12 september was het precies tien jaar geleden dat de legendarische Johnny Cash overleed op 71 jarige leeftijd. Door heel Nederland waren er verschillende memorial shows en ook Paradiso deed daar aan mee. De zaal was afgeladen vol met liefhebbers van het repertoire van ‘the man in black’, zelfs de twee balkons waren vol. En terecht, want de gastmuzikanten hebben een prachtig eerbetoon aan Johnny Cash gegeven.
De avond werd geopend door Cash zelf, er wordt een filmpje ingestart waarop de muzikant ‘The man in Black’ zingt. De toon is dus meteen gezet. Hierna maakt het publiek kennis met de huisband van die avond: Blue Grass Boogieman. Allen gekleed in jaren ’50 rockabilly kledij en uitgedost met veel bijzondere instrumenten als een banjo en mandoline. Zij openen de avond met zanger Cor Sanne, die helaas veel technische problemen heeft met zijn microfoon waardoor de eerste nummers niet helemaal uit de verf komen.
Dan is het de beurt aan zangeres Tineke Schoemaker die een prachtige versie van ‘Ring of Fire’ ten gehore brengt. Mooi om te zien dat het zingen van dit nummer écht vanuit haar tenen komt en ze er onwijs van geniet. Het is bijna zonde als ze na 2 nummers van het podium gaat. Ze had makkelijk de hele memorial show kunnen zingen en nog het publiek boeiend weten te houden.
Blaudzun brengt ook helaas maar één nummer, maar wel het prachtige ingetogen ‘Redemption’. Blaudzun weet dit nummer te brengen op zijn eigenzinnige manier, waardoor het zo een eigen geschreven nummer van de muzikant had kunnen zijn. Zijn dromerige stem lijkt in de verste verte niet op de stem van Cash, maar toch is het een prachtig eerbetoon.
Er klinkt een luid gejuich vanuit het publiek als Douwe Bob het podium beklimt. Het lijkt bijna net alsof de jonge Cash in zijn beginjaren het podium beklimt, heel bijzonder. Douwe Bob heeft een mooie zangeres meegenomen. Ze stellen zich voor met de legendarische woorden: ‘Hey, I’m not Cash’ ‘and I’m not June Carter’ en beginnen dan ‘Jackson’ te zingen. Briljante cover waarbij als je de ogen sluit, het net lijkt alsof het Carter en Cash wél zijn. Bij het volgende nummer komt er een kundige violist het duo ondersteunen en brengt Douwe Bob een prachtige versie van ‘Cocaine Blues’ ten gehore. Tijdens het optreden van Douwe Bob is het voor het eerst dat het publiek gaat staan, meeklapt en zelfs meezingt en fluit. Duidelijk dat Douwe Bob niet alleen indruk heeft gemaakt met zijn zang, maar dat zijn performance eindelijk het publiek heeft weten te ontdooien, die tot die tijd nogal tam was.
Hierna komen de muzikanten van Blue Grass Boogiemen een aantal nummers doen. Wat vooral opvalt is dat de muzikanten erg kundig zijn en zelf ontzettend van Cash houden, zij eren de man in het zwart echt vanuit hun hart en genieten onwijs van de muziek.
Een echte Cash liefhebber kent de band Def Americans natuurlijk al lang. Deze Cash tribute band tourt al jaren heel Nederland door om de prachtige nummers van de muzikant te spelen en zijn al erg bekend. Vanavond mogen ze ook optreden, en meteen de langste set van de avond. De band begint met een hele mooie, emotionele versie van Hurt, waarbij het – wederom- als je je ogen sluit, lijkt alsof Cash zelf op het podium staat. Dat, samen met het optreden van Douwe Bob waren toch wel de meest bijzondere momenten van deze avond. Tijdens ‘Big River’ begint het publiek spontaan te dansen en ook tijdens de mash up van ‘Cry Cry Cry’en ‘Hey Porter’ ontstaat er een waar feest in het publiek.
Als laatste is de rockband The Deaf aan de beurt. Dit is een zijproject van Di-Rect gitarist Spike. Bijzondere aan de band is dat ze alleen op oud apparatuur speelt, die ze vanavond helaas in de steek liet. Na het eerste nummer kwam er rook uit de versterker van de bassiste, wat voor enig oponthoud zorgde. The Deaf speelt altijd net dat tandje harder dan andere bands, en ook vanavond was dat het geval. Zonde, want door de keiharde muziek was er weinig over van de mooie stem van Spike. Waarbij de vorige gastmuzikanten een heel mooi en bijna eerbiedig eerbetoon brachten aan Cash, walst er een geluidstornado door Paradiso heen door The Deaf. Johnny Cash zal zich hebben omgedraaid in zijn graf. Ook een oude man in het publiek kon het niet echt waarderen, deze meneer kwam met vingers in zijn oren naar het podium en bleef daar hoofdschuddend een aantal nummers voor de neus van Spike staan. Echt een onwaardig einde van deze bijzonder mooie avond.
Gelukkig maakte het afsluitende lied met een deel van de groep gastmuzikanten het nog een beetje goed, al voelt het wel een beetje als een pleister op de wonde die Spike met zijn band heeft aangericht. Maar één ding is duidelijk: Cash leeft voort in de harten van vele muziekliefhebbers.
