Nog nooit gezien, maar wel veel over gehoord. Dat zijn voor mij de Nimmo Brothers. Er gaan geruchten dat de Schotten optreden in een traditionele Kilt en dat de fans dit overgenomen hebben. Er schijnen zelfs foto’s van in omloop te zijn. Het is te vergelijken als bij de oktoberfeesten, waar zelfs vooraanstaande notabelen zich laten verleiden om als “Loestige Boeben” rond te rennen, maar dan met betere muziek. Ik kom alleen voor de muziek dus die klederdracht fratsen zijn aan mij niet besteed. Op het ergste voorbereid en blij dat ik na 5, min of meer, verregende festivals weer eens binnen sta, ga ik op vrijdagavond 15-08-2014 de confrontatie aan als de Nimmo’s optreden in café De Dikke Stein in Elsloo.
Alvorens de veel geprezen band van Alan en Stevie Nimmo het podium betreed, mag eerst Howlin’ Stone laten horen of ze progressie hebben gemaakt in de maanden dat ik ze niet gezien heb. Het trio uit Reuver gaat weer door het leven als een kwartet nadat Thimo Gijezen (o.a. Fin de Siècle) met zijn bas de gelederen kwam versterken. Een welkome versterking zelfs, want met zijn gedreven basspel en uitstraling is niet alleen hun sound ruiger geworden.
Ze openen met ‘Come Home’ en mij valt meteen op dat de veel spelende jonge band weer een stap voorwaarts heeft gezet. Dat is vooral goed te horen op ‘Saint James Infermary’, dat een vast onderdeel op de setlist is. Op die lijst ook eigen werk als ‘Devil’s Wathing You’ en ‘Flying Home’. Als speciale gast blaast Reno Sharif (Reno’s Rumble) op de harmonica zijn partijtje mee op o.a. ‘Bullfrog Blues’. Zonder toegift komt deze gedreven band -die ik een mooie toekomst toe dicht- niet weg en zij sluiten hun prima optreden af met ‘I Put a Spell on You’.
In de korte ombouwpauze, maakt Dikke Stein eigenaar en mede organisator Giel Driessen van de gelegenheid gebruik om de in de zaal aanwezige Guy Smeets een sponsor cheque voor zijn binnen kort te verschijnen cd te overhandigen. Daarna breekt het moment aan waarop de uitverkochte zaal gewacht heeft. Onder luid applaus betreden Alan en Stevie het podium met in hun kielzog drummer Wayne Proctor en bassist Mat Beable.
Zonder aanloop of warming-up knallen zij er meteen in met ‘Never Gonna Walk On Me’ en ‘Bring It On Home’. Het schijnt dat het publiek via diverse media als face-book de setlist voor deze tour mocht samenstellen en kennelijk heeft men voor het wat steviger werk gekozen. Een rustpuntje is de slow blues ‘Long Way From Everything’, met een prachtige solo van Alan waarna de meestamper ‘Slow Down’ volgt. Alan en Stevie lossen elkaar zowel met zang als met solo’s af en dat komt bijzonder mooi tot zijn recht in het breed uitgesponnen ‘Waiting For My Heart To Fall’, bijna 17 minuten pure passie!
Hierna is het weer brede binken bluesrock wat de klok slaat en wordt “Guy Smiets” uitgenodigd om met hen mee te jammen. De Nimmo’s zijn dermate onder de indruk van zijn gitaarspel in o.a. ‘The Shape I’m in’, dat ze, voordat Guy het podium verlaat, eerst nog even een selfie met hem maken. Doorweekt van het zweet sluiten zij hun set af met ‘Black Cat Bone’, waarbij ze elkaars gitaar bespelen. Het enthousiaste publiek geeft hen geen ruimte om het podium te verlaten dus wordt op verzoek nog ‘Ain’t No Love (in the heart of the city)’ gespeeld.
Hiermee komt een eind aan een fantastische avond waarvan enkele fans beweerden dat dit de meest ruige setlist tot nu toe was. Mannen in Kilt heb ik deze avond niet gezien, dat blijkt bij King King zo te zijn, de andere band van Alan Nimmo en Wayne Proctor. Na de Nimmo Brothers alwéér een band om naar uit te kijken.
