Hoe een eerste indruk je op het verkeerde been kan zetten. Na het zien van de hoes , het lezen van de titel en het eerste nummer (‘Glory, Glory, Hallelujah’) dacht ik eigenlijk iets zoetsappigs in mijn cd speler te stoppen. Niets is minder waar, want ‘The Lily’ van de Canadese Layla Zoe is alles behalve zoetsappig.
Met een stem, die je zonder blikken of blozen in het rijtje Beth Hart, Dana Fuchs, Janis Joplin kunt plaatsen, en muziek van de hand van Henrik Freischlader is het een bluesrockparel geworden waar je moeilijk omheen kunt. Opener ‘Glory, Glory, Hallelujah’ zet je nog op het verkeerde been, nummer 2, het southern rock achtige ‘In Her Mothers House’, laat al meer horen van haar stem. Maar vanaf ‘Green Eyed Lover’ gaat ze los. Met als voor mij het hoogte punt de slowblues ‘Father’, een nummer over de vertroebelde relatie met haar vader.
Het is een heel persoonlijk album, waarin ze zo’n beetje alle gemoedstoestanden van haar leven bezingt. De donkere kanten komen vooral terug in het reeds genoemde ‘Father’, ‘Why Are You So Afraid’, ‘They Lie’en de Neil Young cover’Hey, Hey, My, My’. Hoop, optimisme en liefde horen we terug in bijvoorbeeld ‘In Her Mother’s House’, ‘Green Eyed Lover’ en titelstuk ‘The Lily’. En bij al deze emoties heeft Freischlader, die op de Hammond na alle instrumenten heeft ingespeeld, prefecte muziek geschreven. Waar Zoe schreeuwt brult zijn gitaar mee, waar ze zachtjes zingt worden de snaren teder beroerd. Zoe en Freischlader blijken op deze 2e plaat die ze samen maken een twee eenheid van de eerste orde. Pakkende teksten van Zoe en Freischlader die deze perfect om weet te zetten naar muziek. Een plaat die nergens verveelt kom je niet veel tegen, maar dit is er eentje! (9/10)(Cable Car Records)