De 013 in Tilburg was al weken op voorhand uitverkocht voor de Amerikaanse Beth Hart. Beth heeft de laatste jaren misschien wel de beste stem onder de zangeressen in het rock en blues circuit en is momenteel geweldig hot. Alles wat ze doet, zowel solo als samen met vriend Joe Bonamassa heeft geweldig veel succes. In de zomer van dit jaar was in Europa bijna elk concert uitverkocht voor de optredens die ze deed samen met Joe Bonamassa als promotie van hun gezamenlijk album ‘Seesaw’. Maar ook solo weet deze artieste volle zalen te trekken. Op de leeftijd van haar vele fans is moeilijk een leeftijd te plakken, want die variëren tussen twintig en zestig jaar.
De avond werd op gang getrokken door de Braziliaanse band Paranoika met als zangeres de bloedmooie Karla Hill. Ze mochten iets meer dan een half uur de zaal opwarmen. Dat is natuurlijk geen gemakkelijke opgave. De band kon me ondanks hun enthousiasme niet overtuigen. Voor het onbekende Paranoika was het natuurlijk een hele eer om dadelijk voor zo veel mensen te mogen optreden. Iets na negen uur betrad dan diva Beth Harth het podium onder daverend applaus. Hier waren deze tweeduizend mensen voor gekomen en ze zouden waar krijgen voor hun geld, want Beth was in grootse doen in Tilburg. Ze begon solo en zeer sober aan haar optreden. Achter haar keyboards gezeten speelde ze als opener een heel ingetogen ‘Mama’. Daarna kwamen de bandleden één voor één op het podium en werd het wondermooie ‘Soul Shine’ ingezet. Beth Hart was niet naar Tilburg gekomen om alleen recent werk te spelen. Er werden songs gespeeld uit al haar solo albums, als ook nummers uit de twee cd’s die ze maakte samen met Bonamassa. Het swingende ‘Can’t Let Go’ is één van de songs uit de samenwerking met Joe. Vooral in dit soort nummers zie je dat Beth Hart een echt podiumbeest is. Een vrouw geboren om op het podium te staan.
Beth werd ondersteund door een prima band. Bob Marinelli op bas en Abe Fogle op drums zijn een geweldige ritme sectie. Voeg daarbij nog twee gitaristen als Jon Nicols en PJ Barth aan toe en je hebt een klasse band achter je staan. Vooral Jon Nicols liet zich regelmatig opmerken door zijn indrukwekkend en gevarieerd gitaarwerk. Er bleef tempo in de nummers zitten met ‘Well Well’ waarin de gitaar van Jon splijtend klinkt en waar Beth voor de eerste maal haar publiek uitdrukkelijk betrekt met het optreden. Het was alsof de fans zaten te wachten op het teken van de zangeres om mee te zingen, want ik denk dat vijfenzeventig procent van de aanwezigen zat mee te zingen. ‘Waterfalls’ zorgde voor het eerste uitbundige applaus. Abe Fogle schitterde achter zijn grote drumstel en Beth liet nog maar eens horen wat ze allemaal uit die strot van haar kan halen. De Donny Hathaway cover ‘I Love You More Than You’ll Ever Know’ kreeg de uitverkochte 013 muisstil. Tussen de nummers door was er heel wat interactie tussen Beth en het publiek. Er volgde een mooie ‘Chocolate Jesus’. Niemand beter dan Beth kan ‘Sister Heroine’ zingen, de lady weet waarover ze zingt en dat hoor je. Voor het nummer zei ze dat ze het nummer speciaal zou zingen voor haar moeder, de sterkste en liefste vrouw die ze kent. Onder luid ritmisch handgeklap werden de eerste tonen van ‘Good As It Gets’ gespeeld. Voor ‘L.A. Song’ stuurde de frontvrouw haar vier muzikanten voor even naar the coulissen en nam ze plaats achter haar keyboards. Dit oude nummer uit haar tweede album ‘Screamin’ For My Supper’ klinkt inderdaad het mooist met een sobere muzikale omlijsting.
Van muziekstijl of emotie wisselen gaat voor Beth Hart als een vingerknip, dat liet ze ook merken door dadelijk na deze gevoelige ‘L.A. Song’, samen met Jon, PJ, Abe en Bob het onstuimige ‘Trouble’ de zaal in te knallen. Na een paar minuten begon Bob Marinelli stevig aan zijn bassnaren te plukken. Het publiek volgde met handgeklap het ritme van de bassist. En dan was de beurt aan de frontvrouw om het publiek er nog eens massaal in het concert te betrekken. En de massa zong gewillig en enthousiast wat Beth hen voorzong. Het bleef iets ruiger met ‘Delicious Surprise’. Jon Nicols ontbond nog eens zijn duivels met een geweldig vette gitaar solo. Ondertussen liet Beth aan het Tilburgs publiek weten dat ze al zes maanden niet meer rookte, maar dat het nog steeds veel moeite kost om niet te herbeginnen. Kippenvelmoment op het moment dat tweeduizend mensen oho get funky lieten horen. Het was de start voor het zeer knappe en funky ‘Rhymes’. Wat een geweldige vibe heerste er op dat moment in de 013. Jon Nicols haalde nog maar eens het beste uit zijn zes snarig instrument. Strak drumwerk van Abe Fogle en diepe baslijnen van Bob Marinelli domineerden in ‘For My Friend’. Tot Jon Nicols en PJ Barth zich gingen moeien en een heel knap gitaarduel aangingen.
Tot zover had Beth nog geen enkel nummer gespeeld uit haar laatste solo cd ‘Bang Bang Boom Boom’. Deze had de zangeres gehouden voor een denderend slot. Ze ging weer aan haar keyboard zitten en zette het aanstekelijke ‘Bang Bang Boom Boom’ in wat door de zaal heel erg gesmaakt werd. Ook het mooie ‘Baddest Blues’ mocht op deze prachtige avond niet ontbreken. Een heel integer begin, dat na een tijdje openbarst als Beth vocaal nog eens alles uit die superstrot van haar haalt. Spijtig genoeg was dit ook het einde van het concert. De vraag was nu alleen nog hoeveel bis nummers er zouden volgen. Het applaus en de vraag om meer bleef maar duren tot eindelijk het vijftal opnieuw het podium opkwam. ‘The Ugliest House On The Block’ was volgens de zangeres niet zomaar een lukrake titel. Zij en haar man Scott wonen wel degelijk in het lelijkste huis van de blok, vertelde ze. Een spetterend ‘Nutbush City Limits’ volgde. Het plezier kon niet meer op voor het publiek. Wat een stevige en strakke band had Beth toch achter haar. Maar ook de stem van Beth moest niet onderdoen voor deze van Tina.
Daarna verliet de band het podium, maar de frontvrouw kon het niet over haar hart krijgen om al te vertrekken. Ze zou het sublieme concert eindigen even integer en sober zoals ze begonnen was. Zij en haar keyboards alleen op het grote podium. Voor het laatste kippenvel moment op deze zesentwintigste november zou het wondermooie ‘Caught Out In The Rain’ zorgen. Ik ben er zeker van dat Beth Hart weer heel wat fans gewonnen heeft met dit sublieme concert. Haar enthousiasme en haar geweldige stem geven deze diva grenzeloze mogelijkheden. Op 28 en 29 november staat ze nog twee keer in een uitverkocht Paradiso in Amsterdam. Voor de Belgische fans is er beter nieuws. Als zij vlug zijn zal er nog zeker een kaartje beschikbaar zijn voor het concert van Beth Hart in de AB te Brussel op 15 maart 2014.
Beth Hart : Keyboards en zang
Jon Nicols : Gitaar
PJ Barth : Gitaar
Abe Fogle : Drums
Bob Marinelli : Bas
1 Mama
2 Soul Shine
3 Can’t Let Go
4 Well Well
5 Waterfalls
6 More Than You’ll Ever Know
7 Chocolate Jesus
8 Sister Heroine
9 Good As It Gets
10 LA Song
11 Trouble
12 Delicious Surprise
13 Rhymes
14 For My Friend
15 Bang Bang Boom Boom
16 Baddest Blues
——–
17 The Ugliest House On The Block
18 Nutbush City Limits
19 There In Your Heart
