The Maccabees groeiden sinds hun debuutalbum ‘Colour It In’ uit 2007 gestaag uit tot een grote indierock band. ‘Given To The Wild’ (2012) werd goud in Engeland en kreeg een nominatie voor de prestigieuze Mercury Prize. Maar toen brak er een donkere periode voor de band aan waarin de leden het niet eens konden worden ov er de muzikale richting. Uiteindelijk kiest de band uit Londen op het nieuwe ‘Marks To Prove It’ voor een simpel back to basics-geluid. “Dat klinkt logisch maar het duurde heel erg lang om er te komen.”
Een grote hit scoorden ze nooit maar The Maccabees zijn al jaren graag geziene gasten op de grote festivals in Europa. ‘Given To The Wild’ was de meest ambitieuze en succesvolle plaat tot dat moment en de eerste die de top 5 van de Britse hitlijst haalde. Al begin 2013 begint de band aan een opvolger te werken, de plaat moet begin 2014 verschijnen. Maar dan loopt het allemaal een beetje mis.
Muzikale richting
“Ik dacht dat het een makkelijke plaat zou worden, maar het werd de lastigste,” zegt gitarist Felix White over ‘Marks To Prove It’. “Het is niet zo dat we een heel album hebben weggegooid. Er waren genoeg ideeën maar we maakten ze niet af omdat we het niet eens konden worden over de muzikale richting. Daardoor bleven we zitten met heel veel halve nummers.”
Trucjes
Volgens zanger Orlando Weeks probeerden The Maccabees zich er onbedoeld iets te makkelijk vanaf te maken. “In de eerste songs die we opnamen zaten veel muzikale trucjes die we al eerder hadden gebruikt. Dat waren oorspronkelijk geen trucjes maar doordat we ze weer gebruikten, voelde het zo. Dat devalueerde wat we probeerden te maken.”
Simpel geluid
White: “Bij onze vorige albums hadden we altijd het gevoel dat we progressie maakten. We deden steeds iets dat we nog niet eerder hadden gedaan. Die vernieuwing zochten we nu weer maar we wisten niet wat het moest worden. ‘Given To The Wild’ was een hele gelaagde plaat, echt een studioalbum. Uiteindelijk kozen we op ‘Marks To Prove It’ voor een heel simpel geluid waarop de dynamiek van de band centraal staat. De band in de studioruimte zonder veel opsmuk en dure apparatuur, dat is wat je nu hoort. Dat klinkt logisch maar het duurde heel lang om er te komen.”