Dinsdagavond transformeerde Ahoy Rotterdam tot een uitvergroot Victoriaans Engeland onder buitenaardse aanval. Jeff Wayne’s Musical Version of The War of The Worlds bracht met ‘The Spirit of Man Tour’ een indrukwekkend multimediaal spektakel naar Nederland, ruim tien jaar na de laatste Nederlandse vertoning.
Voor wie dacht dat Douglas Adams’ ‘Hitchhiker’s Guide to the Galaxy’ de enige cultklassieker is die een leven ver buiten de oorspronkelijke pagina’s wist te leiden – van radio tot boeken, films, TV-serie en theaterproducties – is Wayne’s ‘War of the Worlds’ een vergelijkbaar fenomeen. En naast dat het beiden science fiction verhalen zijn, worden beide stukken op het grote doek, in het boek of op toneel vaak anders uitgevoerd. Waar Adams’ werk zich afspeelt in de uitgestrektheid van de kosmos met de Vogons die de aarde opblazen voor een intergalactische snelweg, brengt Wayne de buitenaardse invasie juist naar ons toe.
Het bijna uitverkochte Ahoy werd meegenomen in een verhaal dat al meer dan 125 jaar de verbeelding prikkelt. H.G. Wells’ oorspronkelijke science-fictionroman uit 1898 is door de jaren heen talloze malen opnieuw geïnterpreteerd – van Welles’ paniek veroorzakende radiohoorspel uit 1938 tot Spielbergs Hollywood-blockbuster uit 2005. Maar het is misschien wel Jeff Wayne’s muzikale bewerking uit 1978 die het verhaal het meest memorabel heeft gemaakt, een versie die ook na bijna vijftig jaar nog steeds tot de verbeelding spreekt.
Een Visueel Spektakel
De bijna uitverkochte zaal werd al direct gegrepen door de imposante productie. Centraal in de show stond de indrukwekkende Martiaanse driepoot die tweemaal vanuit het plafond naar beneden kwam en tot leven werd gewekt. Dit mechanische monster was bijzonder gedetailleerd uitgevoerd, en deed denken aan de latere filmversies van het verhaal, maar herinnerde sommige aanwezigen ook aan de gigantische ‘Volkswagen Kever-spin’ die midden jaren ’90 de entree van Dynamo Open Air in Eindhoven markeerde.
De visuele effecten waren adembenemend en nauwkeurig getimed. Vuurstralen schoten uit de ‘bek’ van de tripod, waardoor het podium letterlijk in vuur en vlam werd gezet en lichtbundels schoten op hetzelfde moment de zelfde richting in om het effect te versterken. Bijzonder indrukwekkend waren ook de effecten van het menselijke tegenvuur op het buitenaardse mechanische monster, wat resulteerde in spectaculaire en realistisch uitgevoerde kortsluitingen.
Tijdens masterpiece ‘Forever Autumn’ dwarrelden herfstbladeren uit het plafond van Ahoy naar beneden, wat voor een betoverend moment zorgde. De synchronisatie tussen lichteffecten, projecties en muziek was vrijwel perfect.
Sterrencast
De huidige tour bracht een indrukwekkende line-up samen. Charlie Simpson (Fightstar, Busted) zette een krachtige vocale prestatie neer als The Journalist, terwijl Rou Reynolds van Enter Shikari een memorabele Artilleryman vertolkte. Het echte koppel Max George (The Wanted) en Maisie Smith speelden respectievelijk Parson Nathaniel en zijn vrouw Beth, wat een extra dimensie gaf aan hun emotionele scènes.
Een van de mooiste effecten was de dood van Beth, Nathaniel’s vrouw. Haar geest verscheen als een witte mantel die uiteindelijk een lege huls bleek te zijn, dramatisch uiteenvallend toen Nathaniel deze vastpakte en liet vallen,een visueel krachtige metafoor voor zijn verlies en verdriet.
Nathan James van hardrockband Inglorious gaf stem aan The Voice of Humanity, terwijl Hollywood-ster Liam Neeson als 3D-hologram verscheen in de rol van The Journalist, hoewel zijn aanwezigheid grotendeels beperkt bleef tot filmprojecties op de zijschermen. Een grote naam om als trekker te fungeren, maar meer ook niet.
Kleine onvolkomenheden
Er waren enkele technische onvolkomenheden: de beelden op de zijschermen leken soms niet synchroon te lopen met de liveshow, en Maisie Smith’s microfoon werd meermaals te laat geactiveerd. Veel van de zang werd niet live uitgevoerd maar afgespeeld, met de artiesten geprojecteerd op het achterdoek, wat jammer was voor de authenticiteit van de show.
De setlist omvatte alle hoogtepunten van Wayne’s originele album in chronologische volgorde – natuurlijk – aangevuld met enkele exclusieve toevoegingen zoals ‘Forever Autumn (Reprise)’, ‘Life Begins Again’ en ‘Epilogue (Part 2: NASA)’. De show werd verrijkt met filmfragmenten waarin Callum O’Neill als H.G. Wells verscheen op verschillende leeftijden (1899, 1919 en 1945), een creatieve manier om het verhaal in verschillende tijdsperiodes te plaatsen. Slechts Wells heeft het recht om van Wells’ meesterwerk net iets anders te maken.
Een Blijvende Indruk
Na bijna een halve eeuw blijft Jeff Wayne’s muzikale interpretatie van ‘The War of The Worlds’ publiek boeien. De combinatie van progressieve rock, orkestrale arrangementen en een verhaal over buitenaardse invasie, versterkt door moderne visuele effecten, biedt een unieke ervaring die generaties overstijgt. En dat met een geweldig klassiek strijk orkest en een prog-band met onder andere Wishbone Ash’s Laurie Wisefield, die schitterde op gitaar.
Het kleinschalige maar effectieve gebruik van speciale effecten – van de vlammenwerpers tot de uiteenvallende mantel die Beth’s geest voorstelde – maakte deze productie tot een ware sensatie voor alle zintuigen.En Jeff Wayne? Wat een geweldenaar! Oh, en voor wie Justin Hayward mistte bij ‘Forever Autumn’ die komt later dit jaar nog naar Utrecht, Eindhoven en Brussel. Maar wees nu eerlijk, Charlie Simpson deed het meer dan voortreffelijk.