Op 17 oktober 2014 opende het Venlose poppodium Grenswerk, dat euregionaal publiek weet te trekken, de deuren. Op die eerste, gedenkwaardige avond was het eerste uitverkochte huis een feit met optredens van Milow en Dj Jazzy Jeff. Nu precies vijf jaar later vierde Grenswerk het vijfjarig bestaan met een eigen merk bier aan de bar en de Britse band Fischer-Z die voor, alweer een uitverkocht huis, optrad.
Fischer-Z is het muzikale kind van de inmiddels 64 jarige zanger/gitarist/componist John Watts. De band is al eens door Watts zelf opgedoekt, omdat hij de band niet meer relevant vond, en teveel afgedwaald van haar originele new-wave/punk roots. Als artiest, maar zeker ook als maatschappelijk en politiek betrokken muzikant ontwikkelde Watts zichzelf continu door en bleef muziek maken met andere projecten en als solo artiest. Nu sinds enige jaren toert Watts weer met een band onder de naam Fischer-Z. Eerder dit jaar kwam het nieuwe album ‘Swimming in Thunderstorms’ uit, dat algemeen behoorlijk positief werd ontvangen, maar waarop de band eigenlijk nog verder wegdrijft van de stijl waarmee ze faam vergaarde eind jaren zeventig en begin jaren tachtig. Een faam die zijn hoogtepunt voor Nederland bereikte door een legendarisch geworden optreden van de band op het Pinkpop festival van 1981, waar de band het podium op mocht na U2. De set van toen, in het kader van hun commercieel meest succesvolle album ‘Red Skies over Paradise’ sloeg in als een bom en werd afgesloten met drie vliegtuigen die recht over het hoofdpodium kwamen aandenderen en met rode rook het festivalterrein inderdaad zijn eigen ‘Red sky’ gaf.
Dat was toen.
Het optreden in Grenswerk was pas het tweede optreden tijdens de vrij compacte Europese tour die de band onderneemt om het nieuwe album te promoten. Dat Watts Fischer-Z als zijn eigen project ziet blijkt wel uit het feit dat er maar drie nummers van het nieuwe album op de setlist figureerden vanavond. De rest was een smaakvol amalgaam van de bekende Fischer-Z hits uit een lang verleden, wat recenter onbekend werk, en een aantal zeer origineel gekozen Watts solonummers.
De uitverkochte zaal in Venlo werd vooral bevolkt door veel prepensioen muziekliefhebbers, hun vrouwen en kinderen. Een opvallend aantal kalende tot kale hoofden weerspiegelden het podiumlicht. Om je heen kijkend vielen een bovengemiddeld aantal ‘moeilijke brillen’ en nog steeds aantrekkelijke vrouwen die de gypsy -look hadden omarmd op. Watts en zijn gelegenheids Fischer-Z trapten af met ‘Wary’ van het nieuwe album. Dat ging helaas meteen mis. Watts had het capodaster niet goed op zijn Fender American Acoustasonic Telecaster Natura gezet waardoor bij het inzetten van de band als snel bleek dat het vals was. Band stop. Opnieuw aftikken en je er maar doorheen lachen. Als het hierbij was gebleven zou het te vergeven zijn geweest, maar het hele optreden werd geplaagd door onmiskenbare fouten in een blijkbaar niet heel erg goed voorbereide set. Jammer voor het oplettende deel van het publiek, en ook vooral jammer voor een man als John Watts waarvan je na een leven vol live gigs toch had mogen verwachten dat juist hem dit niet zou overkomen.
‘Tightrope’ uit 1992 werd wel lekker luchtig weggespeeld. Het is een atypisch Fischer-Z nummer en zou ook niet misstaan op de setlist van een band als Fun Lovin Criminals. Lekker losjes groven en moven. Lekker nummertje. Het publiek liet de eerste tekenen van herkenning zien toen de band ‘ Roomservice’ van het succesalbum ‘Going Deaf for a Living’ adequaat neerzette. De oudere nummers waren wel allemaal naar beneden getransponeerd omdat, begrijpelijkerwijs, de stem van Watts niet meer klinkt zoals meer dan 40 jaar geleden. ‘Room Service’ is een nummer volgens beproefd Fischer Z recept. Zwaar leunend op een catchy bassriff, met hoekige drums en ska achtige ritme gitaar. Lekker, heel lekker, nog steeds.
Het is juist dit hele basic format, gecombineerd met de typische stem van Watts die Fischer-Z zo bijzonder maakte, meer dan twee generaties geleden. Het was dan ook erg jammer dat de bassist meende de zo bekende baspartij van de hit ‘So Long’ enigszins aan te moeten passen. Was de oorspronkelijke riff hem te simpel? We konden alleen maar gissen naar het waarom, en waarom Watts dat o.k. vond. Je gaat toch ook niet de basriff van ‘Under Pressure’ veranderen ? Daarmee is het hele nummer toch anders.
De band zelf was duidelijk nog zoekende, Er werd veel gelachen op het podium, niet door de lol die ze samen hadden, maar door zenuwen om het goed te doen. Het ging regelmatig mis bij het aftellen, bridges en eindes. Deze Fischer-Z line-up moest duidelijk nog een groot aantal kilometers maken om wellicht uiteindelijk goed op elkaar ingespeeld te raken. Watts verraste Venlo door ‘Man in someone else’s skin’ van zijn ondergewaardeerde solo-album ‘The iceberg model’ te spelen. Ook zonder de blazers bleef het nummer goed overeind in deze basic versie. Mooi dit live te horen.
‘In England’ heeft in al die jaren nog steeds niets aan kracht ingeboet. Voor het eerst ging de zaal mee en zong uit volle borst de tagline mee. Zo moeten de optredens van Fischer Z meer dan 40 jaar geleden zijn geweest. Met ‘Wild, wild, wild’ en ‘Marliese’ nog als meezingers kwam de band dan, toch nog veel te snel, bij het einde van hun set.
Als toegiften kwam de band nog met ‘ the Worker’ en ‘Berlin’. Watts sloot af met zijn ‘One Voice’ van zijn solo album ‘One more twist’ waarmee hij nog even tegen de politiek hopeloze situatie van de U.K. aan kon trappen. Muzikaal was de show zeker voor verbetering vatbaar, daar heeft de band nog huiswerk te doen. Dat gezegd hebbende blijft een John Watts/Fischer-Z optreden iets om naar uit te kijken. Volgende keer maar weer dus, maar dan graag aan het einde van de tour.
Foto’s (c) Perry Hermans
