Als muziekliefhebber en schrijver wil ik graag veel concerten bijwonen en daarna de ervaring delen met gelijk gezinden op onze muziek website. Soms lukt dat, soms iets minder. Zondag namiddag was ik nog in De Bosuil in Weert bij twee prachtige concerten. Voor het avond concert van Kris Pohlmann in café ’t Spektakel in Asten was ik spijtig genoeg vijfentwintig minuten te laat. Maar zoals het gezegde zegt, beter laat dan nooit.
De Duitse Kris Pohlmann Band won in 2012 op de Duitse blues awards alle prijzen in de blues categorie. Zijn tweede steengoede album ‘One For Sorrow’ kreeg overal lovende kritieken. In de zomer veranderde Kris van drummer en basgitarist en ik wou graag de nieuwe band eens aan het werk zien. Van de eerste set kon ik nog juist twee nummers meepikken. Het eerste was een heel goede cover van de spijtig genoeg veel te vroeg overleden Jeff Healey. ‘Full Circle’ werd heel gedreven gespeeld, met zeer knappe baslijnen van de jonge Nederlander Dennis Bowens op zijn Fender vijf snaren bas. Het laatste nummer ‘Fallin’ Down’ kwam uit het debuutalbum ‘New Resolution’. Stevige rock met een mooie tempowisseling. Kris laat hier horen dat hij een meer dan begaafd gitarist is. Deze versie van meer dan elf minuten is één van de beste nummers uit de debuut cd en kan je op het volgend filmpje bekijken. Spijtig genoeg was de nieuwe drummer er door omstandigheden niet bij, maar Dominic Baumann was zeker en vast een waardige vervanger.
Set twee begon met ‘Don’T Make A Fool Of Me’. Kris Pohlmann beschikt over een goede stem en straalde heel wat energie uit en dat werd door het publiek in café ’t Spektakel erg naar waarde geschat. Voor het podium werd er door een paar vaste jongens en meisjes vol overgave gedanst. Er heerste een heel ontspannen sfeer in de zaal. Kris Pohlmann speelde zijn muziek in deze bezetting veel steviger en rauwer dan met zijn oude band. Dat viel ook op aan de keuze van de covers die hij zondag speelde. In ‘Got To Be The Blues’ liet Kris horen dat hij ook slide kan spelen. De band lichtte ook al een tipje van de sluier op over het nieuwe album dat er in de nabije toekomst gaat komen. ‘Borrowed Time’ is één van de nummers die op deze nieuwe cd te vinden zal zijn. Live klonk het in ieder geval lekker. De muziek ligt in het verlengde van de succesrijke voorganger ‘One For Sorrow’. Dat Kris meer de rock toer opgaat hoorden we ook in de volgende, niet zo bekende oldie van Status Quo. ‘April, Spring, Summer And Wednesdays’ heeft een heel knap nanana refreintje en Kris zijn stem is perfect voor dit soort nummers. Dennis Bowens speelde weer knap basgitaar, zoals het hele concert trouwens. Deze bassist is zeer zeker een aanwinst voor de band. Ook ‘Bad For Me’ is zo een gedreven rock nummer met een refrein dat dadelijk in het hoofd blijft hangen. De stevige ritmesectie met Dominic Baumann en Dennis Bowens gaven vol gas en Kris gaf met zijn Gibson de kers op de taart. Een cover die regelmatig gespeeld word op dit soort concerten is het heel intense en intieme ‘Need Your Love So Bad’ van Peter Green.
Hoewel ik dit nummer graag hoor vond ik de manier waarop het zondagavond gespeeld werd door de Kris Pohlmann Band niet de beste manier. Deze versie miste iets en kon niet overtuigen. De volgende cover echter, kon wel bekoren en kreeg ook een dik applaus. ‘Bad Penny’ van Rory Gallagher blijft een tijdloos top nummer. Knap gezongen door Kris. Na deze covers was het tijd voor heel wat eigen werk. Te beginnen met ‘Nothing’s Real’. Dit funky rock nummer waarin Dennis Bowens een heel knappe bassolo mocht spelen kon op veel aandacht van de aanwezigen rekenen. Kris speelde met ‘Tarantula’ nog een nieuw nummer dat op het volgende album zal staan. Melodische classic rock is misschien de beste benaming voor dit soort muziek. Als de rest van het album van het niveau is als de twee nummers die Kris vanavond speelde, dan gaat zijn derde album zeker zo succesvol zijn als ‘One For Sorrow’. Wie een voorproefje wil kijkt maar eens naar het filmpje van ‘Tarantula’. Het was tevens het laatste nummer van de avond. Niemand wist toen dat Kris nog heel wat in petto had. Liefst drie bisnummers kreeg het publiek extra. Kris bleef lekker rocken met ‘I Believe’ en vervolgde dan met de stokoude cover ‘Reconsider Baby’. Dit is een heel puike slowblues van Lowell Fulson uit 1954. Een zeer knap duel tussen de gitaar van Kris en de bas van Dominic was zeker één van de hoogtepunten van de avond. Het instrumentale ‘One For Sorrow’ sloot deze mooie rockavond in café ’t Spektakel in Asten af.
Naar mijn gevoel is deze Kris Pohlmann Band beter dan de vorige en kan er met deze formatie nog heel wat progressie gemaakt worden. Ik ben erg nieuwsgierig naar het derde album van deze drie jongens.
Kris Pohlmann : Gitaar en zang
Dominic Baumann : Drums
Dennis Bowens : Bas
