Zaterdag 10 mei begint London Calling met twee singer-songwriters, Ryan Keen en Gambles. Gambles is Matthew Daniel Siskin uit New York op akoestische gitaar. Het eerste nummer speelt hij vanuit de zaal, in het donker, om daarna verder te gaan met zijn intense en lieve folkpopliedjes op het podium. Een rustig begin van wat een mooie 2de avond London Calling beloofd te worden!
Telegram in de grote zaal zijn vier in leren jacks gestoken Londense jongens die krautrock combineren met glamrock en psychedelische songs. De band is ontstaan na het spelen van ‘Needles In The Camel’s Eye’ van Brian Eno, een van de grondleggers van ambient muziek. Ze hebben in het voorprogramma van Palma Violets gestaan, en daarmee is een link naar de band Childhood snel gelegd: Childhood wordt in één zin genoemd met Palma Violets, Primal Scream en the Stone Roses, drie bands die rock, gitaar en psychedelische muziek combineren met dansmuziek. En terecht. Zo buierig als het weer buiten is, zo zomers klinkt het binnen door de stem van zanger Ben Romans-Hopcraft. Bij elke stevige hoofdbeweging draait hij zijn oogwit naar boven, hij gaat helemaal op in zijn eigen muziek.
Wie Desperate Journalist hoort, legt meteen een link met Savages en Siouxsie and the Bandshees. Van deze band word ik erg blij: stevige gothic post-punk, uiteraard gezongen door een vrouw. De songs ‘Happening’, hun eerste single ‘Christina’ en ‘Organ’ beginnen hard en rauw. Zangeres Jo Bevan zingt/schreeuwt de longen uit haar lijf en het publiek danst. Arthur Beatrice uit Londen daarentegen krijgt de grote zaal niet mee, hoe goed zangeres Ella Girardot en zanger Orlando Leopard ook hun best doen: zij maken introverte popliedjes, vergelijkbaar met The XX, en daar heb je een publiek voor nodig wat stil kan en wil zijn, alleen daar ontbreekt het helaas vanavond aan.
Met het zien alleen al van The Bohicas weet ik dat dit een typische London Calling (postpunk)band is: ze dragen Dr Martins/kisten, twee van de vier bandleden zijn niet blank en ze dragen zwarte leren jacks, waarvan eentje zelfs zonder mouwen. Hun debuutsingle ‘XXX/Swarm’ is net uit, ze staan garant voor een mooi Rock ‘n’ Roll-feestje. Ze staan deze zomer zowel op Down the Rabbit Hole als op Metropolis festival in Rotterdam: dit moet je echt meegemaakt hebben in 2014!
Royal Blood laat zichzelf introduceren door Jay-Z’s ‘99 Problems’, de vele vrouwelijke fans beginnen mee te zingen, te gillen en zijn door het dolle heen. De band bestaat slechts uit een drummer en een bassist, namelijk Ben Thatcher en Mike Kerr. Dat twee mannen zo’n bak aan geluid kunnen produceren dat je denkt dat er minstens tien leden van een rockband op het podium staan, dat is knap. Solids is eveneens een (Canadees) duo, alleen maken zij intense en soms snoeiharde grungerock met behulp van een gitaar (en een drumstel) in plaats van een basgitaar. Hun debuutalbum ‘Blame Confusion’ is uitgekomen bij Fat Possum Records, waar ook o.a. Iggy and the Stooges en The Black Keys onder contract staan.
De tweede dag London Calling is zoals ik me London Calling indenk: ruig, psychedelisch, beukend en strak. The Neighbourhood pas hier mijn inziens niet in thuis: ze doen me denken aan een wat ruigere boyband. De vele tienermeisjes die vooraan staan maken dat beeld compleet, als ook de beschreven bh die op het podium gegooid wordt!
