Bluesrocker Ben Poole krijgt al jarenlang lovende recensies. Zowel voor zijn liveoptredens als zijn cd’s. Vooral met zijn twee laatste albums ‘Live at The Royal Albert Hall (2014) en ‘Time has come’ gooide hij hoge ogen. Toch durft deze zanger/gitarist het aan om op zijn nieuwe cd deels een andere richting uit te gaan. ‘Anytime you need me’ zal wat ruiger zijn, en zijn gitaarspel zal meer aandacht krijgen.
‘Anytime you need me’ start met een pakkend ritme, waarin de blues rock wel degelijk aanwezig is. Het orgel is hierin mooi verweven. Deze toegankelijke track zal het live zeker goed doen. De muziek nodigt uit voor interactie met het publiek. Ik tap als vanzelf mee met mijn voet. Natuurlijk is er ook heerlijk gitaarspel van Ben. Dit album zou wat ruiger zijn van opzet, maar daar is bij deze openingstrack nog vrij weinig van te merken.
Maar dat verandert bij aanvang van ‘Take It No More’. De sound van de snaren is groezelig en laag. Je zou een ruig vervolg verwachten. Maar het vervolg is licht poppy en zelfs een beetje zoet. De zware, groezelig sound keert terug, deze is behoorlijk dik aangezet. Hierdoorheen klinken enkele hogere, bijna vrolijke tonen. De zware sound klinkt gaaf, maar het contrast met de iets zoete zang is nogal groot. De verandering tussen de vorige albums is inmiddels overduidelijk geworden. Voor alle duidelijkheid: Dat is positief bedoeld!
Naast eigen nummers staan er een paar covers op. Één daarvan is ‘Dirty Laundry’ (Don Henley / Danny Kortchmar). Ik tik direct mee met mijn voet op het pakkende ritme. Tijdens een live concert gaan de handen van de fans zeker mee in het tempo dat drummer Wayne Proctor aangeeft. Ross Stanley wandelt er met zijn toetsen mooi doorheen. Ben laat weer lekker van zich horen met gaaf gitaarspel. Op laatst wordt de zin “Kick ‘em when they’re up, kick ‘em when they’re down” een aantal keer herhaald. Het einde van deze heerlijke track is strak gespeeld. Deze versie van Ben is boeiender en levendiger dan het origineel.
Hier komt een ballad aan; Dat hoor je al bij de eerste tonen van ‘Don’t Cry For Me’. De achtergrondzang is op een verrassende manier gedaan. Zowel op de momenten dat Ben licht schor zingt, als in de hogere tonen, hoor je emotie in zijn stem. Ben en ballads, dat past fantastisch bij elkaar. Deze licht zoete ballad sterft prachtig weg.
In ‘Let Me Be’ is de ruige, groezelige sound duimendik aan gezet. Ook nu is er contrast tussen de zoetere elementen en de ruigere sound. Ik mis hier wat overtuiging in Ben’s stem. Als zijn zang wat ‘ruwer’ had geklonken, was het beter in balans geweest met het geheel. ‘Holding On’ start wat ruiger, maar wordt daarna iets rustiger. Ook dit laatste nummer is prima opgebouwd.
Heel af en toe was er een lichte disbalans tussen de zachtaardige stem van Ben en de ruige klanken van de snaren. Voor sommige fans zal deze nieuwe sound even wennen zijn.. Zo nu en dan zit er een vleugje pop in verweven. Maar dit is zo gedaan dat het niet gaat vervelen voor de blues rock liefhebbers. Eind oktober zal Ben drie optredens in Nederland geven. Ben en zijn team staan garant voor veel interactie met de fans. De nummers van ‘Anytime you need me’ zijn hiervoor gemaakt. (8/10) (Manhaton Records)