Ben Poole Live at the Royal Albert HallBen Pool brengt een album uit van een concert dat in 2013 live is opgenomen in de beroemde Londense Royal Albert Hall. Aan dit live optreden deden behalve Ben Poole op gitaar ook Craig Bacon op drums, Mat Beable op bas, Sam Mason op keyboards en backing vocals en Amy Eftekhari op backing vocals mee. Dit album is in de herfst van 2014 uit gekomen. Alsnog een recensie want dit album is te goed om te laten liggen.
Op de cover prijkt een foto van de rechter arm van Ben, met zijn bekende muziek tatoeage. Ook de foto’s aan de binnenkant van het album zijn mooi. En een leuke tekst van Ben: “Huge THANK YOU to everybody across the globe who had continued to support me. Much love. Ben x”. Bij een album dat er zo mooi uit ziet had ik eigenlijk wel een tekstboekje verwacht maar dat is helaas een kleine misser.
Het tweede nummer, ‘Let’s go upstairs’ komt van zijn gelijknamige debuutalbum uit 2012. Het heeft meteen een pakkend ritme. De tekst is vrij duidelijk gezongen en de achtergrondzang zorgt voor leuke toevoeging. Amy heeft een heldere en goed geschoolde stem. Keyboards klinken mooi, er is lekker strak gedrumd, het basloopje is gaaf en natuurlijk is gitaarspel van Ben zeer goed.
‘Love nobody no more’ heeft een mid tempo, hier komt de stem van Ben zo mooi in uit, vooral dat lichte schorretje. Na een licht decrescendo volgt een heerlijk lang instrumentaal gedeelte. Met een baslijn om je vingers bij af te likken. Bijna aan het einde van het nummer is de emotie in de stem van Ben helemaal goed te horen. Hierna houdt Ben een praatje. Lekker kort, zodat de woorden niet gaan vervelen als je een aantal keer naar de cd hebt geluisterd.
Aangenaam veel keyboard aan het begin van ‘(I know) I’m losing you’; In dit nummer zingt Ben over zijn vriendin: zij is verliefd geworden op een andere man. Bens gitaar scheurt lekker door een goed instrumentaal stuk heen. Ben neuriet, dit past zo goed in het geheel en weer hoor je ook de emotie op de stem van Ben.
‘It doesnt have to be that way’ heeft rustig intro. De warme kleur op de stem van Ben komt weer naar voren. De achtergrond zang komt er bij. Amy zingt erg goed, maar bij de samenzang met Ben vind ik dit geen toevoeging. De stem van Ben is zo mooi dat de achtergrondzang afbreuk doet aan de warme stem van Ben. Goede wijn behoeft geen krans.
Een gave baslijn vormt een prima combinatie met de drums. De keyboard wordt weer goed gebruikt en natuurlijk is ook gitaar duidelijk aanwezig. Dit alles zit in een prima instrumentaal stuk gegoten. De emotie op de stem bij Ben is op het einde van het nummer duidelijk hoorbaar.
Het rustige gitaar intro van ‘Have you ever loved a woman’ zet mijn oren op scherp. Weer die geweldige stem van Ben, klein gezongen, alleen gitaar: minimalistisch. Drum en bas komen er bij maar het blijft klein, zelfs als de piano wordt toegevoegd. De emotie blijft te horen bij Ben. Een instrumentaal stuk volgt, en het lijkt een gevoelige ballad te worden. Maar dan is er een crescendo. Meer volume, meer tempo zonder dat de emotie te niet wordt gedaan. Dan weer terug naar de gevoelige ballad, minimalistisch met piano in de hoofdrol. Na een crescendo is de zang weer terug. Geweldig stuk muziek!
Helaas staan er maar acht live nummers op deze cd. Het applaus van het publiek is regelmatig te horen, maar dit is absoluut niet storend of te veel. Hierdoor blijft het een hele aangename live cd. Gelukkig is er nog een bonus track, opgenomen in de studio. Nu met Wayne Proctor op drum en percussie, Steve Amadeo op bas en Bob Fridzema op Hammond en Wurlitzer. De bonustrack is ‘Starting all over again’ en het is nog even nagenieten. Maar na de 3.40 minuten durende bonus is de cd toch echt afgelopen. Ik denk dat ik nog maar een keer op de play-toets druk. (8,5/10) (Manhaton Records)