In een cultuur van vlugge, makkelijke deuntjes die per 10.000 kleurloze mp3-tjes op een enkel stickje passen, is ‘Welcome Back Wolf’, de derde langspeler van bluesrock formatie Shaking Godspeed, dat 12 nummers telt, veel meer dan dat. Een plaat die in z’n geheel beluisterd dient te worden en die meer aandacht verdient en nodig heeft dan één luisterbeurt. Want toegegeven, het is niet altijd even “makkelijke” muziek. Gutzij dank! Want hebben we daar al niet genoeg van? Muziek is creativiteit, eigenheid, passie en teksten die iets te zeggen hebben. En dat is wat deze plaat allemaal in zich heeft.
Iedere band heeft zo zijn invloeden en vaak is men dan ook geneigd vergelijkingen te trekken. Shaking Godspeed is er naar mijn mening in geslaagd om een eigen sound te ontwikkelen zodat vergelijken niet veel zinnigs meer toevoegt. De band lijkt een patent te hebben op enkel de beste muzikanten. Waar op de eerdere twee albums Paul Diersen nog de bas, toetsen en backing vocals voor z’n rekening nam, heeft de band twee nieuwe leden binnen de gelederen. Met de komst van muzikale rot, gitarist en vocalist Rocco Ostermann, bekend van o.a. Magic Fish en Donnerwetter, is de altijd zo herkenbare sound van Shaking Godspeed nog rijker en voller geworden. Zijn virtuoze en creatieve spel en vocalen geeft een extra dimensie aan het bandgeluid. De andere is Alex van Damme ( van 21 Eyes Of Ruby) die de bas- en toetspartijen voor zijn rekening neemt en dat doet met veel overtuiging en een gigantische dosis energie.
Drummer Maarten Rischen geeft het voorbeeld van less is more ofwel hoe met een minimum aan instrumentarium het meest subtiele, gevoelige, raggende, strakke en swingende geluid voort te brengen. Wout Kemkens is niet alleen een begenadigd gitarist maar ook als zanger heeft hij een bijzondere stem waarmee hij een diverse reeks aan uithoeken en bizarre kronkels haalt en dat alles zuiver op de graat.
In een goed gevuld en enthousiast huis is het optreden vanaf de eerste noten een aaneenschakeling van hoogtepunten en kunststukjes: van vet, hard en meedogenloos tot aan subtiel, verrassende creaties en creatieve muzikale wendingen. Absolute favorieten zijn het titelnummer ‘Welcome back wolf’, waarin al het bovenstaande samenkomt, het prachtige en ontroerende ‘Commando’ dat live wat minder “gehaast” klinkt en nog breekbaarder wordt doordat het nummer wordt teruggebracht naar enkel de twee gitaren en stemmen van Wout en Rocco, waar op de plaat nog gebruik wordt gemaakt van andere effecten en geluiden. En het afsluitende briljante, hauntende ‘Paranoia Blues’ waarbij de band nog één keer explodeert en dat je daarmee na een uur optreden net zo prettig overmeestert achterlaat als dat je begonnen bent.
Shaking Godspeed speelt met een aanstekelijke urgentie en overgave en neemt je mee op een muzikale trip die blijft boeien , een explosie voor oog, oor en gevoel. Zo één waarbij je naar buiten komt en even niet precies kan beschrijven wat je allemaal hebt ervaren en gehoord. En zo makkelijk hoort dat ook niet te zijn. Dat betekent dat er iets gebeurt is dat er toe doet. Daarna is het de beurt aan de Haagse band Monomyth om hun plaat te presenteren. Monomyth maakt instrumentale muziek dat volgens henzelf is geworteld in space- en krautrock en stoner en deed mij het meeste deed denken aan bands als Pink Floyd en Tool
De band heeft twee albums gemaakt. ‘Monomyth’ uit 2013 en nu dus de nieuwe langspeler ‘Further’. Opvallend is dat beide albums slechts een klein aantal maar lang uitgerekte songs bevatten, respectievelijk 5 en 4. De band is vernoemd naar de Monomyth theorie, ook wel de “The Hero’s Journey” genoemd, van Joseph Campbell. Campell beschreef de verschillende fases van de “reis van een held”. De band Monomyth wil deze theorie omzetten naar (instrumentale) muziek.
De bandleden hebben verschillende muzikale achtergronden variërend van DJ, tot lichtman tot producer. De band is opgericht door drummer Sander Evers en bassist Selwyn Slop. Peter van den Meer op de toetsen, Tjerk Stoop aan de knoppen en de laptop en Thomas van den Reydt op gitaar met dubbele hals, maken de band compleet.
Zang is een krachtig instrument in de muziek waarmee de luisteraar zich kan identificeren en waarin men zich kan herkennen. Het is het instrument dat gevoelsmatig vaak het meeste raakt. Als instrumentale band dan de extra moeilijke taak om te raken en te blijven boeien . Monomyth slaagt daar ruimschoots in. Het optreden neemt je mee in een soort trance, met name door de hypnotiserende, veelal repeterende maar zeer vette bastonen, waaruit je alleen even ontwaakt op de momenten dat het publiek zich ermee gaat bemoeien en begint te applaudisseren.
De band moet het niet hebben van de rechtstreekse interactie met het publiek maar staat zo verschrikkelijk goed en met zo veel power te spelen dat dat ook alleen maar storend zou werken. De nummers zijn muzikaal goed opgebouwd en leiden naar een extatische climax waarin je wordt meegezogen. Het publiek staat veelal met de ogen dicht te genieten en dat is naar mijn mening ook hoe je deze muziek het beste kunt beleven. Bij mij kwamen mijn eigen verhalen en voorstellingen zo als vanzelf met de muziek mee.
Waar de menselijke stem in de muziek van Shaking Godspeed een belangrijke rol speelt, vertelt het ontbreken daarvan bij Monomyth juist het verhaal. Twee totaal verschillende bands die live echt iets extra’s toe te voegen hebben en die je op een overtuigende en explosieve manier meenemen op hun muzikale reis.
Foto’s (c) Ariane van Ginneke/Maxazine
