Op zaterdag 30 mei 2014 kwam de Belg Wim Helsen naar de schouwburg van Tilburg. Hij boekt al meerdere jaren succes in Nederland en Vlaanderen en dit seizoen keerde hij terug met de voorstelling ‘Spijtig, Spijtig, Spijtig’. Een voorstelling waar Helsen het absurde van cabaret aantikt en daar nog ruim overheen gaat.
Met het ijs breken heeft Helsen geen probleem, hij onderbreekt zijn eigen intro met ‘Ja, hier ben ik’ en barst meteen los over een agressieve, asociale, gierige, sadistische egoïst in een café genaamd ‘De Pomp’ in het Belgische Mortsel. Als de zaal op basis van een casus instemt met het feit dat deze man toch echt wel alle bovengenoemde criteria waard is, trekt hij zijn eigen verhaal (en inmiddels ook dat van de zaal) naar beneden. En vraagt: ‘Mag ik dan ook mijn kant van het verhaal vertellen?’
Voordat Helsen begint over het door hem beleefde avondje in Café De Pomp in Mortsel wijkt hij af van zijn verhaal en sneert hij naar de zaal dat het welkomstapplaus niet echt de moeite waard is. Maar hij begrijpt het, lange dag enzo… Veel kans om dat te verwerken krijgt de zaal niet, want voordat we het weten worden we al weer meegenomen naar de wc’s in Café de Pomp. Daar waar hij rustig staat te wachten om zijn behoefte te doen op een urinoir. Totdat er een “Wachtrij Nazi” binnen komt lopen en voor Helsen een dramatische situatie creëert waarop hij uiteindelijk de hele avond op een defecte WC doorbrengt. Daar speelt hij met een kakkerlak om te tijd te doden. En dat terwijl hij eigenlijk alleen maar met een meisje met hele grote neusgaten genaamd Tiny een praatje zou willen maken. Oja, voordat ik het vergeet… Tussendoor plast hij nog over de broek van zijn voormalige oppaskindje genaamd Pepijn en uiteindelijk penetreert hij de neusgaten van Tiny terwijl hij toekijkt hoe Pepijn stikt in zijn eigen bloed en sterft. Dit kwam trouwens wel omdat Helsen hem wou omhelzen, hij was alleen “effe vergeten” dat hij een kettingslot vast had. Kun je het nog volgen?
Wim Helsen reikt weer anderhalf uur lang naar het absurde met zijn voorstelling genaamd ‘Spijtig, Spijtig, Spijtig’ waar hij de theaterbezoeker meeneemt naar ongeveer 5 a 10 minuten gedachtegang gedurende dat beruchte avondje in Café de Pomp. Een avondje waar hij eigenlijk alleen maar een plasje wou plegen wordt dus anderhalf uur de absurde leidraad van deze voorstelling. Hoewel Helsen gedreven vertelt over zijn ervaringen op deze bizarre avond, wijkt hij ook regelmatig, zeg maar zéér regelmatig, af van zijn verhaal. Iets met waarom mensen gevaarlijker zijn dan haaien en waarom angstige mensen “Fucken” zo leuk is. Helsen brengt een achtbaan van verhalen, emoties en absurde verhalen en dat is bovenal vermakelijk en uitermate grappig. Her en der sneert Helsen nog even naar het gematigde welkomstapplaus en zoekt hij krachtige, ludieke, maar bovenal grove interactie met het publiek.
Maar wat heeft dit hele verhaal te maken de titel van de voorstelling? Tja, niet veel. Helsen verkondigt dat hij het spijtig vind dat de Syriërs vermoord worden door een leger waarvoor zij zelf belasting betalen. O.. En het is spijtig dat die ene van de Bee Gees nog leeft. Verder is het vooral spijtig als Helsen zijn welverdiende slotapplaus in ontvangst neemt en dat het einde van deze bizarre theateravond in zicht is. Een avond theater die je echt alleen zelf kunt beleven en waardoor je dus waarschijnlijk ook niets hebt aan deze recensie. Maar er is één troost, Helsen is niet te beroerd om na het slotapplaus nog één mop te vertellen: Iets met een hert, een pyromaan en een hoer ofzo.
Foto (c) Koen Broos