Stond begin van deze maand Bootsy Collins de P-funk te prediken in TivoliVredenburg, afgelopen weekend was het weer de beurt aan peetvader George Clinton. In een ruim twee uur durend concert kwamen alle bekende Parliament en Funkadelic hits zonder veel uiterlijk vertoon voorbij in de hoofdstedelijke muziektempel Paradiso.
Beginnen de gemiddelde concerten van George Clinton en zijn funkfamilie doorgaans met lange intro’s zonder de meester, in Amsterdam verschijnt de inmiddels 73-jarige uitvinder van de P-funk al na enkele minuten ten tonele. Wat daarbij direct opvalt is de aardse verschijning van het brein achter de groepen Funkadelic en Parliament: geen flamboyante kledij en haardos met alle kleuren van de regenboog. Nee, Clinton gaat gekleed in een net pak met stropdas, hoed en zonnebril. Maar wie denkt dat dit een voorteken is van een bezadigd avondje, komt bedrogen uit.
Filosofie
Net als in voorgaande jaren bevolkt een dikke 15 man de bühne van Paradiso. Een bonte jolige mengelmoes van vertrouwde gezichten en een enkele nieuweling die Clinton’s P-funk filosofie uitdragen. Dat betekent de muzikale vrijheid voor langgerekte jams waarin stevige baspartijen, snerpende gitaarlijnen, ritmische blazers, invloeden uit de jazz, soul en psychedelica hand in hand samengaan.
Terwijl Bootsy Collins nog steeds opzichtige glitterpakken uit de kast trekt, is net als Clinton zelf het uiterlijk van zijn P-funkers versoberd. Droegen de muzikanten in de hoogtijdagen opvallende tenues, vaak geïnspireerd door science fiction, tegenwoordig oogt het allemaal urban en casual. De enige excentriekeling in het huidige gezelschap is het anti-funkkarakter Sir Nose die in zijn pooierpak ook nu weer acte de presence geeft.
Episch
In Paradiso wordt de toon direct gezet: “Ain’t no party like a P-funk party!” Het dak gaat er al snel af in een niet uitverkochte zaal die de trouwe fans als harde kern bevat. Ze deinen mee op Funkadelic’s One Nation Under A Groove, Not Just Knee Deep en vliegen weg op het episch geestverruimende Maggot Brain waarin Michael Hampton de legendarische gitaarsolo van Eddie Hazel nog eens gierend overdoet. Maar ook vrolijke Parliament klassiekers als Up For The Down Stroke, Flashlight en Mothership Connection (Star Child) ontbreken deze keer niet.
Daverend
Een concert van een van de belangrijkste grondleggers van de funk met zijn conglomeraat blijkt ook zonder veel uiterlijk vertoon keer op keer de garantie voor een daverende funkexplosie waar tegen het einde de hasjwalmen er letterlijk vanaf vliegen. De P-funkbaas zelf oogt in zijn achtste levensdecennium (eindelijk) wat rustiger, maar met zijn geniale belhamels en zo’n onweerstaanbaar oeuvre kan George Clinton nog jaren door.
Foto’s (c) Jan de Bloois
