‘The Crossing’, het debuutalbum van de Schotse band Big Country was in 1983 een regelrechte sensatie. De plaat voegde een nieuwe en ongekende dimensie toe aan de vele alternatieve muziekstromingen die de wereld destijds overspoelden. Noem het doedelzakrock. Met strijdbare teksten, Schots elan en met gitaren die klinken als doedelzakken stalen de Schotten de harten van vele muziekliefhebbers en veroverden ze de wereld. Ik zie de mannen in september 1983 nog met hangende schouders het podium betreden voor hun Nederlandse debuutoptreden in een bijzaal van de Doelen in Rotterdam tijdens het Pandora Music Box festival. Vier verlegen jongens maar met door het lopende vuur van ‘The Crossing’ stiekem uitgegroeid tot publiekstrekker.
Gitarist Bruce Watson kan het zich niet meer herinneren, zo zei hij enkele uren voor het optreden woensdag in De Boerderij in Zoetermeer. Na albums als ‘Steeltown’, geproduceerd door U2 producer Steve Lillywhite en ‘The Seer’ raakte de scherpte er album na album vanaf. Na -in vogelvlucht- onder meer zeventien hitsingles, vijf gouden en platina albums, een optreden op PinkPop in 1984, twee tournees met The Rolling Stones, de zelfmoord van frontman Stuart Adamson in 2001 en een behoorlijke plaat als ‘Driving to Damascus’ ging de waakvlam uit en hield de band het voor gezien. Ieder ging zijn eigen weg. Met voormalig Alarm zanger Mike Peters begon de band eind 2010 weer met toeren en na veertien jaar verscheen in 2013 de CD The Journey.
Een CD met een energie die doet herinneren aan het begin van de jaren tachtig. ‘It’s more than a Journey, It’s an adventure’, zo bestempelt Big Country haar comeback. Een avontuur dat hen woensdag op het podium van de half gevulde Boerderij van Zoetermeer deed belanden, als eerste in een korte reeks van vier Nederlandse optreden. Met alleen Bruce Watson (53) en Mark Brzezicki als oud gedienden maar wel met niemand minder dan ex-Simple Minds bassist Derek Forbes (in kilt), de gloednieuw aangetrokken zanger en gitarist Simon Hough en zoon Jamie Watson, tijdens het optreden liefkozend door vader Bruce aangekondigd als Jamie ‘Guitar” Watson. Hij was destijds in Rotterdam of ten tijde van het Big Country optreden in Pinkpop nog niet geboren.
Uiteraard grijpt de band in Zoetermeer terug op haar repertoire uit de jaren tachtig zoals het openingsnummer Harvest Home. En waarom niet. Het optreden in Zoetermeer komt mede door wat technische problemen, geforceerd op gang. Maar strijdbaar als in de dagen van weleer weten de sympathieke Schotten dit snel goed te maken. Geen lastige opgave overigens. Want met een setlist die voor een belangrijk deel bestaat uit songs van het ‘The Crossing’ zoals ‘Fields of Fire’, ’In a Big Country’ en ‘Inwards’ maar uiteraard ook latere hits als ‘Look Away’ en ‘Where The Rose is Sown’ is het immers altijd feest. Nog steeds. Voeg daar het boterzachte ‘Fragile Thing’ uit 1999 en ‘In a broken promised land’ van de laatste CD aan toe en je hebt een optreden met een ruim voldoende score.
Zoals vroeger, op de eerste platen en in mijn gedachten klinkt het eerlijkheidshalve niet meer maar nog altijd is het
unieke Big Country geluid bewaard gebleven. Op zich een prestatie als je nagaat dat nog maar slechts twee originele bandleden zijn overgebleven. En het is ook nog wel even wennen om Simon Hough een prachtig nummer als ‘Change’ te horen zingen. De niet eerlijke vergelijking met Stuart Adamson kan ik maar lastig onderdrukken. Daarentegen lijkt zoon Jamie een uitstekende schatbewaarder van het erfgoed van vader Bruce Watson. De openingszinnen van ‘Look Away’ klinken nog na. “Our name is out, our name is known Our name is everywhere but who knows where we’ve flown”. Het vuur is weer aangewakkerd, Big Country trekt de wijde wereld weer in, te beginnen in Zoetermeer.
