Op vrijdagavond 6 maart vond er weer een bijzonder concert plaats in De Oefenbunker te Landgraaf. Hardrock/metal met bouzouki klanken is nu eenmaal niet alledaags en maakt nieuwsgierig. Het Duits, Pools en Griekse gezelschap Tri State Corner boekt er in ieder geval veel succes mee en als zij dan ook nog eens Lion Twin als support meebrengen, zie ik geen reden om thuis te blijven.
Met Lion Twin had ik iets meer als een jaar geleden al eens kennisgemaakt toen zij openden voor UDO. Liane ‘Li’ Volmer-Sturm en Jan Koemmet (ex Accept) maakten met hun band een uitstekende indruk op mij, zodat ik ruim voor aanvang van het concert al in De Oefenbunker aanwezig was. De verwachtte drukte bleef echter uit, waarschijnlijk doordat Within Temptation die avond 3 kilometer verder op in Het Parkstad Theater een concert gaf. Jammer voor de bands, maar zij lieten zich er niet van weer houden om alle registers open te trekken.
Lion Twin is eigenlijk ontstaan als duo maar Li en Jan vormen met Armin Alec op bas, Stefan Weber-gitaar en Jan Hinzman op drums samen een band. Lion Twin zit momenteel in de lift en is bijna constant op tour als opener voor o.a. UDO, Axxis en Rage.
Dat er in Wuppertal niet alleen maar ‘gewuppert’ wordt maar ook stevig gerockt, wordt al bij het eerste nummer (Tristan & Isolde, volgens de setlist) duidelijk. De band gooit er flink de beuk in en er volgen nog meer uptempo nummers als Eco Warrior, Far Away, Occupy, Ready To Rock en Day Of Anger. Deze zijn, net als When The Lights Go Out (de enige ballad in de set) allen afkomstig van hun cd “Nashville”.Tussen al het touren door wordt er ook nog hard aan een nieuw album gewerkt en deze tour leent zich prima om nieuwe nummers uit te proberen zoals op deze avond Run For Your Live. Het nummer slaat goed aan en kan op veel bijval van het publiek rekenen. Hiermee bewijst Lion Twin nog maar eens dat zij het niveau van een opener allang ontstegen zijn.
Na een klein uurtje komt er met de uitsmijter Day Of Anger, het nummer waarop Udo Dirkschneider op de cd meezingt, een einde aan een pittige, onderhoudende set en kan de ombouw voor Tri State Corner beginnen.
Voor Tri State Corner is het concert in De Oefenbunker het tweede concert in hun eerste headliner tour en het enige in Nederland. De “Home Tour” voert hen verder langs clubs in Duitsland, Polen en Tsjechië.
De band met Vassilios “Lucky” Maniatopoulos op stembanden, zijn broer Ioannis “Janni” Maniatopoulos op de bouzouki, Christos Efthimiadis op drums, Christoph “Brat” Tkocz op gitaar en Markuz Berger op de bas, schijnt al 10 jaar te bestaan en heeft inmiddels 3 albums uit.
Voor het gemak zal ik ze vanaf hier maar met Lucky, Janni, Chris, Brat en Markuz beschrijven.
Dat zij bouzouki klanken op een ongeëvenaarde wijze in hun op hardrock gestoelde muziek laten integreren, leverde hen de bijnaam Bouzouki Rockers op en zorgde er voor dat ze de podia mochten delen met bands als: Nazareth, JBO, The Sweet, Mothers Finest, Avantasia, Donots, H-Blockx, Krypteria en Demon.
Voor Lucky is de tour niet gelukkig begonnen. De Griekse zanger is na hun show in Bochum ziek de grens gepasseerd en is tot aanvang van de show niet van de bank af gekomen. Eenmaal op het podium begint na de Intro en nummers als Faster en Nothing At All de adrenaline gelukkig zijn helende werking te vertonen. Nadat ook nog enkele technische probleempjes met de microfoons verholpen zijn is er van ziekte gelukkig bijna niks meer te merken, al laat zijn stem het af en toe een beetje afweten. De inzet van de band maakt echter veel goed en zij komen op stoom met Back Home en Katastrophy. De vlammende gitaar solo’s van Brat worden feilloos door Janni op zijn bouzouki overgenomen of zorgen voor duels. Ook de ritme sectie staat als een huis en drummer Chris word regelmatig door de andere bandleden bezocht.
Free Prison vormt tot dan voor mij het hoogtepunt en word gevolgd door Sooner Or Later, het eerste nummer dat ze als single uitbrachten. Op Remainng Moments, dat naadloos overgaat in Oneiro Trello, gaat Lucky helemaal los op de percussie (de darbuka) en gooit traditioneel enkel borden kapot. Met Kapia Stigmi dient zich de enige ballad aan waarop Janni de zang van Lucky overneemt. Daarna gaat het weer goed loos met My Own World, Sudden Turn, Pulp Fiction en wordt de officiële set beëindigd met Ela Na This, dat – zoals we op school geleerd hebben – zoiets betekend als ‘Kom hier heen’.
Een toegift kan niet uitblijven en dat worden er met Historia, Beside You, Dejavu en Home meteen vier. Hiermee komt na bijna 2 uur niet alleen een eind aan een zinderend, bijzonder concert, maar
ook aan een geweldige avond. Ik weet zeker dat het niet de laatste keer zal zijn dat deze fantastische bands bij ons de grens over wippen, al hoop ik voor hen dat het dan voor een groter publiek zal zijn. Dat verdienen ze gewoon!
