Het was afgelopen weekend nog eens party time in De Borderline te Diest. Vrijdag 15 november waren Johnny Mastro & His Mama’s Boys te gast en zondag 17 november was het de beurt aan Virgil And The Accelerators. Het concert verslag van Johnny Mastro kan je terugvinden op de website. Wij gaan een terugblik maken van zondagavond. Virgil, Gabriel en Jack waren al voor de tweede maal te gast in De Borderline. Het verschil met de eerste keer is dat Virgil in begin van november de award won van beste blues gitarist tijdens de Europese blues awards. In een gesprek dat ik had met Virgil voor het concert vertelde hij me dat hij dolgelukkig was met deze erkenning en hij betrok ook zijn broer Gabriel en zijn vriend en bassist Jack Timmis erbij. Volgens Virgil was het dankzij hen dat hij deze mooie award gewonnen had. Maar award of geen award dat zie je niet aan deze jongens. Ik heb zelden zo’n beleefde, rustige en goed opgevoede jonge muzikanten ontmoet Als de jongens van de VATA band. Toch voor het concert, éénmaal op dat podium laten ze alle remmen los en is hun muziek het enige wat telt. En ze spelen verdomd goede power bluesrock.
Ze begonnen met een nieuw nummer ‘Take Me Higher’ dat straks zeker op het nieuwe album zal staan. Dit nummer ligt in het verlengde van de muziek die op het debuut album ‘The Radium’ staat. Stevige sound met animal Gabriel, spijtig genoeg opgesloten achter een plexi glazen muur, zodat we hem alleen hoorden en weinig aan het werk zagen. Virgil liet zijn Gibson al dadelijk vlammen. Het grote deel van de setlist bestond uit songs van ‘The Radium’. Ook het energieke ‘Working Man’ staat op dit succesrijke album. Werken dat deden de jongens vol overgave op het podium van De Borderline. Nu kregen we de iets heldere sound van de Fender Stratocaster, maar ook hier liet kersvers blues gitarist van het jaar horen waarom hij deze award gekregen heeft. Broer Gabriel op zijn machtige rode Natal drumstel en Jack Timmis op zijn Lackland vijfsnaren bas gaven gedreven het ritme aan waarop hun frontman dan naar hartenlust kon soleren. Hoewel Virgil wat grieperig was en problemen had met zijn stem was daar op het podium heel weinig van te merken. De jongens zijn heel professioneel en weten waar ze naartoe willen, en hebben daar ook alles voor over. Ook ‘Refuse To Believe’ is bluesrock van hoge kwaliteit. Een song waar zondag de vonken vanaf vlogen en met een refrein dat gemakkelijk in het hoofd blijft hangen. Gabriel McMahon martelde op vakkundige wijze zijn drumstel tijdens ‘Racing With Life’. Waar de kleine kerel de energie blijft halen mag Joost weten. Gabriel heeft de power maar is ook technisch een zeer begaafd drummer. Bassist Jack Timmis speelde zeer gedreven en het hele concert op zeer hoog niveau. Als bassist moet je op dit soort nummers stevig aan de bak, maar dat is voor Jack geen enkel probleem. De gitaar van Virgil deed in dit nummer alles wat je maar van een gitaar kan verlangen. Ze huilde, ze gilde, maar Virgil liet ook indrukwekkend vingerwerk zien tijdens zijn powervole psychedelische solo. De muziek van VATA kan je het best omschrijven als Jimi Hendrix muziek vermengd met deze van Stevie Ray Vaughan, ZZTop, Joe Bonamassa en The Foo Fighters. Ze hebben al hun nummers op hun album ook zelf geschreven, waardoor ik nog meer respect heb voor deze jonge knapen. Ook de gedrevenheid en manier waarop ze werken dwingt enorm respect af. Zo repeteren ze werkelijk elke werkdag samen. Alleen op weekends en dagen dat ze moeten optreden oefenen ze niet. Het resultaat zie je dan ook op het podium. Nog zo een geweldig nummer is ’88’. Het heeft een heel strak en stevig ritme en explodeert tijdens de gitaar solo, om daarna terug op dat gedreven strakke ritme te vallen. ‘Stepping Out’ is een vlug instrumentaal nummer en hier moet Jack heel de lange hals van zijn basgitaar in een hevig tempo bespelen. Virgil kan je blijven bewieroken. Alles wat hij met zijn Gibson of Fender deed was pure klasse. ‘Bad Girl’ gaat over een slecht meisje in Vegas. Het nummer knalde weergaloos door De Borderline. Pompende bas en strakke drums hoorden we tijdens ‘Backstabber’. Fred, de eigenaar van De Borderline had duidelijk plezier in het enthousiasme en de virtuositeit die deze drie jonge knapen lieten zien en horen. Ook van een echt potje blues waren Virgil, Jack en Gabriel niet vies en dat vertaalde zich in een schitterende versie van ‘What Am I To Do’. Knappe baslijnen en een Virgil in grootse doen wat een daverend applaus opleverde. De stem van Virgil mocht dan niet honderd procent in orde zijn, aan zijn grandioos onweerstaanbaar gitaar spel scheelde niets. De band wilde De Borderline nog een voorproefje geven van de muziek die op het nieuwe album zal komen. ‘Through The Night’ is een knap en redelijk commercieel rock nummer, dat op alternatieve en rock radiostations weleens redelijk airplay zou kunnen krijgen. Het refrein was gemakkelijk mee te zingen en de gitaar zorgde voor de kers op de taart. Maar het mooiste moest toen nog komen. Het laatste nummer zou van deze avond een onvergetelijke avond maken. Het instrumentale ‘Silver Giver’ duurde meer dan twintig minuten. Volgens mij had heel De Borderline kippenvel bij het aanhoren van zoveel moois. Hierbij bewezen Virgil And The Accelerators dat ze ook dit soort muziek zonder problemen aankunnen. Ik zat naast Stef Paglia van The BluesBones, niet de eerste de beste gitarist, en die zat ook vol bewondering te kijken naar dat grandioze vingerwerk van het Zuid- Afrikaanse gitaar wonder Virgil McMahon. Niemand zal ooit met woorden kunnen beschrijven hoe mooi dit was. Woorden zouden altijd tekort schieten.
Voor de toegift werd een nummer gekozen van één van hun grote voorbeelden Jimi Hendrix. ‘Are You Experienced’ zou net als ‘Silver Giver’ meer dan twintig minuten duren. Dus drie kwartier voor twee nummers. En dat die nummers mooi waren werd bewezen door mensen die achteraan in de zaal zaten, maar die zo onder de indruk waren dat ze die laatste nummers helemaal vooraan kwamen post vatten. Jimi Hendrix zou indien hij nog geleefd moest hebben een jointje gerold hebben en onder goedkeurend geknik zijn bewondering voor Virgil, Gabriel en Jack getoond hebben. Als je van dit soort muziek houdt dan kan je naar geen betere band gaan luisteren dan naar Virgil And The Accelerators. Dit was het definitieve einde van een zeer mooie muziek avond met zeer veel dank aan De Borderline om deze jongens nog eens te laten optreden in België. Na dit optreden gingen de jongens terug naar huis waar ze daags nadien al de studio zouden induiken om hun tweede album in te blikken. Dat tweede album zou te koop moeten zijn tegen april/ mei 2014. Ik kijk er alvast heel erg naar uit. Op 16 januari staan ze terug in België en dan wel in de Spirit Of 66 te Verviers, op 18 januari in de ECI cultuurfabriek in Roermond en op 19 januari in de Boerderij te Zoetermeer.
