Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Yngwie Malmsteen – Tokyo Live
Yngwie Malmsteen behoeft natuurlijk geen introductie. Deze Zweedse gitaarvirtuoos viert zijn ruim 40 jaar omvattende carrière met deze live DVD/dubbel-CD package die op 25 april door Music Theories Records wordt uitgebracht. We worden al vast lekker gemaakt met de eerste video van ‘Tokyo Live’ het nummer ‘Top Down, Foot Down’ wat afkomstig is van het in 2016 uitgebrachte album ‘World On Fire’. Het concert is opgenomen in Japan waar hij op 11 mei 2024 speelde in the Zepp DiverCity Tokyo als onderdeel van zijn ‘40th anniversary World Tour’. Een slimme keuze aangezien deze excentrieke Zweed daar nog steeds mateloos populair is en volle zalen trekt. Iets wat hem niet meer lukt op het Europese continent, het Verenigd Koninkrijk en de Verenigde Staten waar het publiek toch wat kritischer is . Zijn oeuvre omvat inmiddels 22 solo albums en met deze ‘Tokyo Live’ erbij 5 live albums. Om nog maar niet te spreken over de albums waar hij als broekie op meespeelde bij onder andere Steeler en Alcatrazz of waar hij een bijdrage leverde als gastmuzikant. De nummers die gespeeld worden zijn een combinatie van oud en nieuw werk plus ‘Hiroshima Mon Amour’ van Alcatrazz, wat interpretaties van klassieke composities en een cover van Deep Purple’s ‘Smoke On The Water’. De band van zijn grote voorbeeld Ritchie Blackmore. Het geluid is niet echt geweldig. Zoals verwacht is Yngwie’s gitaar prominent naar voren gemixt wat ten koste gaat van de zang en de overige instrumenten. Wat mij betreft is deze live DVD/CD package een overbodige release waar hij alleen de die-hard fans een plezier mee doet. (Ad Keepers) (6/10) (Music Theories Recordings)
Bon Iver – SABLE, fABLE
Bon Iver is terug na zes jaar van afwezigheid met ‘SABLE, fABLE’, een dubbelalbum dat een reis naar binnen én een pleidooi voor het leven is. Van stripdown rijgplank soundscapes tot glimmend soulvolle jazz, Vernon weet zich gesteund door o.a. Jacob Collier, Dijon, en Danielle Haim. Met de single ‘There’s A Rhythmn’ klinkt het album als de meest dienende aan zichzelf – een weerloze spiegel voor af te leggen kilometers voordat je als mens weer een centimeter verder bent. Kwetsbaar en krachtig is de stem van Vernon als hij de luisteraar meeneemt in de zoektocht aan de binnenkant. Omringd door liedjes als ‘Everything Is Peaceful Love’ en ‘Walk Home’, over het bevrijdende van de verbinding met anderen, is ‘SABLE, fABLE’ een album van iemand die het weet te zeggen, van iemand die zin heeft voor de poëzie ervan en van iemand die blendend onderdeel van een groter geheel is. Een getuigenis van Vernon’s artistieke volwassenheid en zijn vermogen om zowel scherpte als zachtheid te omarmen in een doordacht narratief over transformatie en heling. Klein maar indringend, Bon Iver op z’n best. (Norman van den Wildenberg) (8/10) (Jagjaguwar)
Herman Rarebell & Friends – What About Love?
De inmiddels 75-jarige Herman ‘The German’ Rarebell brengt samen met zijn vrienden een album uit met nummers uit de periode waar hij de beste herinneringen aan heeft en volgens hem, en velen met hem , de beste muziek werd gemaakt. 12 pop/rock, hard/rock nummers die natuurgetrouw worden nagespeeld. Alle nummers zijn bekend en hebben we al miljoenen keren gehoord. De band waar Herman vrijwel zijn hele leven deel van heeft uitgemaakt, Scorpions is evenals Heart trouwens vertegenwoordigt met twee nummers. Er valt nogal wat aan te merken op dit album met louter covers. Ten eerste het feit dat alle nummers vrijwel hetzelfde gespeeld worden als de originele versie. Verwacht geen verrassingen of muzikale twists. Tweede punt van kritiek is dat sommige nummers te hoog gegrepen zijn voor sommige van zijn vrienden. Michael Voss is geen Lou Gramm en ook de nummers van Heart en Pat Benatar zijn vocaal van een veel minder niveau dan de originele versies. Om maar eens een metafoor te gebruiken worden de nummers nu gezongen door 2 muizen in plaats van een leeuw. De vrouwelijke vocalen ontberen ‘ballen’. Verder mag Herman zijn huiswerk wat beter doen want ‘I Love Rock ‘n’ Roll’ stamt uit 1975. Weliswaar heeft Joan Jett dit nummer gecoverd begin jaren 80 maar strikt genomen hoort dit nummer niet thuis op een hommage aan nummers van de jaren 80. Beste nummer is ‘Sweet Child Of Mine’ omdat dit het enige nummer is dat wel verschilt van de originele versie van Guns ‘n’ Roses. Het is veranderd in een smaakvolle akoestische versie. ‘What About Love?’ is een album dat lekker wegluistert maar niets toevoegt aan de originele nummers. Ik persoonlijk luister liever naar de originele versies. (Ad Keepers) (5/10) (Metalville)
Salif Keita – So Kono
Acht jaar na zijn vermeende afscheidsalbum ‘Un Autre Blanc’ keert de legendarische Malinees Salif Keita (75) terug met een verrassend intiem album. ‘So Kono’ (‘in de kamer’ in Mandinka) laat de gouden stem van Afrika horen in zijn meest kwetsbare vorm: alleen begeleid door zijn eigen gitaar, de ngoni van Badié Tounkara en de zachte percussie van Mamadou Koné. Opgenomen in een hotelkamer in Kyoto tijdens het Kyotophonie Festival, straalt deze verzameling rust uit. De eenvoudige arrangementen laten Keita’s stem – rijker geworden door de jaren – volop schitteren. Het album mixt opnieuw vormgegeven klassiekers met nieuwe nummers, allemaal doordrenkt met de tijdloze wijsheid van West-Afrikaanse muziek, maar zonder opsmuk. Wat overblijft is pure emotie; muziek die over alle grenzen heen begrepen wordt. ‘So Kono’ bevat geen danshits, maar is een rustig document van een meester die ons, in plaats van vaarwel te zeggen, dieper dan ooit meeneemt in zijn muzikale wereld. (Jan Vranken) (8/10) (No Format)
SYML – Nobody Lives Here
Na twee jaar stilte na ‘The Day My Father Died’ duikt SYML opnieuw in de diepten van het menselijk bestaan met ‘Nobody Lives Here’. Een album dat ademt als een intieme bekentenis, gefluisterd in de vroege uurtjes wanneer de wereld slaapt. De productie, onder de bekwame handen van Brian Eichelberger, kiest voor een directere aanpak die de emotionele intimiteit van SYML’s stem op de voorgrond plaatst. Bij ‘Careful’ lijkt het alsof zanger Brian Fennell naast je zit, zijn stem een zachte maar onontkoombare aanwezigheid in de ruimte. De elf tracks ontvouwen zich als een zorgvuldig samengestelde collectie brieven, met ‘Please Slow Down’ en ‘Wake’ als hoogtepunten die de karakteristieke melancholie en hoop verweven tot een sonisch tapijt van zeldzame schoonheid. Dit is een album dat met elke beluistering nieuwe lagen onthult. Het vergelijken met zijn voorganger zou beide werken tekort doen – dit is geen poging tot evenaren, maar een natuurlijke evolutie van SYML’s artistieke stem. ‘Nobody Lives Here’ is een werk dat zich langzaam in je bewustzijn nestelt, als een herinnering die steeds helderder wordt met de tijd. Een heel erg mooi album. (Jan Vranken) (8/10) (Nettwerk Music Group)
