De Eindhovense Sharon “Wolflady” Kovacs blijft een intrigerende verschijning, met gemillimeterd haar en veelal getooid met enorme wolvenmuts en leren jas. Afgelopen maandagavond had ze haar leren jas en wolvenmuts thuis gelaten omdat het bloedheet was tijdens haar concert in het Amsterdamse Bostheater.
Voordat Kovacs opkomt wordt het aanwezige publiek eerst opgewarmd door Christon. Singer-songwriter Christon Kloosterboer is bekend van de band Rigby, en sommigen zullen zich hem nog herinneren uit het derde Idols-seizoen. Deze jongeman zet in zijn eentje het geluid van een complete band neer door middel van het loopen van diverse instrumenten. Christon staat op het podium met een krachtige stem en omringd door tien instrumenten waarmee hij zijn songs laag voor laag opbouwt, indrukwekkend om te zien.
De tweede support-act van de avond is The Howlin’. De band laat zich moeilijk in een hokje plaatsen, maar pop, rock met soul- en folkinvloeden komt het meest dichtbij. De jonge band weet zich echter vooral te onderscheiden dankzij het vrij ongewone, rasperige stemgeluid van zanger Joël Gaerthé, die overigens ook het charisma van een goede frontman heeft.
De sound van Kovacs is erg relaxed. De sfeer doet voornamelijk denken aan de tunes uit de James Bond- films. Jazzy, donker, warm en hoekig. De schemerlampen boven het podium en het eenvoudige lichtplan komen die sfeer helemaal ten goede. Een uitgebreide introductie heeft Kovacs natuurlijk niet meer nodig. Nadat haar debuutalbum Shades Of Black en de documentaire Wolflady in 2015 verschenen, was de hype rondom de zangeres op een hoogtepunt.
Haar zangtechniek schijnt in het verleden bekritiseerd te zijn door haar leraren van de het Rock City Institute te Eindhoven, maar haar techniek is toereikend genoeg om haar strot even flink open te trekken en iedereen omver te blazen. Het openluchttheater joelt bij een onverwachte uithaal, waarvan ze er later nog meer laat horen, en laat zich verder betoveren door Kovacs die bij vlagen doet denken aan groten der aarde als Amy Winehouse en Grace Jones.
Kovacs band, inclusief cello en viool heeft het repertoire duidelijk goed op een rijtje. Muzikaal is het dus allemaal dik in orde. Een cover van bijvoorbeeld ‘I Put A Spell On You’ van Jay Hawkins en een akoestisch uitgevoerde ‘I’ve Seen That Face Before’, een Grace Jones-cover, laten zien hoe goed Kovacs haar eigen stempel op andere genres drukt.
Kovacs pure, authentieke uitstraling en haar overweldigende stem blijven een aanwinst voor de Nederlandse poplandschap, en haar bereik ligt al in korte tijd ver over de grenzen heen. Mocht je haar nog willen zien in de intieme setting van een Nederlandse popzaal of theater dan is het opschieten geblazen, het buitenland lonkt. Tevens weet ze goed hoe ze een originele avond moet verzorgen die mensen niet gauw zullen vergeten. Het optreden van Kovacs was het laatste uit de serie openluchtconcerten tijdens zomeravonden in het Amsterdamse Bostheater, maar hopen dat de organisatie deze traditie volgend jaar zal voortzetten.
foto’s (c) Armand Hoogland
