Het heeft wat ongemakkelijks, de mannen van The Kik die samen met Armand en producer Frans Hagenaars op een bank aan de zijkant van de concertzaal van Tolhuistuin zitten. Samen met een handje vol publiek luisteren ze naar hun nieuwe plaat, ‘Armand & The Kik’, die 12 juni uitkomt.
Niet zij, maar een cleane geluidsinstallatie staat op het podium in een luistersessie die voor de tweede keer op deze manier in Nederland georganiseerd wordt. Onder het motto ‘Bad sound kills good music’ trapte In december Alamo Race Track de serie af. Een heel andere band volgens Kik zager Dave Von Raven: ‘Zij zijn super serieus. Bij ons gaat het toch meer om de keet bij het opnemen’.
Dat de leden van The Kik fan zijn van Armand is duidelijk. Dave hoorde zijn eerste nummer van Armand toen hij zestien was en werd meteen gegrepen. Na een succesvolle versie van ‘Want er is niemand (en nou ik)’ die The Kik samen met Lucky Fonz III en Armand opnam voor hun debuutalbum ‘Springlevend’, is de samenwerking gebleven. Het album ‘Armand & The Kik’ is volgens de band bedoeld om Armand’s nummers bij een breder publiek bekend te maken. Producent Frans Hagenaars: ‘Het doel was om een plaat te maken die Armand verdient. Dat was de kleur die het album moest hebben’. Gitarist Arjan Spies beaamt: ‘Onze rol als band was ondersteunend. We hebben Armand’s stem er iets uitgelicht. Onze stemmen kleuren niet zo mooi met die van hem, dus hebben we ons beperkt tot achtergrond koortjes en in een enkel nummer de coupletten’.
Het leverde een prachtige plaat op. Sterke, ontroerende en ook grappige nummers van Armand, omlijst door de fijne arrangementen waar The Kik zo sterk in is. Bij enkele nummers klinkt de voor de band kenmerkend Merseybeat door, dan weer is het Armands troubadour achtergrond die de nummers meer een protestgeluid geeft. Zoals in het prachtige door hem hertaalde nummer ‘Gemeengoed’ (‘The Commons’ van David Rovics). Dave erkent dat dat nummer hem in het bijzonder heel erg geraakt heeft. In de studio moest de zanger, die toch wel altijd zijn cool weet te behouden, zelfs een traantje wegpinken.
Armand zegt er stil van te zijn. Vóór 2012 had hij nog nooit van The Kik gehoord. Nu is er een plaat met zijn liedjes, waarvan sommigen al zo’n veertig jaar oud zijn. Hij voelt zich vereerd. In Limburg, waar hij zijn meeste nummers opnam, kreeg hij altijd sessiemuzikanten toegeschoven die normaal alleen Carnavalsmuziek speelden. Nu mocht hij spelen met een heuse Rock and Roll band.
Geflankeerd door toetsenist Paul Zoontjens en Arjan Spies zit hij naar zijn eigen nummers te luisteren, zingt mee, grapt met de anderen. Hij geniet. Liefdevol kloppen de bandleden hem op zijn knie. Het onderstreept wat de band op het album heeft gedaan: een stapje terug doen om hun held, Armand, op een voetstuk te plaatsen.
Foto’s (c) Armelle van Helden, maxazine.nl
