Het voordeel én nadeel van een festival is dat je moet kiezen. Met wat vooronderzoek en adviezen van kenners kom je op zich een heel eind. Hier volgt een impressie van een deel van So what’s next 2014 in het muziekgebouw in Eindhoven.
Wervelwind
Bij de opening door Typhoon ontstond meteen een feestelijke muzikale wervelwind. De enthousiaste mannen zien het als een uitdaging het publiek aan het dansen te krijgen. Binnen een paar minuten staat de hele trap dan ook vol met mensen, die op het enthousiasme van de Surinaamse zanger af komen. De meeslepende refreinen (‘Altijd die ochtend weer’) worden makkelijk meegezongen en de stoelzitters hebben inderdaad de neiging te gaan staan. Hun refrein ‘We zeggen zoveel, maar geen beweging’ gaat duidelijk niet op. De start van het concert voelde alsof je in een jazzclub staat, maar tijdens het concert wordt het langzaam een straatfeest. Wat een fantastische start van de avond! De menigte druilt nog nadansend de zaal uit.
De foyers
Het leuke van de festivals in het Muziekgebouw Eindhoven is dat in de foyers ook genoeg muzieknoten te horen zijn. Op de Vedettstage staat de Amerikaanse Becca Stevens, die in eerste instantie verlegen het oogcontact met haar publiek vermijdt. Haar lieve folky jazzmuziek heeft een intieme uitstraling en dat past bij het podium. Na een tijdje komt ze wat los en blijkt dat ze de dag ervoor ‘dankjewel voor komen’ leerde zeggen.
Teus Nobel heeft in samenwerking met Radio 6 drie jamsessies op het programma. De andere artiesten worden op de avond zelf gerekruteerd. Hierdoor lijkt het in eerste instantie wat rommelig, mede door de locatie van het podium vlak bij de voordeur. Maar als het eenmaal loskomt vult het prachtige samenspel de hele begane grond en zelfs een aantal mensen op het balkon luisteren mee.
Grote naam
Gideon van Gelder heeft mede dankzij de Volkskrant een grote naam opgebouwd in Nederland. Becca Stevens sloot zich nog aan met tekstloze zang, en de zaal stond bomvol. Hoewel ik erg enthousiast was over de CD kwam de sprankeling in het optreden voor mij niet helemaal over. Door het strenge deurbeleid stond er een fikse rij te wachten die popelde om Gideon te zien.
Oosters gefluit
Ibrahim Maalouf was duidelijk een publiekstrekker. En terecht. Hij had duidelijk goed contact met zijn band, maar ook zeker met het publiek. Met een zachte basgitaar op de achtergrond fluit hij een paar keer in de microfoon, en voor ik het wist floot het hele publiek mee en ontstond er een waar fluitconcert. Wat een betrokkenheid van het publiek! Zijn stijl is Oosters, maar her en der is ook zeker een vleugje rock te horen. De lol op het podium is aanstekelijk en het blaasspel van Maalouf geeft me kippenvel.
Vlaamse power
De avond sluit af met misschien wel mijn meest favoriete Vlaamse zangeres. Selah Sue heeft voor mij het ‘Amy Winehouse-effect’. Haar frêle verschijning wordt mooi uitgebalanceerd door haar volumineuze kapsel. En die stem… Wat een power! Selah stelt zeker niet teleur en speelt naast nieuwe nummersook wat oude favorieten die ze op het podium opnieuw uitvindt.
Hoewel mijn voeten best wel pijn doen en mijn oogleden zwaar zijn na acht uur jazz, voel ik me volledig opgeladen. Morgenochtend ontbijt ik met de Spotify playlist van So what’s next?!.
