Trek een willekeurige plaat uit de kast en de kans is groot dat je de naam van Jeff Beck op de hoes tegenkomt. Bijna vijftig jaar lang gaat de Engelsman al door het leven als één van ’s werelds beste gitaristen. Beck speelde met veel, heel veel grote artiesten van zijn generatie. Op het podium of in de studio en waar ook ter wereld. Stevie Wonder, Mick Jagger, Rod Stewart, Phil Collins, Tina Turner, Kate Bush, Bob Geldof, Sting, Joss Stone, Stevie Ray Vaughan, Brian Wilson, Eric Clapton. En ga zo maar door. Beck verving Clapton in 1965 in de Yardbirds. De vijftien platen van Beck bewegen zich in het grensgebied tussen rock, jazz en blues en zijn een aaneenschakeling van lange gitaarsolo’s. Het tijdschrift Rolling Stone rangschikt Beck nog altijd in de Top-5 aller tijden wereldlijst van gitaristen en het toonaangevende Guitar World riep Beck’s gitaarsolo in “Cause we’ve ended as lovers” onlangs uit tot beste gitaarsolo ooit. Dit voorjaar begonnen Jeff Beck – volgende maand wordt hij 70- en zijn drie bandleden aan een lange wereldtoernee. Na Japan, Zuid-Korea en Australië, reist het kwartet tot en met juli door Europa. Daarna volgt Amerika. Later dit jaar gaat Beck ook nog op toernee met ZZ Top. Na optredens in Groot-Brittannië en Ierland is Utrecht zondagavond de eerste etappeplaats op het Europese vasteland.
Testpiloten
In het nieuwe TivoliVredenburg wel te verstaan, dat volgende maand met een twee wekend durend festival officieel wordt geopend. De ideale manier om het geluid in de Ronda zaal van TivoliVredenburg nog eens goed te testen. Want betere testpiloten als Beck, zijn band en zijn publiek had de organisatie zich niet kunnen wensen. Een voor tachtig procent mannelijk publiek met muzikale fijnproevers, liefhebbers van het echte snaarwerk en oor voor details. En met ervaren topmuzikanten op het podium zoals bassiste Rhonda Smith. Zij werkte met onder meer Chaka Khan, Prince en Patti Labelle. Jazzrock drummer Jonathan Joseph heeft een cv met namen als Al Jarreau, Path Metheny en David Sanborn en Beck’s side gitarist Nicolas Meier verdient zijn sporen en brood als toonaangevend flamenco gitarist. Het is – in ieder geval voor mij- toch altijd even wennen, zo’n instrumentaal optreden. Maar bij meester Beck en band went dit toch snel. Zeker met een gevarieerde en boeiende setlist waar hoge en lage tempo’s elkaar steeds afwisselen, zoals gisteren in Utrecht. Van blues, jazz naar (hard)rock en funk. Van het vette gitaargeluid in ‘Loaded’ naar het jazzy ‘Stratus’ En van het oriëntaalse ‘Yemin’ naar de fragiele en betoverende Jimi Hendrix cover ‘Little Wing’. In het funky ‘Why give it away’, horen we bij wijzen van uitzondering een stem, die van de indrukwekkende bassiste Rhonda Smith. Het is sowieso geen avond voor woorden. Daar is Jeff Beck ook de man niet naar. Nooit geweest ook. Pas na veertig minuten spreekt Beck zijn eerste woorden tot zijn luisteraars als hij met lovende woorden zijn gitarist Nicolas Meier introduceert. Voor de rest zijn het vooral de duim van Beck, de vingers, de snaren en de klanken die spreken. Anderhalf uur lang. Daar is de Ronda zaal immers voor volgelopen. Met die klanken zit het wel goed. De geluidstest lijkt geslaagd. Ik maak een rondje door de zaal en overal klinkt het subtiele en indrukwekkende gitaarspel van Beck even helder en scherp. Maar dat is vooral ook de verdienste van Beck zelf. Bedankt voor deze masterclass.
Foto’s (c) Rob Sneltjes
