Ondanks haar nog steeds bescheiden te noemen oeuvre van een EP en twee albums is de uit Baarlo afkomstige zangeres Sharon Kovacs een fenomeen te noemen. Wie krijgt het tijdens zo’n korte carrière al voor elkaar dat er een documentaire over je gemaakt wordt, dat je op de allergrootste festivals speelt, en dat je door iedereen in de muziekwereld, van pop tot jazz serieus wordt genomen?
Kovacs dus. Een zeer uitzonderlijk muzikaal talent.
Nadat ze al eerder samenwerkte met het wereldberoemde Metropole orkest om haar eerste album ‘Shades of Black’ te laten shinen met de machtig mooie arrangementen van het Metropole, was het nu dan de eer aan Sharon, om samen met het Metropole ook haar laatste album ‘Cheap Smell’ aan een uitgelezen publiek te presenteren tijdens een beperkt aantal shows.
Afgelopen Vrijdag 21 December was de Rabozaal in het Parkstad Limburg Theater in Heerlen volledig uitverkocht voor dit unieke concert. Jawel her en der waren er nog een aantal lege stoelen die op de vingers van een hand te tellen vielen. Wie zal het zeggen waarom ze leeg waren? Buikgriep, een echtelijk dispuut? Hoe dan ook, het bleken uiteindelijk de minst benijdenswaardige plaatsen in de zaal
Het legendarische Metropole Orkest, winnaar van 3 Grammy Awards en met maar liefst 20 Grammy nominaties op zak stond onder leiding van de Zweedse dirigent Hans Ek. Ek is de laatste jaren gekend voor zijn werk als dirigent van filmmuziek. Dat was meteen goed te horen. Het orkest trapte af met een filmisch intro waarvan de bedoeling duidelijk was het publiek meteen te overrompelen, een muzikale hinderlaag zogezegd. Missie geslaagd. Het publiek werd meteen in haar zetel gedrukt en onderging deze ‘shock & awe’ ouverture met een mengeling van verbazing en verbijstering. Wat een geluid, wat een orkest. Fenomenaal is de enig juiste typering voor wat de lucky few hier voorgeschoteld kregen.
Dan kwam Sharon Kovacs dan het podium op. Gekleed in een soort van post Slavisch tuniek met een ketting en stevig schoeisel voegde zij zich bij het orkest. Was ze nu duidelijk zenuwachtig en brak de spanning van dit optreden met het Metropole door haar glimlach heen? Giechelend stond ze daar, frunnikend aan de microfoonkabel, zichzelf veelvuldig verexcuserend bij de geduldig wachtende Hans Ek. Aandoenlijk.
Een groter contrast met de Kovacs die het publiek dan tijdens de nummers te zien en horen kreeg in nauwelijks voorstelbaar. Als Sharon haar ogen sluit en de prachtig georkestreerde muziek in zich opneemt, om daarna haar ogen te openen om te gaan zingen, dan is de transformatie compleet. Kovacs wordt een met de muziek en transformeert zichzelf naar een ander parallel universum waar geen publiek meer is, geen nervositeit, geen angst. Daar is zij alleen met haar muziek. Gedurende de hele avond hield Kovacs een onvoorstelbaar hoog niveau vast. Zij wordt telkens vergeleken met stemmen als Shirley Bassey, Amy Winehouse of Portishead. In Heerlen haalde zij dit niveau met gemak en oversteeg dit zelfs. Haar stem doet, zeker met dit toporkest erbij zeker denken aan Shirley Bassey in haar allerbeste dagen. Ik weet zeker dat ik niet de enige was die zichzelf afvroeg wanneer Kovacs een Bondsong mag gaan opnemen.
De avond bestond in de eerste plaats uit de songs van haar album ‘Cheap Smells’ . Hoogtepunt uit de songs van dit album was toch wel ‘Adikted’, op het album al een toptrack, maar hier op het podium gebracht met het Metropole transformeerde Kovacs het nummer in een soort van mini opera. Grommend, krijsend, haar hele bereik gebruikend maakte Kovacs een meer dan unieke versie van dit nummer. Het orkest liet zien waarom zij gezien worden als het leidende jazz/pop orkest van de wereld. De track heeft een wat vreemde groove en om te horen hoe zo’n groot orkest naadloos kan inklikken op een soort van post-Sovjet groove was wonderbaarlijk.
Ter gelegenheid van deze serie optredens bracht Kovacs een Limited edition EP op cd-schijf uit met daarop de track ‘Crazy’. Ook deze nieuwe track, in een arrangement van Tom Trapp werd gebracht en was meer dan indrukwekkend. Het lijkt of de vocale acrobatiek van Kovacs gekoppeld aan een puurheid en haar artistieke authenticiteit natuurlijk komt, maar dat is onmogelijk. Deze kunst moet ergens pijn doen.
Na een dik uur zit het concert erop. Onder een zeer verdiende staande ovatie verlaat Kovacs voor heel even het podium. Het applaus blijft. Dik verdiend. Maar het publiek had op dat moment geen weet van wat hun nog te wachten stond.
Nog een keer komen Kovacs en het Metropole Orkest het podium op. Kovacs zonk zichtbaar weg in haar concentratie, het orkest begon nog een keer te spelen. ‘Mama & Papa’ van ‘Cheap Smells’ was als toegift gekozen. Wat er toen op het podium en in de zaal gebeurde was niets anders dan een unieke ervaring voor iedereen. Kovacs vouwde zichzelf achterover dubbel en sprak een geheime kamer in haar lichaam aan. Orkest en Kovacs bliezen gezamenlijk het publiek uit de stoelen. Waar ze het vandaan haalde? Geen idee? Hoe dan? Geen idee. Totale verbazing. Kovacs, dank voor de mooiste concertervaring van het jaar. Bovenaards mooi en intens. Dank.
Foto’s (c) Anita Martin, AnnaPileaFotografie