Mike Vernon is al decennialang actief in de muziekwereld. Meestal achter de schermen, want hij was producer. Hij werkte met grote namen zoals: John Mayall and the Bluesbreakers, Fleetwood Mac, Level 42 e.v.a. In 2013 ontving hij de BASCA Gold Badge Award voor zijn bijdrage in de muziek. Mike had al met pensioen kunnen gaan. Maar hij besloot zijn carrière een andere wending te geven en zelf platen te gaan maken i.p.v. producer te zijn. Helemaal nieuw is het niet voor hem. Want Mike’s naam verscheen eerder op een paar platen, bijvoorbeeld als bandlid ‘The Olympic Runners’ (jaren ’70).
Een paar jaar geleden richtte hij de band ‘Mike Vernon & The Mighty Combo’ op. Vorig jaar kwam hun EP uit. ‘Beyond The Blue Horizon’ is hun debuut cd. Hier staan twaalf tracks op. De eerste track heet: ‘We’re Gonna Rock The Joint’. De inspiratie komt duidelijk uit de Jaren ’50, toen twisten/swingen populair was. Mike zingt duidelijk en zijn stem past bij de muziek. Niet alleen zijn zang en muziek in balans, er is ook harmonie tussen de instrumenten onderling. De traditionele basis blijft. Want ‘Kiddio’ is gebaseerd op Brook Bentons hit uit de Jaren ’60. Mike heeft er een eigen draai aan gegeven, waar het orgel mooi in verweven is. Live gespeeld zal stilstaan moeilijk worden.
‘Heart & Soul’ is mede door het pianospel een vrolijke track. Alles is goed gespeeld en gezongen, feit is wel dat je van deze oudere stijl moet houden. Er zijn weinig verrassingen in de nummers. Ondanks dat ze allemaal de sound hebben van meer dan een halve eeuw oud, zit er in de nummers onderling genoeg variatie. ‘(I Don’t Know Why I Love You) But I Do’ is nogal zoet (en ook oubollig), terwijl ‘Be On That Train’ meer tempo heeft. In ‘Your Mind Is On Vacation’ is de sfeer relaxed. En ‘Old Man Dreams’ is lekker lazy. Ook nu zijn muziek en zang weer prima. Het gitaarspel is heerlijk en heeft een echte blues klank. Dit wordt prima gecombineerd met pianospel, waar de blazers er subtiel doorheen ‘lopen’. Mike zingt met emotie over een mooie vrouw die nooit de zijne zal worden. Dit is een prima opgebouwd nummer.
Alle nummers zijn in balans qua zang en muziek. Het geheel is goed verdeeld over de koptelefoon. Overal is de basis van een halve eeuw (of langer) geleden te horen. De één vindt dit misschien hopeloos ouderwets. De ander kan hier uren naar luisteren. De opbouw van de tracks is vrij voorspelbaar. Met de achtergrond als producer had je wellicht wat anders verwacht. Maar Mike is een bluesman. De nummers zijn vrij eenvoudig van opzet. De teksten zijn niet al te ingewikkeld. Hierdoor kun je al snel meezingen. En dat is precies de opzet van Mike: een ‘sing-a long album’ maken. Wat dat betreft is zijn missie geslaagd. (7/10) (Manhaton Records)