Symfo Classics is een begrip geworden. Al een aantal jaar trekken ze volle zalen. En terecht. De line up bestaat uit o.a. tweevoudig beste gitarist van de Benelux Joost Vergoossen. De drie top vocalisten zijn: ex-Kayak-leden Cindy Oudshoorn en Edward Reekers. En Martin van der Starre (o.a. Woodstock The Story). Symfo Classics speelt covers van bijvoorbeeld: Asia, Genesis, Camel en Supertramp. Op zaterdagavond 9 december was De Bosuil (Weert) uitverkocht voor Symfo Classics. Om 21.00 uur doofden de lichten in de zaal. Het podium was nog donker, zodat je de bandleden niet zag verschijnen. ‘Run Like Hell’ was de korte instrumentale aanloop naar ‘Heat of the moment’. Nu verschenen Martin, Cindy en Edward. Hun meerstemmige zang was erg goed. Deze drie vocalisten wisselden regelmatig van leadzang. Martin had de lead in ‘Kayleigh’. Het publiek zong volop mee. Er volgde nog een Marillion-cover: ‘Lavender’. Drummer Sjoerd Rutten drumde zacht tijdens het ingetogen stuk. Zo bleef de impact van dit nummer behouden. Aan de interactie tussen de bandleden zag je het plezier dat ze hadden. Ook was het duidelijk dat hun onderlinge band sterk is. Met ‘Drafted’ (Camel) gingen ze terug naar begin jaren ’80. Joost leek met zijn gitaar geheel in zichzelf gekeerd. Met zijn adembenemende gitaarspel wist hij ons te raken.
‘Firth of Fifth’, en andere epics, werden geweldig gezongen en gespeeld. Bassist Jan van Olffen stond helemaal achteraan verdekt opgesteld. Niet iedereen kon hem zien, maar wel horen. Zoals in ‘Falling in Between’ van Toto. Dit jaar zijn er helaas diverse muzikanten overleden. Waaronder zanger/bassist John Wetton. Voordat hij zijn solocarrière startte, speelde hij in King Crimson en Asia. Met ‘Battle Lines’ werd er een eerbetoon gebracht aan John. Je hoorde de emotie in Martin’s stem in. Er zat licht schor randje op zijn stem. Dat kwam hier mooi uit.
Na de pauze klonken eerste tonen van ‘Shine On You Crazy Diamond’. Er werd door een aantal mensen nog gepraat. Blijkbaar hadden ze niet in de gaten dat een aantal bandleden op het podium stond. Joost speelde iedere noot met uiterste precisie. Langzaam werd het stiller om mij heen. Toetsenist Werner van Gool leverde met mooie lang aanhoudende tonen een belangrijk aandeel. Vocaal wisselden Martin, Edward en Cindy elkaar af. Regelmatig klonk er tijdens deze cover applaus. Multi-instrumentalist Hubert Heeringa zat ingebouwd tussen een flink aantal blaas-en percussie-instrumenten. Hij verliet zijn hoekje en trakteerde ons op een prachtige saxofoonpartij.
Na ‘The Lambs Lie Down on Broadway’ vertelde Martin dat ze in de pauze toch maar besloten hadden om te vertellen dat hij keelontsteking heeft. Dat verklaarde waarom hij schor was en wat moeite had met de hoge noten. Maar petje af dat hij nog zo goed klonk. Er werden twee sets van twee grote trommels neer gezet. Dat was voor Peter Gabriel’s ‘Come Talk to Me’. Edward en Hubert namen plaats achter deze drums, en bespeelden hun drums op imposante wijze. Tijdens een instrumentaal stuk werden alleen de drummers in het licht gezet. Hierdoor kwam hun donderende drumspel nog beter uit. In ‘Divergence’ van de Nederlandse band Solution stalen Joost en Hubert op sublieme wijze de show. Het eerste deel speelden ze klein. Daarna daagden ze elkaar uit. Langzaam stuwden ze het tempo en volume omhoog. Joost had een smile van oor tot oor. Tijdens deze interactie haalden ze het beste in elkaar naar boven. Dit leidde tot een spectaculair einde. Des te meer indruk maakte de powerballad ‘My Immortal’ (Evanescence). Het publiek was ineens stil. Cindy zong prachtig helder en loepzuiver, zo nu en dan prima aangevuld door Edward. Ook haar powerzang was indrukwekkend. Een Kayak-nummer mocht niet ontbreken. Er was gekozen voor ‘Starlight Dancer’. Natuurlijk werd dit gezongen door Cindy en Edward.
Toen het tempo omhoog ging, gingen de fans al springend uit hun dak. Ook Cindy stond te springen als het kon. Cindy en Edward eindigden hun zang hand in hand, dat maakte het extra speciaal. Het laatste nummer was ‘Mr. Blue Sky’. Deze ELO-cover werd een feestje. De tent werd bijna afgebroken voor de toegift. Als eerste werd ‘Land of Confusion’ gespeeld. Het ‘Oohoho’ werd door iedereen luidkeels meegezongen. Martin’s stem ging langzaam achteruit, maar de sfeer bleef fantastisch. ‘The show must go on’ was wel heel toepasselijk op deze avond. De drie vocalisten stonden zij aan zij te zingen, zij zongen zuiver, het publiek vals. Het verschil in talent was overduidelijk. Maar de liefde voor muziek was er bij beide ‘partijen’. Dik verdiend kreeg Symfo Classics na afloop van dit concert een daverend applaus, wat dankbaar in ontvangst werd genomen. Dit was een heel andere show dan vorig jaar. Maar ook op deze avond speelde Symfo Classics de sterren van de hemel.
foto’s: Jack Kok