Vijfentwintig jaar Nederrock hebben de mannen op de teller staan. Hun nieuwe album ‘Een nacht Eeuwigheid’ wordt overal erg goed ontvangen en de band, die aan een tweede jeugd bezig lijkt te zijn is momenteel bezig met een uiterst succesvolle clubtour. Maxazine sprak met Dave Rensmaag, Sandro Assorgia, en Martin Buitenhuis na hun succesvolle optreden in Poppodium Volt in Sittard.
De band heeft net afscheid genomen van het Limburgse publiek in Sittard als we de bandleden in de ’Greenroom’ van Volt ontmoeten. De stemming is uitgelaten en tevreden. Opvallend wel voor een band die alles al heeft meegemaakt, van Pinkpop, tot spelen in de Johan Cruyff Arena voor het Koninklijk paar. Dave Rensmaag, leadgitarist van de band, vertelt dat het voor de band nog steeds de ultieme beloning is om voor een zaal te staan die zo goed reageert als vanavond. “Uiteindelijk maakt het voor ons niet uit of je als bandje net je eerste demo hebt gemaakt, of al 25 jaar speelt. We willen er altijd staan voor het publiek. Dat is nooit veranderd in al die tijd.”
Voor Van Dik Hout is het bereiken van het zilveren jubileum als band volgens Dave ook geen moment om terug te kijken, maar juist om weer vooruit te kijken en de horizon verderop te leggen: “We wilden echt ons jubileum aftrappen met een nieuw album. We wilden per se niet het hele jaar terugkijken”, vertelt Dave, “Het voelt ook gewoon beter dan terugkijken. Je nieuwe single op de radio, een tour om het nieuwe album te promoten.”
Inmiddels heeft zanger Martin Buitenhuis zich ook bij het interview gevoegd, nadat hij bij de merchandise stand nog een tijdje handtekeningen heeft uitgedeeld. Hij is uitgelaten en heeft het duidelijk erg naar zijn zin. Martin is ook zeer tevreden over het nieuwe album: “De nieuwe nummers worden al heel goed opgepakt door het publiek, we verkopen als een dolle, nu voor het eerst eigenlijk op vinyl. Zo’n album met zo’n prachtige hoes, hoe mooi is dat?”, vertelt hij enthousiast.
De band voelt zich eigenlijk jonger dan voorheen. Dave: “We voelen eigenlijk al de hele zomer een soort van nieuw elan, eigenlijk al een tijd langer zelfs, sinds onze nieuwe drummer Oskar erbij is gekomen, we willen gewoon toch steeds onszelf vernieuwen, als dat lukt kunnen we als band ook steeds vooruit blijven gaan. Kijk naar een band als Pearl Jam, dat blijft spannend, of kijk naar onze grote inspirator Neil Young, die is nu live nog steeds even goed als vroeger.”
Bij een band die al 25 jaar meegaat zou je wellicht wat meer routine verwachten, maar de mannen komen eerder over als een bandje dat net zijn eerste goed bezochte optreden heeft gehad , dan als de nestors van de Nederrock. Na een teug van een pretsigaret genomen te hebben vertelt Martin desgevraagd wat de toekomstplannen zijn. “Wij willen de komende 25 jaar gewoon door blijven gaan. Niet met een echte lange termijnplanning, maar gewoon jaar voor jaar bekijken”, en “Ons beste nummer gaan we nog schrijven, daar jagen we altijd op. Tot die tijd spelen we door. We kwamen hier in Sittard om ons verhaal te vertellen, en als de mensen dan zo reageren, dan blijft dat het mooiste wat er is’, aldus Martin.
Van Dik Hout is een band gebleken die volgens henzelf het beste presteert als ze onder druk staan, Gevraagd naar twee voorbeelden daarvan hoeft Martin geen seconde na te denken. Het eerste moment is het eerste optreden van Van Dik Hout op Pinkpop, in 1995. Kristin Hersh van de Throwing Muses was ziek geworden (op het vliegveld net voor het vertrek vanuit Boston), zodat het optreden van de Throwing Muses niet doorging. In plaats hiervan mocht Van Dik Hout op het grote Zuidpodium spelen. “We waren erg nerveus. Als jonge band op een groot en prestigieus festival staan is al spannend. We stonden op hetzelfde festival naast bands als dEUS en de Rollins band, en dan wil je toch geen slecht figuur slaan.” Dave vult aan, “We speelden dezelfde set die we dat jaar al honderd keer gespeeld hadden, dus toen we eenmaal het podium op moesten, was het inpluggen en gaan.”
Het tweede voorbeeld waaruit blijkt dat Van Dik Hout bij uitstek de band is die goed onder druk kan presteren is volgens Martin het maken van het tweede album ‘Vier weken’. “Om na het bizarre succes van ‘Stil in Mij’ weer de studio in te moeten was ook wel een dingetje. Tijdens de tour hadden we wel allemaal nieuwe dingen geschreven maar moesten dat onder druk in vier weken allemaal opnemen, mixen en helemaal afmaken. Dat werd dus het album ‘Vier Weken’, waar ik nog altijd heel trots op ben. ‘Laat het los’ staat daarop en dat is een van mijn persoonlijke favorieten.”
Het is duidelijk. Van Dik Hout blijft een band om ook in de toekomst rekening mee te houden. Een band die het beste nog moet maken. Een band die nog lang niet klaar is. Onder druk presteren ze het beste. Misschien is de druk van 20.000 mensen in een zaal en meer dan 180 miljoen mensen die live meekijken op TV naar het Eurovisie songfestival wel lekker voor Van Dik Hout?
Foto’s (c) Perry Hermans
