Colin Blunstone werd in de jaren 60 bekend met zijn band The Zombies, waarmee hij een aantal hits scoorde. Na ongeveer 7 jaar hield de band op te bestaan, maar Colin bleef actief in de muziek. Hij bracht soloalbums uit, en was vaste gastzanger voor het Alan Parsons Project. Misschien wel mede door zijn aandeel werd ‘Old and Wise’ (1982) een grote hit. The Zombies keerden (met tussenpozen) terug, dit leverde een paar nieuwe albums op. Hoewel Colin bijna 80 jaar is, treedt hij nog steeds op. Op tweede Paasdag stond hij met zijn band in De Bosuil, Weert.
Altameda
De supportact was Altameda, deze Canadese band bestaat uit singer/songwriter Troy Snaterse en multi-instrumentalist Erik M. Grice. Deze laatste was verhinderd, hij werd vervangen door zanger/toetsenist Jo Dudderidge (Later Youth). Precies op tijd verscheen dit duo op het podium. Na een korte begroeting begonnen ze met ‘Hot Nights’. Gitarist/ leadzanger Troy heeft een aangename stem en een duidelijke uitspraak. De verdeling/samenspel tussen gitaar en toetsen was goed. Één van hun nieuwe singels heet ‘Body Spray’, tijdens de samenzang kleurden hun stemmen mooi bij elkaar. Dit was één van de nummers waarin Troy ook harmonia speelde.
Aan het applaus was te merken dat het publiek de kalme, sfeervolle nummers van Altameda kon waarderen. Er werd nauwelijks gepraat, dat zegt niet alleen iets over het respectvolle publiek, maar ook over de performance van dit tweetal.
Colin Blunstone
Na een pauze van ongeveer een half uur werd Colin Blunstone, en band met luid applaus begroet. Het eerste nummer was ‘She Loves the Way They Love Her’. De liefde waarmee Colin op het podium stond was meteen zichtbaar. De hoge tonen haalde hij nog steeds. Gitarist Søren Koch had een aandeel in de achtergrondzang. De pianoklanken van Dave Bainbridge dwarrelde er mooi doorheen.
Een aantal mensen uit het publiek zong het refrein van ‘Andorra’ spontaan mee, dit tot groot plezier van Colin. Ook bij de overige bandleden zag je dat ze met plezier speelden. Bassist Chas Cronk was wat meer ingetogen, maar je hoorde zijn aandeel goed. In ‘Now I Know I’ll Never Get Over You’ hadden maar liefst vier mannen de achtergrondzang. Alleen drummer Steve Rodford had geen achtergrondzang. Hij speelde prima, alles was in dienst van de muziek.
Percussionist Dean Anshutz speelde regelmatig met twee instrumenten tegelijk. Tijdens bijvoorbeeld ‘Time to Move’ stond hij al dansend te spelen.
The Zombies
‘Hung Up on a Dream’ startte met pianospel, Colin zong met bezieling. Het publiek was zo goed als stil. Er volgen nog twee nummers van The Zombies: ‘This Will Be Our Year’, en de hit ‘Time of the Season’. Weer viel de blend van stemmen positief op. Het publiek klapte en zong met het ‘Aahhh’. Een groot aantal mensen kende de hele tekst. Tijdens een uitgebreid instrumentaal stuk stond Colin met gesloten ogen te genieten, onder andere van het Hammond spel. Het uitgebreide applaus was dik verdiend. Voor aanvang van ‘Keep the Curtains Closed Today’ verliet een aantal bandleden het podium. Dave en Søren speelden akoestisch gitaar. Colin zong dit tedere nummer met bezieling, men luisterde ademloos. Ook ‘Misty Roses’ heeft een akoestische start, de overige bandleden keerden terug om de rest van het nummer mee te spelen. Overal werden de tempo-en volumewisselingen goed gespeeld. De warme klanken van het gitaarspel van Søren kwam nogmaals mooi naar voren in ‘Any Other Way’.
Old and Wise
De rustige manier waarop het licht wisselde sloot aan bij de setting van deze avond. De band had hun eigen geluidsman (Dale Hanson) meegenomen. Het geluid was goed in balans, het volume paste bij de muziek. In ‘Say You Don’t Mind’ kreeg Colin, heel terecht, extra applaus. Als hij tussen de nummers door iets vertelde, was hij minder goed te verstaan. De eerste tonen van ‘Old and Wise’ werden met applaus en gejuich begroet. Weer maakte Colin indruk met zijn zang. Het gave, kenmerkende gitaarspel werd beloond met een tussentijds applaus. Na afloop van dit nummer was het applaus zo uitgebreid, dat het wel op een slot applaus leek.
‘She’s Not There’ (The Zombies 1964) werd volop meegezongen, door “jong en oud”, de bandleden genoten er zichtbaar van. Na een uitgebreid applaus verliet de band het podium. Ze waren nog niet eens allemaal weg, of weg werd al “We want more” geroepen.
I Want Some More
De toegift bestond uit ‘Just Out of Reach’ en ‘I Want Some More’. Vooral met deze laatste zong het publiek mee. De meeste alleen met de woordeloze zang. De sfeer was vrolijk, zowel op de bühne als in de zaal.
Niet alles was helemaal zuiver, en men hoorde natuurlijk dat Colin’s stem iets ouder geworden is. Maar dat mag, en heeft zeker zijn charme. Diep respect voor wat hij nog kan, ook qua performance. Bovendien was de liefde voor de muziek, de waardering voor de bandleden en het publiek mooi om te zien.
Foto’s :Jan Vranken