Er zijn artiesten waarin je uitermate geïnteresseerd bent geraakt en tegelijkertijd afvraagt of ze nu geniaal of juist het tegenovergestelde zijn. De in Venezuela opgegroeide Amerikaanse freak-folk zanger Devendra Banhart is zo’n artiest waarbij spiritualiteit, mystiek en surrealisme verweven zijn in zanger, dichter, kunstenaar of activist en die tevens gezegend is met de looks van ‘De Messias’. Al liggen de hoogtijdagen van de Freak-folk ver achter ons, Banharts komst heeft in het Brusselse blijkbaar goed rondgezongen. Afgelopen dinsdag kwamen de gelovigen massaal in een compleet uitverkochte Anciennes Belgique bijeen voor de hoogmis.
Onder de volgelingen opvallend veel jongeren van twintig jaar en ouder die hun voorganger gekleed in groen vest, bruine pantalon met bordeaux-rode muiltjes devoot gadesloegen en de opgediende mis kritiekloos tot zich namen. Dit was opmerkelijk, want het optreden van Banhart was lang niet op alle fronten geslaagd. Zijn toebedichte kwaliteiten sneeuwden in de eerste plaats onder door een ontoerekeningsvatbare houding van nonchalance, stemmingswisselingen en stoornissen.
Zonder van zijn stoel af te klimmen mijmert de vaandeldrager van de New Weird America-beweging, zoals Freak-folk ook wel wordt genoemd, de eerste drie nummers onverstaanbaar door de microfoon. Het basgeluid, welke de gehele avond hinderlijk overheersend te horen was, droeg hier zeker ook een steentje aan bij. Aan de moeilijke gezichten die gitariste Nicole Lawrence en drummer Gregory Rogove trokken kon men duidelijk zien dat zij ook niet tevreden waren met de sound. Tot onze verbazing horen we uit het publiek een frêle volgelinge roepen “We love you!” als blijk van dank voor het tot dan gebodene.
Een eerste opleving volgde bij ‘Mi Negrita’ tot aan ‘Fancy Man’ toen de zanger als een verwijfde mannequin over het podium slenterde en het publiek meetrok in zijn aanstellerigheid. Voor even bleek het vergevingsgezinde publiek uit de handen van hun verlosser te eten. In plaats van door te pakken, verdwenen de bandleden achter de gordijnen en bood de zanger vanaf zijn geliefde caféstoel verzoekjes aan. Wat volgde was min of meer een onsamenhangend hoofdstuk binnen de eucharistieviering van het optreden. Op het ene moment breekbaar en subtiel aan de andere kant afwezig en niet te volgen. Ergens uit het publiek is te horen “We still love you”!
Na een klein uur en bijna twintig nummers te hebben gespeeld laat de band en met name Banhart toch nog even zien uit welk hout ze gesneden zijn. Wat volgt is een meeslepende set van freak-folk tot psychedelica seventies-style met als onvermijdelijke afsluiter publiekslieveling ‘Carmensita’. Zonder toegift maar met een ijskoud abrupt einde. Zijn volgelingen blijven vertwijfeld, maar opmerkelijk genoeg niet teleurgesteld achter. Het is absurd te moeten constateren hoeveel dankbaarheid en barmhartigheid fans hebben voor hun eigen versie van een afgezant van god op aarde. Welkom in de wondere wereld van Devendra Banhart! Hebben we na vanavond een genie aan het werk gezien of toch een echte freak? Een temperamentvolle gevoelige artiest of een verwarde man? Een nuchter iemand zou in ieder geval zeggen dat hij van zijn geloof is gevallen.
Foto’s (c) Perry Hermans
