Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Liv Kristine – Amor Vincit Omnia
De noorse sopraan Liv Kristine brengt al sinds 1998 solowerk uit maar de focus lag tussen 1994 en 2015 op de symfonische metalbands Theatre Of Tragedy en Leaves’ Eyes waar ze bekend mee is geworden. Ook heeft ze met verschillende bands samengewerkt. Onder andere met Delain zowel op album als live. ‘Amor Vincit Omnia’ is het zevende album en hierop laat Liv Kristine wellicht haar beste vocale prestatie horen die ze ooit heeft opgenomen. Het enige nummer wat teruggrijpt naar de symfonische metal waar ze in de jaren 90 furore meemaakte met Theatre Of Tragedy is het titelnummer waar manlief Michael Espenæs op meegrunt. Alhoewel gitarist Sacha Dannenberger verantwoordelijk is voor de muziek is op de overige tien nummers de gitaar ver te zoeken. Nadruk ligt op de stem en de teksten van Liv Kristine die alle ruimte krijgt om te schitteren zonder dat dit ten koste gaat van de instrumenten. Verantwoordelijk voor de goede balans is eveneens Sacha Dannenberger en Andy Classen die het album gemasterd heeft. Voor de gemiddelde symfonische metalfan zal ‘Amor Vincit Omnia’ waarschijnlijk te soft zijn. Voor de wat avontuurlijkere ingestelde muziekliefhebber is dit album een absolute must. (Ad Keepers) (9/10) (Metalville)
Marathon – Fading Image
Het debuutalbum ‘Fading Image’ van Marathon geeft een krachtige eerste indruk. De Nederlandse post-punkband, bestaande uit Kay Koopmans, Lennart van Hulst en Nina Lijzenga, combineert invloeden uit post-punk, shoegaze en indie tot een eigen, urgent geluid. ‘Out Of Depth’ opent fel, met strakke drums van Lennart en Nina’s kenmerkende 6-snarige bas. Kay’s zang past goed bij de rauwe sfeer. Singles als ‘Gold’ en ‘Fall’ zijn toegankelijker, maar behouden de donkere onderlaag die het album kleurt. ‘Shadow Raised A Star’ valt op door zijn gelaagdheid en atmosferische opbouw. In ‘DH22’ toont de band zijn experimentele kant, terwijl ‘Idiocy’ en ‘Disorder’ de thematiek van vergankelijkheid en verwarring belichamen. De rauwe productie versterkt het gevoel van urgentie. Op afsluiter ‘Away From Home’ voegen toetsen en extra gitaren een onverwachte diepte toe. Met ‘Fading Image’ levert Marathon een overtuigend en stevig debuut af. Geen opsmuk, wel intensiteit en een helder eigen geluid. Hier willen we meer van horen! (Anton Dupont) (8/10) (V2 Records)
Vox Sambou – Hayti Lives
Een verfrissende muzikale reis op Vox Sambou’s nieuwe album ‘Hayti Lives’. ‘ Votyage’ , het openingsnummer bevat een een prachtige trompetsolo van Rémi Cormier, wat meteen de toon zet voor deze culturele versmelting. Met slechts acht tracks en een speelduur van ongeveer een half uur, smaakt dit album naar meer. De Montreal-gebaseerde Haïtiaanse artiest brengt eenalbum vol Haïtiaanse ritmes die verweven worden met Congolese invloeden. ‘Kriminèl’ roept op tot eenheid, terwijl ‘Voyaje’ een vrolijke viering van culturele verbinding biedt. ‘Na Luta’ verrast met zijn experimentele, soms chaotische klanken die inderdaad wat uit de toon vallen, maar juist daardoor intrigeert. De lead single ‘Goumen’ is een sterke hymne van doorzettingsvermogen, diep geworteld in de Haïtiaanse cultuur. Hoewel Sambou’s rap-vaardigheden misschien niet zijn sterkste punt zijn, compenseert zijn overtuiging en passie dit volledig. Met medewerking van vele getalenteerde muzikanten levert hij een samenhangend, meeslepend werk af. ‘Hayti Lives’ is een sympathieke plaat die niet alleen eerbetoon brengt aan Haïtiaans erfgoed, maar ook fungeert als heerlijke soundtrack voor iederen barbeque avond deze zomer. (Jan Vranken) (6/10) (Delicious Times)
Donovan Haffner – Alleviate
Vers van de Royal Academy of Music in Londen brengt altsaxofonist Donovan Haffner in eigen beheer zijn debuut uit, met uitsluitend eigen composities. Het zou een gewaagde stap zijn als Haffner niet inmiddels gepokt en gemazeld is in de jazz, maar de jonge Brit heeft al een indrukwekkende palmares. Iets dat je zeker ook terughoort in de tracks op ‘Alleviate’. ‘The Writer’ geeft direct een goede indruk van hetgeen we mogen verwachten: bovenal technisch perfect spel tussen de altsaxofoon, piano en gitaar. Technisch perfect: het lijkt zo nu en dan of de luisteraar vooral overtuigd moet raken van de vaardigheid die Haffner tentoonspreidt op het instrument. Veel jonge musici trappen in die val en Haffner is daarop geen uitzondering. Een track als ‘Step Aside’ wordt daarmee al snel een soort studiestuk: knap gespeeld, maar het raakt niet. Onderdeel van de technische perfectie is de proeve van bekwaamheid als het gaat om de beheersing van diverse stijlen. Hoewel de meeste tracks vooral als blues aanvoelen, schuwt hij de bop niet, bijvoorbeeld in ‘The Sublime’ dat ijzersterk begint met alleen de sax en de drums. Hier horen we naast techniek ook een prettige sprankeling in het spel, nodig om een compositie tot leven te laten komen. Het is daarmee een van de meer verrassende en zeker een van de betere tracks, samen met ‘The Lone Wolf’ en ‘Discovering The Truth’, waarbij laatstgenoemde uitblinkt in de eenvoud en juist daardoor indrukwekkend wordt. Hier put Haffner zich niet uit in technische hoogstandjes, maar in het creëren van werkelijke diepte in zijn spel. Het is het verschil tussen spelen met je buik of met je vingers. Wij prefereren het eerste. (Jeroen Mulder) (7/10) (Donovan Haffner)
Divide and Dissolve – Insatiable
De Australische componist/ multi-instrumentalist Takiaya Reed is een Cherokee vrouw. Ze verwerkt naar inheemse soevereiniteit, emancipatie en ervaringen in de (instrumentale) muziek van Divide and Dissolve. ‘Insatiable’ gaat over Takiaya’s visioen van een betere wereld. Het drumwerk is dreunend, haar gitaarspel in sludgy. Vooral met haar saxofoonspel en allerlei geluidseffecten creëert ze een eigen sound binnen de internationale metal-doom wereld. De combinatie van hoorn en saxofoon geven ‘Loneliness’ een sobere, bijna verdrietige klank. Het contrast met de doom in ‘Dichotomy’ is groot. Takiaya ’s woorden over eenzaamheid in ‘Grief’ zijn nauwelijks te verstaan. Maat haar stem vormt een eenheid met de instrumenten. De nummers zijn goed verdeeld over het album dat zowel klassiek georiënteerde delen als (langzame) doom-metal bevat. De groezelige sound en sludgy gitaar overheersen zeker niet. De vervormde zang en het drumwerk zijn in dienst van het geheel. Je hoeft niet te begrijpen waar de nummers over gaan, je voelt wel de verschillen in sfeer. Wie de doom- metal normaal links laat liggen, zou toch eens moeten luisteren naar ‘Insatiable’. (Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (Bella Union)
