Er zijn van die artiesten die je als muziekliefhebber hoe dan ook minimaal één keer in je leven live zou moeten zien optreden. Op het moment dat er twee van die grootheden op één avond op het podium staan, moet je niet twijfelen en afreizen naar Keulen. Aldus geschiede, om op een bewolkte dinsdagavond Fish en Roger Hodgson (respectievelijk oud-frontmannen van Marillion en Supertramp) aan het werk te zien. Het zou de lange reis meer dan waard blijken.
Het dubbeloptreden begon vroeg, rond half zeven al betrad de oud-frontman van Marillion als voorprogramma het podium van Tanzbrunnen in de oude Duitse stad. Derek Dick werd begroet door enkele duizenden toeschouwers die voor de twee helden waren op komen draven. Twee helden die na hun vertrek bij de band die hen groot maakte, een wellicht nog grotere heldenstatus hebben opgebouwd. Beiden al solo sinds de jaren ’80 en sedert toen in feite de solistische gewaarwording van de band die zij voorheen bemanden. Bands die het sinds beider vertrek nog wel met regelmaat een nieuw album uitbrachten, maar net als de beider oud-frontmannen nooit meer iets zo geniaals uitbrachten dan voorheen.
Fish bespeelde het (voornamelijk) Duitse publiek natuurlijk niet alleen. Te midden van zijn nieuwe achtergrondband, bracht de Schot voornamelijk nummers die de imposante progrocker met Marillion opnam. Slechts opener ‘Pipeline’ en afsluiter ‘The Company’ kwamen van zijn solo-albums, het tussenliggende deel was een integrale uitvoering van meest succesvolle album van deze band, ‘Misplaced Childhood’, aangevuld met ‘Market Square Heroes’, de debuutsingle van Marillion.
Derek Dick is inmiddels al flink wat jaartjes ouder en dat merk je natuurlijk van alle kanten, hoewel zijn stem door de jaren heen wellicht zelfs iets passender is geworden voor het genre. Ook het vrijwel vloeiende Duits waarmee de zanger het publiek meermalen aansprak gaf een groot respect van de oud Marillion-frontman jegens zijn publiek weer, dat wederzijds was. De zanger zette tijdens het voorprogramma een show neer, die headliner waardig was, ware het niet dat een nog groter artiest ditmaal het hoofdprogramma was.
Ondanks dat het bij het applaus na Fish leek alsof het publiek voor de Schot was gekomen, ging het publiek nog tweemaal zo hard uit zijn dak bij aanvang van het hoofdprogramma. Zo’n tien minuten voor de aangegeven aanvangstijd al betrad de oud frontman van Supertramp onder luid gejuich het podium. Roger Hodgson kon, zo zei hij later, niet wachten om het publiek, zijn geliefde fans, weer onder ogen te komen. Het was vanaf dat moment alsof er een symbiose plaats vond tussen het podium en het publiek, want vanaf het moment dat de sympathieke Brit met de eerste tonen van ‘Take the long way home’ aanving, nam het publiek hem op in hun midden. Zelden een publiek meegemaakt dat zo van begin tot eind, van vooraan bij het podium tot achteraan op het terrein, volmondig meezong, -klapte en -deed. En Hodgson genoot met volle teugen met hen mee.
Tussen de nummers door bracht de zanger een veelvoud van interactie met het publiek, al direct vanaf het begin. “Gutenabend, I am Roger Hodgson. Are you all familiair with Supertramp?”, ving de Engelsman al direct na de opener aan, om het voltallige publiek anders direct terug naar ‘School’ te brengen. Als tijdens ‘In Jeopardy’ de regen losbarst, maakt Hodgson er direct gebruik van om zich te verontschuldigen voor het weer: “Sorry, i planned ‘It’s Raining Again’ especialy at the end of the set, so the rain has come to soon”, speelde hij spitsvondig in op het weer. Het mocht niet deren, want het bijzonder gezellige Tanzbrunnen evenemententerrein zorgde er met enorme parasols voor dat toch zeker 99% van de toeschouwers droog stond.
Het was niet alles Supertramp wat de klok sloeg bij Roger Hodgson. Verschillende nummers van zijn solo-albums werden ten gehore gebracht en verweven in het oude Supertramp-repertoire. Zelfs ‘Easy Does It’, van het inmiddels 40 jaar oude tekstueel briljante ‘Crisis? What Crisis’ stond op de setlist; en dat was lang geleden. Hodgson bracht het nummer minimalistisch, zichzelf alleen op gitaar begeleidend, begeleidt door het bijbehorende fluiten van het publiek, om vervolgens over te gaan in een voller ‘Sister Moonshine’. Het geheel is voor het publiek slechts een rustpunt om vol Hodgson overgave te begeleiden tijdens ‘Logical Song’.
Het concert bleek uiteindelijk een aaneenschakeling van hits, waarbij het opvallend was dat de toetsenpartijen verdeeld werden over maar liefst 4 sets en naast Hodgson 2 andere toetsenisten, die hem moesten begeleiden op de momenten dat hij de gitaar ter handen nam. Het geeft de virtuositeit aan van de man, wiens teksten veelal ondergewaardeerd worden, maar ook in Keulen weer overduidelijk maakten dat niet Rick Davies maar Roger Hodgson het enige echte ware gezicht van Supertramp was, en is.
Het concert kon in feite niet anders afsluiten met het enige nummer dat het in de ogen van velen zelfs beter doet dan de hitsingles deden. Een nummer dat nooit op single is verschenen, maar wellicht het mooiste nummer is dat ooit op vinyl is verschenen, ‘Fools Ouverture’, nu uitgevoerd door Hodgson en zijn voltallige achtergrondband, bestaande uit drummer Bryan Head, bassist David J. Carpenter, toetsenist Kevin Adamson en multi-instumentalist Aaron MacDonald.
In extase bleef het publiek achter en toen Roger met zijn mannen het podium voor een tweede keer betrad, voor de toegift, was de eerste gedachte eenvoudig: Na een aaneenschakeling van zoveel hits, was er dan toch nog één die niet gespeeld was? Het was dan ook met verontwaardiging van eigen misvatting dat het publiek er achter kwam dat twee van Supertramp’s grootste hits, ‘Give a Little Bit’ en het al eerder aangekondigde ‘It’s Raining Again’ gewoonweg waren vergeten. Het geeft wellicht de onafgebroken stroom hits aan die Roger Hodgson en Supertramp enkele decennia geleden al aan de muziekgeschiedenis hebben toegevoegd. Een gigantische hoeveelheid klassiekers uit de pen van de man die door het voltallige publiek aan een minutenlange staande ovatie werd tentoongesteld aan het einde van de toegift die een perfecte avond afsloot. Een avond die perfect was, en zelfs na enkele minuten spontaan nog perfecter werd door een tweede, ongeplande toegift. Totaal ongepland kwam Hodgson nogmaals ten tonele, om als bewijs van zijn liefde voor zijn fans, met een tweede maal ‘Breakfast in America’ het Duitse publiek te bedanken voor het enthousiasme. Een enthousiasme wat zelden vertoond is, in een entourage die perfect paste bij Hodgson en zijn mannen. Een avond met louter kwaliteit.
Roger Hodgson treedt woensdagavond voor het eerst in 20 jaar op in Amsterdam, in Carré, om in april nogmaals terug te komen naar Nederland voor concerten in Carré en de Nieuwe Luxor in Rotterdam. Voor de ware muziekconnaisseur!
