Bastille of om het net iets hipper te maken BΔSTILLE. Nee, we gaan het niet hebben over de Franse revolutie en dat ene kasteel. Nee, we gaan het hebben over een man uit London genaamd Dan Smith. In 2010 begon Dan Smith als een soloproject, maar besloot al snel om wat mannen om zich heen te verzamelen. En zo geschiedde. Na de single ‘Flaws’ in 2011 werd de band opgepikt door EMI en Virgin Records, niet de minste platenmaatschappijen. Na wat EP’s en mixtapes kwam begin dit jaar hun debuutalbum Bad Blood uit en belandde in Groot-Brittannië al snel op nummer 1.
Dus werd het hoogstens tijd voor een show. Eerder dit jaar stonden ze nog op Noorderslag, maar nu is het de beurt aan Amsterdam. Niet alleen dat, het is de eerste Europese tour voor de mannen. En dan ook nog uitverkopen, want meerdere mensen waren nog wanhopig op zoek naar kaartjes. De zaal zit dan ook propvol.
Onder luid gejoel komen de mannen het podium op en beginnen direct met het nummer waar het album naar vernoemd is, Bad Blood. Direct zit de sfeer er goed in en ‘oooh’ al snel iedereen mee. Daar ligt ook meteen de kracht van Bastille. De indiepop band heeft goed afgekeken bij Coldplay met al zijn ‘oohs’ en ‘aahs’. Het is aanstekelijk en al snel betrap ik mezelf op meezingen.
Na ‘The Silence’ volgt het rustige nummer ‘Overjoyed’. Meisjes hangen aan de lippen van frontman Dan Smith wanneer hij zingt: “I hear you calling in the dead of night”. Dan Smith is dan ook echt de man van de band. Hij is de showman die iedereen moet vermaken en dat doet hij prima. Hij maakt hier en daar een praatje en het publiek wordt er ook bij betrokken. Na ‘The Weight of Living Pt. II’, ‘Laura Palmer’ en de inkakker ‘Sleep Song’ is het tijd voor een cover. Eerder bracht Bastille al twee mixtapes uit genaamd Other People’s Heartache Pt. 1 en Pt. 2 met onder andere covers van TLC, The XX en Frank Ocean. Het nummer ‘What Would You Do’ van het R&B trio City Highes wordt ingezet. En weer is er een reden om mee te zingen, want iedereen kent dit nummer uit 2001 nog wel.
Dan is het weer tijd voor een rustig nummer waar Dan Smith zingt: “Are you going to age with grace?” Ik mag hopen van wel, meneer Smith. Na ‘Oblivion’ volgen er nog een aantal nummers tot we bij de laatste drie nummers voor het encore belanden. ‘The Things We Lost In A Fire’ is een heerlijke meezinger, de cover ‘Rhythm of the Night’ doet de hele zaal springen en tijdens de single ‘Pompeii’ ontploft de zaal. Maar daar sluit de band niet mee af. Ze komen terug voor het nummer ‘Get Home’ en sluiten dan af met het nummer waar ze bekend mee werden. ‘Flaws’ was de eerste single van de band en Dan Smith besluit tijdens het nummer om even de zaal in te gaan en eindigt op de schouw van de kleine zaal. Een prima afsluiter.
Toch zijn het de rustige nummers waar de sfeer in kakt. Bastille draait een stuk beter op de uptempo nummers met veel ‘oohs’ en ‘aahs’, want die zijn catchy en daar draait Bastille om. Catchy meezingers die zich niet zullen misstaan op de betere festivals. Maar daarmee is Bastille geen vernieuwende band. Maar ach, we zijn wel toe aan een Coldplay 2.0.