Eerste editie van Jazz Out! is een doorslaand succes!
Er zullen niet veel festivals zijn die meteen al bij de eerste editie uitverkopen. De organisatie van Jazz Out!, dat op zaterdag 30 november plaats vond in het Parkstad Limburg Theater Heerlen, kan dan ook met trots terug kijken op een meer dan geslaagd debuut. Dat dit festival een vervolg gaat/moet krijgen, daar was iedere bezoeker het na afloop wel over eens.
Men had blijkbaar een gouden formule gevonden om naast Jazz ook acts te contracteren die met hun muziek tegen Jazz aanleunen, zoals Larry Graham en Candy Dulfer. Het waren toch wel deze artiseten die mensen als ik, die niet zo ‘into Jazz’ zijn, over de streep trokken. Ik vind het wel prachtig om te zien hoe intens jazz-muzikanten met hun muziek bezig zijn, maar waarschijnlijk zitten er braampjes aan de puzzelstukjes waardoor ze bij mij niet goed op hun plaats vallen, want gevoelsmatig raakt het mij zelden.
Het festival speelde zich op 3 podia af waarvan de Limburgzaal de grootste was en die had men voor Re:Freshed Orchestra, Larry Graham en Candy Dulfer gereserveerd. Uiteraard heb ik hier de meeste tijd door gebracht, voor wat oorspronkelijk alleen maar een fotoreportage zou worden. Wat ik daar onder ogen (en oren) kreeg was echter zo geweldig dat ik dat graag als een kleine recensie aan deze reportage wil toevoegen.
Allereerst was daar het Re:Freshed Orchestra, een Rotterdams gezelschap van maar liefst 15 muzikanten. Blikvang(st)ers zijn de twee zangeressen wier stemmen mooi met elkaar kleuren maar door rappers telkens afgewisseld werden. Een pittige mix van hiphop, fusion, rock en funk met harde beats is hun stijl. Deze hutspot is geen alledaagse muziek, maar het slaat wel goed aan bij het publiek. Ook het instrumentarium is apart en bevat naast de gangbare instrumenten die je bij zo’n band kan verwachten ook cello en viool. R.F.O. is dus op zijn zachts gezegd een zeer opmerkelijke band, die een verrassende, krachtige en opzwepende show neerzette waar ik graag nog wel meer van wilde horen.
Na hun show besluit ik in de zaal te blijven omdat ik een mooi plaatsje vooraan bij het podium heb en de zaal niet leegstroomt, maar steeds voller wordt. Het gonsde in Heerlen al enige dagen van de geruchten dat Prince –die in Europa was- zijn opwachting zou maken om met Larry Graham en Candy Dulfer te jammen.
Ook zangeres Ashling-Biscuit-Cole werkte al vele malen met Prince samen en zij verschijnt als eerste met Larry’s band: Graham Central Station op het podium. Gespannen kijkt men uit naar de komst van Larry, die na de intro echter van achter uit de zaal opduikt. Geheel in het wit gekleed laat hij de snaren van zijn eveneens witte basgitaar, waarop zijnn microfoon gemonteerd is, vibreren.
Ik had Larry en zijn vrouw Tina ’s middags al ontmoet bij een live uitzending van L1 Radio en zij beloofden “A party tonight”, wel, die belofte losten zij volledig in.
Zodra Larry voet op het podium had gezet veranderde de overvolle zaal in één swingende, kolkende massa en dat bleef zo tot het eind. Het is onvoorstelbaar wat een lenigheid en vitaliteit de toch al 67 jarige baslegende en uitvinder van de ‘slapping’ techniek uitstraalt. Hij is een en al beweging en de leeftijd lijkt geen vat op hem te hebben.
Halverwege de set gaat hij de zaal in, gevolgd door een roadie met een stoel, die als podium dienst zal doen en torent hoog boven een zee van mobieltjes, tablets en alles wat maar foto’s maken kan uit. Terug op het podium steekt hij zijn bas het publiek in en laat de mensen vooraan de snaren beroeren.
Kletsnat van het zweet kleed Larry zich verschillende keren om, wat “Miss Biscuit” de gelegenheid geeft om hun nieuwe cd aan te prijzen. Daarbij roept ze een jong meisje het podium op en geeft haar een exemplaar “Because it’s important that young people should grow up with real music!”
Het eerste gedeelte van de set bestaat naast een geweldige bassolo – het zou me niet verbazen als Mark King (Level 42) een foto van hem op zijn nachtkastje heeft staan- uit voornamelijk nieuw werk. Helemaal interessant wordt het na het praatje van Miss Biscuit (wat een fantastische zangeres en showbeest is dit toch) als Larry en band “back in time” gaan en nummers als ‘Family Affair’, ‘Everyday People’ en ‘Dance To The Music’ de revue laten passeren. Bij ‘Thank You For Be Myself’ verschijnt ook Tina op het podium, waarmee er een einde aan de zgn. officiële set komt.
Natuurlijk komen ze terug en bij ‘1999’ gaat Larry’s prachtige baritonstem een stukje de hoogte in en troosten zij diegenen die op Prince gehoopt hadden. Bij de 2e en laatste encore mag er publiek op het podium komen en volgt een spetterende uitvoering van ‘I want To Take You Higher’, waarna Larry en Tina aan de voorkant het podium verlaten en het publiek als een hedendaagse rattenvanger van Hamelen het publiek meenemen naar de merchandise stand. Hiermee kwam er een einde aan een typische Amerikaanse, gelikte show, maar wat was het geweldig!
Nadat er flink wat rook de Limburgzaal ingeblazen wordt doen Candy Dulfer en band hun intrede en wederom is de zaal bommetjes vol. Ook zij weten vanaf het begin te boeien met hun opzwepende muziek en hebben het publiek dat blootgesteld wordt aan harde beats meteen op hun hand. Candy is een schat want ze kondigt ieder nummer afzonderlijk aan, waardoor ik kan mededelen dat o.a. ‘Happyness’, ‘Hey Now’, ‘Crazy’, ‘Base In Your Face’ en ‘Full Moon’ op de setlist staan.
Een belangrijke rol is weggelegd voor rapper Ricardo Burgrust en beatboxer Andy Nivalle, die het publiek aan het springen krijgen waarbij je de vloer van de zaal voelt trillen. Ook drummer DJ Kikke mag vooraan op het podium soleren en dat kan op veel bijval rekenen. Mijn hoogtepunt van de show is toch wel het prachtige samenspel tussen gitarist Ulco Bed en Candy tijdens ‘Lily Was Here’, prachtig en heerlijk ingetogen!
Als laatste nummer van de set kondigt Candy het swingende ‘Pick Up The Peaces’ aan, maar dan wel in een lange uitvoering! Na enkele minuten besluit ik me richting Theater Foyer te begeven waar de jamsessie al ruime tijd aan de gang is en waar ik al van verre de geweldige stem van Miss Biscuit hoor.
Op het podium o.a. pianist Mike del Ferro en het pas 15 jarige toetsentalent Simon Oslander. Simon had ik al eens tijdens Bluesrock Tegelen gezien en liet daar op mij een onuitwisbare indruk achter. In een totaal andere sfeer als in de grote zaal, zag ik hier de echte jazzliefhebbers met hun ogen dicht en met ongecontroleerde vinger en schouderbewegingen intens genieten van het gebodene, hetgeen mijn mening versterkte dat deze eerste editie van Jazz Out! een doorslaand succes was.
Miss Biscuit sluit met een prachtige uitvoering van ‘Summertime’ haar bijdrage af, wat tevens ook het einde van de totale jam sessie blijkt te zijn. Dat is jammer omdat het nu pas druk wordt, want ook het optreden van Candy Dulfer is afgelopen en zij had misschien nog wel even willen mee jammen.
