Zaterdagavond 5 april stonden de tribute bands Slash N’ Roses + Bad Medicine in De Bosuil, Weert. De achtkoppige band Slash N’ Roses kreeg landelijke bekendheid door hun deelname aan het tv programma The Tribute – Battle of the Bands. De Italiaanse Bon Jovi tribute band startte deze avond. Bassist Steve Balocco zong de eerste regel van ‘You give love a bad name’. Frontman Josh Zighetti verscheen als laatste, hij zong het vervolg. Fans zongen meteen spontaan mee. Tijdens de refreinen hield hij de microfoon, inclusief standaard boven de hoofden van het publiek. Josh maakte volop oogcontact met de (vrouwelijke) fans. De gitaarsolo van Danilo Bar was goed. Als toetsenist Dave Sadok niet hoefde te zingen, stond hij te dansen achter zijn keyboard. De bandleden speelden wireless. Danilo en Steve wisselde regelmatig van plaats. Drummer Andrea Pedrazzi had geen aandeel in de achtergrondzang, maar hij zong volop mee.
Wanted Dead Or Alive
Tijdens ‘Runaway’ stonden Danilo en Steve zij aan zij te spelen. Hun backing vocals, en ook die van Dave vormden een prima harmonie. Soms kwam de stage performance wat ingestudeerd over, op andere momenten was het spontaan. De energieke bandleden genoten zichtbaar.
Josh pakte een akoestische gitaar voor ‘Wanted Dead Or Alive’. Hij, Danilo en Steve “bonkte” ritmisch met hun vuist op de hun (bas)gitaar. Na de goed uitgevoerde ballad ‘Always’ sloot de band af met ‘Livin’ On a Prayer’. Deze opzwepende hit werd luidkeels meegebruld door het publiek. Fans kunnen terug kijken op een goed optreden van Bad Medicine.
Slash N’ Roses
Het podium werd omgebouwd voor Slash N’ Roses. Ze hadden onder andere hun eigen raises meegenomen. Deze werden vooraan op het podium neergezet. De eerste geluiden van ‘Nightrain’ klonken. Lead gitarist Armand Gabeler was in de huid van Slash gekropen. Frontman Richard Dalmolen leek in zijn outfit en in zijn manier van performen op Axl. Hij gebruikte de microfoonstandaard in zijn performance.
De echte Guns N’ Roses speelde in 2023 op het Bospop terrein in Weert. De zang van Axl was niet meer wat het ooit was. Richard haalde de hoge tonen wel, zo ook in ‘Welcome to the Jungle’. Dit nummer bevat een mooi staaltje drumwerk van Danny Waegemaeker. Armand speelde fantastisch gitaar, maar ook het aandeel van ritmisch gitarist Kenneth De Krieger was erg goed.
Richard maakte volop oogcontact met de mensen in de zaal. Hij bewoog zoals Axl, dat voelde heel natuurlijk aan, waardoor je vergat dat het niet Axl zelf was die er stond. Tussen enkele nummers door vertelde Richard iets, hoewel hij met zang power genoeg heeft, was hij met praten wat minder goed te verstaan. Er was volop interactie tussen de bandleden, het was duidelijk dat ook zij genoten. Er gebeurde zo veel op het podium, dat je onmogelijk alles bij kon houden. De bandleden waren goed op elkaar ingespeeld, de wendingen in de nummers verliepen goed.
Yesterdays
Wim van Deuren speelde de pianosolo voor ‘Yesterdays’. Het podium was donker, hij werd mooi in het licht gezet. Je zag maar een klein stukje van zijn gezicht, dat was genoeg om te zien dat hij één was met ‘November Rain’. Fans zongen bijna alle nummers mee. Maar deze hit werd bijna door iedereen meegezongen. Dit was een hele mooie versie, waarin ook de achtergrondzangeressen Sjharlie Vos en Desie Brom een mooi aandeel in hadden.
Armand stond regelmatig op een raise te spelen, zo konden ook de mensen achter in de zaal zien wat hij deed. Tijdens een solo liet hij via een slangetje bijzondere vocale klanken horen. Dit was de “opmaat” voor ‘Sweet Child o’ Mine’. Weer zong men uit volle borst mee. Armand en Kenneth speelden zij aan zij, Arie kwam er bij staan. Tijdens het instrumentale deel sprong en danste Richard volop, daarbij had hij nog genoeg adem om te zingen.
Paradise City
De bandleden onderling hadden veel plezier, daar waar het kon maakten ze non-verbale grapjes. Armand pakte een gitaar met dubbele hals voor aanvang van ‘Knockin’ on Heaven’s Door’. Armand en Richard zaten op een raise. Richard schoot in de lach, en had even moeite om zich te concentreren, maar hij herpakte zich snel. Voor het eerst verlieten Sjharlie en Desie hun plaats. Ondanks hun mega hoge plateauzolen met giga hoge hakken stapten ze op een raise. Hun zang kwam nogmaals zeer goed tot hun recht. Al eerder maakten ze oogcontact met het publiek, maar op de raise bespeelde ze, op een verleidelijke manier, de fans. Na ‘Slither’ verliet de band het podium.
Armand kwam als eerste terug voor de toegift, nu nam hij het woord. Hij bedankte Bad Medicine, de crew, en de vrijwilligers van De Bosuil. Vervolgens speelde hij het intro van ‘Paradise City’. Inmiddels was de voltallige band weer op het podium. Sjharlie en Desie dansten verleidelijk om Armand en Arie heen. Danny twirlde tijdens het spelen van het iets langzamere deel. Het tempo werd hoger, de performance werd wilder en wilder. De bandleden gingen los, een aantal fans ook. Slash N’ Roses was vooral vocaal beter dan Guns N’ Roses. Hopelijk speelt deze Nederlandse tribute band een keer op Bospop, dat verdienen ze zeker.
Foto’s (c) Daniel Frissen (Archief)