Op vrijdag 17 januari stond niemand minder dan Tim Akkerman & The Ivy League op podium bij Poppodium de Nieuwe Nor in Heerlen. Tim is de laatste tijd veel in de picture, en 2019 was een bewogen jaar voor deze rasartiest. Met diepte- en hoogte punten, zoals de scheiding van zijn vrouw. Maar ook met het programma ‘De beste zanger van Nederland’, waar je emotioneel veel geraakt wordt, en ook voor Tim was dat het geval. Dit programma heeft echter wel weer laten zien wat Tim Akkerman in zijn mars heeft.
Het is alweer een tijdje geleden dat Akkerman een album uitbracht, en dan mag er wel weer eens eentje komen dacht hij. Met een nieuwe tour door Nederland van Tim Akkerman & The Ivy League brengen de mannen hun nieuwe album ‘Lions Don’t Cry’ ten gehore. De start van de nieuwe tour was in de Nieuwe Nor in Heerlen.
Het voorprogramma was van Sylvie Stone. Sylvie Stone is een Indië-rockband met een eigen gezicht. Ze maken pakkende nummers die erg goed in het gehoor lagen en goed in elkaar zitten. Je hoorde en zag duidelijk dat ze plezier beleefden aan het optreden. Silvie Stone bracht nummers met een boodschap en is het beluisteren zeker waard. Het publiek vond het dan ook erg jammer dat ze maar een paar nummers speelden.
Tim kwam niet alleen maar onder zijn eigen naam, maar hij betrok ook zijn band erbij. Deze bandleden zijn door de jaren heen hele goede vrienden geworden. Met de titelsong van het nieuwe album ‘Lions Don’t Cry’ opende de band in de Nieuwe Nor. Een een lekker tempo nummer met een goed geluid, waarbij het nummer gedragen wordt door een goede gitaarsolo. Je merkte dat Tim er veel zin in had, dat merkte je aan zijn hele uitstraling.
Het nummer doet meteen denken aan zijn vorige band Di-rect. Een sterk openingsnummer waarbij de toon meteen is gezet. Akkerman gebruikt volgens eigen zeggen zijn nummers om een nieuwe start te maken in zijn leven. Na moeilijke tijden te hebben doorgemaakt werd hij creatief en ging hij de muziek als een soort therapie gebruiken. Dat gold ook zeker voor de teksten van diverse nummers. De meeste nummers gingen over scheiding en alles wat daarmee heeft te maken heeft.
Vele mensen hebben tranen van verdriet na een scheiding, Tim kon niet huilen, dat is erg moeilijk wanneer je verdriet niet kan uiten. De emotie zit van binnen bij Tim en kwam met schrijven naar buiten. Dit verklaart waarom sommige nummers zo goed zijn. Bij een nummer als ‘Guilt’ kwam dat het beste uit de verf. Het nummer is met een couplet voor ieder kind afzonderlijk een ode aan zijn drie kinderen.
Akkerman vertelde dat hij net van vakantie terug was. Hij was alleen naar Aruba was gegaan, om alles even op een rijtje te zetten. Toen hij terug kwam hadden zijn kinderen voor hem een welkomsttekst op een bord geschreven, en hij was daar natuurlijk enorm van onder de indruk. “Papa, ik begrijp dat je even rust moest hebben” bracht het publiek compleet onder de indruk.
Toch klonken niet alle nummers treurig. Tim Akkerman & The Ivy League brachten wat rustigere nummers als ‘Wish You Well’, ‘Winner’, en ‘Wash Away’. Daar tegenover stond dat een nummer als ‘Brand New Days’ erg positief en opgewekt klonk. Bij ‘Run’ zette Akkerman een aparte sound neer en doet je hier en daar terugdenken aan de sound die begin jaren ’90 zo typerend was. En dat is heel wat anders dan je zo zou hebbenverwacht bij Tim.
Tim steekt zijn liefde voor Bruce Springteen nooit onder stoelen of banken, wat in Heerlen ook bleek met ‘Last Stop’. De mondharmonica-solo gaf hierbij een extra dimensie aan het nummer. Daarnaast heeft het nummer ook wel een lichte country sound over zich en Tim bracht het met veel Amerikaanse invloeden. Het werd daarme een muzikaal interessante avond, waar een paar honderd Heerlenaren een geweldige avond genoten.
Foto’s (c) Patrick Strouken
