Laten we eerlijk wezen: Maceo Parker treedt de laatste jaren vaker op in Nederland dan menig ander funkmuzikant. Zo vaak zelfs, dat een enkeling hem inmiddels al een Nederlands paspoort heeft aangeboden. Niet geheel onlogisch, gezien het goede klimaat voor saxofonisten in Nederland. Na Hans Dulfer, Candy Dulfer, Bertus Borgers of Boris van der Lek heeft ook Level 42-saxofonist Sean Freeman zich enige tijd geleden al in Nederland gevestigd. Nederland houdt van saxofoon, en vise versa.
Zondagavond stond Maceo Parker op de buhne van de Effenaar in Eindhoven. De Amerikaanse funk-, soul- en jazzsaxofonist is het meest bekend door zijn samenwerkingen met Prince, George Clinton’s Parliament – Funkadelic en James Brown. De laatste jaren echter treedt hij doorgaans weer op als frontman van zijn eigen band, waarmee hij het publiek vermaakt met een muzikale rondgang waarbij bekend en onbekend werk voorbij komt.
Ondanks dat de legendarische saxofonist met zijn 74 jaar heer en meester was op het podium, bleek al snel dat Parker de muziek belangrijker vond dan zijn eigen ego. Keer op keer liet de Amerikaan ruimte voor een solo van bijvoorbeeld Rodney ‘Skeet’ Curtis op bas of Bruno Speight op gitaar. Het was de muziek die moest spreken en dat gebeurde dan ook in vol ornaat. Zogezegd bracht Parker eigen nummers, afgewisseld met werk van zijn oude broodheer James Brown, Marvin Gay en zelfs aan het eind Michael Jackson kwamen voorbij. Toch gaf Maceo er een geheel eigen draai aan. Ook ‘Stand by me’van Ben E. King stond dan ook standaard op de setlist, in een geheel eigen versie.
Trombonist Greg Boyer maakte net als bassist Skeet in Eindhoven wederom een sterke indruk, en de bassist liet onvertogen blijken na Parker de stille leider van de band te zijn. Afwisselend aanwezig op en naast het podium trok Skeet de band mee door de diepe afgronden van de P-Funk, op de momenten dat de wereldster zelf de hoofdrol opeiste. Die momenten waren echter spaarzaam op muzikaal gebied, want Parker liet zich met grote regelmaat terug zakken. Was het uitputting of gewoon om even de gedachten te laten gaan over de volgende grap?
Tussen de nummers door bleek Parker nog steeds een geweldig komiek te zijn. De humor spatte er in de Effenaar dan ook van af. Vanaf het begin van het concert tot en met het einde. Een ‘freeze’ die humoristisch werd uitgelegd als rustmoment om even op adem te komen, tot aan een reeks geweldige anekdotes. Het maakte de avond tot een avond vol entertainment. Muziek en humor maakten het tot de Maceo Parker revue. Natuurlijk was zijn imitatie van Ray Charles wederom een vast nummer in de show, tot grote vreugde van eenieder.
Er hing een ontspannen sfeer op het podium gedurende het concert. Niet onverwacht, want de band is al jaren goed op elkaar ingespeeld. En met de meesten nog langer dan ze bij Parker’s band spelen, want velen kent Parker nog uit de tijd van Parliament-Funkadelic. Een andere vriendschap hield hij over uit de tijd dat de saxofonist bij Prince’s New Power Generation speelde. Als vrijwel vast onderdeel van zijn optredens in Nederland kwam onze eigen Candy Dulfer nog even ten tonele om een nummertje mee te blazen. Een verrassingsoptreden, hoewel het voor de mensen die Parker eerder zagen geen verrassing meer was, maar meer een moetje. Verrassend was wel het moment dat de Amsterdamse het toneel voor de eerste keer verscheen. En ook dat La Dulfer meermalen op het podium, tot aan de toegift toe, verscheen was niet standaard. Het was een leuke afwisseling voor de vaste Parker-ganger, maar wellicht ook noodgedwongen gezien de conditie van de legende.
Verrassend was het optreden van Maceo niet in de Effenaar, maar dat is ook niet wat we van de muzikale legende verwachtten. Een gedegen optreden waar het plezier vanaf spatte. Een optreden van vrienden voor vrienden, want voor één avond was een volle zaal muziekliefhebbers in de Effenaar te vergelijken met een grote groep vrienden. Maceo Parker kwam in de Effenaar moeilijk op gang maar liet Eindhoven achter in een Glow, waarna het publiek de Eindhovense binnenstad introk hopende op de laatste aanzichten van het lichtfestival dat tegelijkertijd de mindere muziekliefhebbers trok. Ze hebben wat gemist. Wel was duidelijk dat de meester steeds meer moeite begon te krijgen het blazen voor langere tijd vol te houden. Zag Eindhoven de laatste tour van de legende? Het zag ernaar uit, hoewel het te hopen valt dat Parker nog vaak terug komt. Het blijft hopen…
foto’s: Bart Teunis
