Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Melin Melyn – Mill On The Hill
Melin Melyn, een uit Wales afkomstige band die erg moeilijk in een hokje te plaatsen is. Een mix van psychedelica, pop, country en prog. De bandnaam is Welsh voor de gele molen, dat is dan ook waar dit debuutalbum over gaat. Het is een heel conceptalbum over een dorp en de band, de molenaars, die muziek maken voor hun dorpsgenoten. Hoewel dat misschien niet als de meest spannende verhaallijn klinkt, weet dit album toch te blijven boeien. Door het moeiteloos overschakelen van stijlen, blijf je erbij en ben je benieuwd wat het volgende nummer zal brengen. De band lijkt van alle markten thuis. Van de country inclusief slide gitaar schakelen ze over naar surf rock en naar psychedelische pop die teruggrijpt naar de 60s. De band is in een interview gevraagd hoe ze bij dit fictionele concept zijn gekomen. Vocalist Gruff Glyn reageerde daar het volgende op: ‘’Fictional? Sorry, what do you mean? The Mill On The Hill is a mill that sits on top of a hill overlooking Melin Village. Everyone is welcome in Melin Village. We, Melin Melyn, are the six millers of the Mill. Every morning we stroll to the top of the hill to create music for the villagers of Melin Village and beyond. It seemed apt to us to dedicate the album to the place where it was created. Without the mill, our music could cease to exist.’’ Verder worden de Welshe roots niet vergeten en zijn een aantal nummers in die taal gezongen. Ondanks dat er voor de meeste buiten Wales niet veel van te maken zal zijn, zet het ook kracht bij aan het verrassingseffect wat elk nummer heeft, zeker bij de eerste luisterbeurt. Er gebeurt zoveel dat een aantal nummers er uit pakken, het andere tekort zou doen. Ieder nummer verschilt zoveel van de voorganger. In dat opzicht doet het wat denken aan 10cc. Melin Melyn bewijst met ‘Mill On The Hill’ dat muziek niet altijd bloedserieus hoeft te zijn. De muzikaliteit druipt van de plaat af en dat met alle humor die de plaat brengt, maakt dit album erg aangenaam. Een molen die hopelijk nog lang mag blijven draaien. Melin Village heet iedereen welkom, dus ga er zeker eens een kijkje nemen! (Rik Moors) (7/10) (Blomonj)
Reggie Watkins – Rivers
Pittsburgh: de City of Bridges. En waar bruggen zijn, stroomt er water onderdoor; water dat dus altijd dichtbij is in deze stad. En dat water inspireert. Niet voor niets is de stad in Pennsylvania een centrum voor kolkende jazz en daarmee een eerbetoon waardig. Maar het eerbetoon is niet louter en alleen voor de stad waar trombonist Reggie Watkins woont en werkt. De titel van zijn laatste album verwijst ook naar Sam Rivers, een van de grote voorbeelden van Watkins. Met ‘Rivers’ vertelt Watkins zijn verhaal, hoe de jazz hem heeft gevormd, zijn spel heeft gemaakt, de wijze waarop hij de noten warm en gloedvol laat vloeien als het water in een van de grote drie rivieren die in Pittsburgh samenkomen. Rivers verhaalt over trombonisten als David Gibson en Steve Davis, over Monk en J.J. Johnson, over Don Cherry. Het is het verhaal over een diep gevoelde liefde voor de jazz, vertolkt in dertien eigen composities. Als je tenminste de moeite neemt om door de opener heen te bijten: ‘Blues in 3-D’ is namelijk een complex geheel die de liefde onbegrijpelijk en wellicht zelfs onbereikbaar zou kunnen maken. Geduld wordt hier beloond, want ‘Waiting’ is juist een erg toegankelijk stuk en daarmee veel meer een visitekaartje voor dit album. We zouden nu kunnen zeggen dat het album rustig voortkabbelt, maar niets is minder waar. ‘Rivers’ herbergt een paar spannende stukken die je echt moet laten binnenkomen. Het donkere ‘Mediation’ is daarvan een voorbeeld, waar Watkins laat horen dat hij behalve virtuoos ook traag dragend en dreigend kan klinken – om direct na dat stuk om te schakelen in een bebop-achtige improvisatie. Al en met al is ‘Rivers’ daarmee en zeer afwisselende plaat geworden, dat net als de stad soms kolkt en bruist, maar zo nu en dan ook haar rust neemt. (Jeroen Mulder) (8/10) (BYNK Records)
Exterior Palnet – Haragma ll
Exterior Palnet is een Kroatische band en speelt Avant Garde/Black metal. Geen makkelijke kost dus. Momenteel bestaat Exterior Palnet uit twee personen. Gitarist Bruno Cavara en zanger Tomislav Hrastovec. Wie de rest van het album heeft ingespeeld is me niet bekend maar de ritmesectie en de toetsenist hebben prima werk afgeleverd. Vooral het drumwerk is van grote klasse. Exterior Palnet is opgericht in 2015. In hun 10-jarig bestaan hebben ze 1 album uitgebracht ‘Dorsia’ dat uitkwam in december 2017 en dan nu dit album’Haragma ll’. ‘Haragma ll’ bevat slechts 5 nummers maar klokt desondanks toch ruim 35 minuten. Beide albums zijn in eigen beheer (Bandcamp) uitgebracht en ik kan me wel voorstellen waarom. De muziek die Exterior Palnet maakt is commercieel niet echt aantrekkelijk om het maar eens voorzichtig uit te drukken. De nummers zijn lang en staan bol met dissonante hooks, wall of sound texturen veelal gecreëerd door de toetsen. Dit alles gegoten in een cohesief geheel. Thema’s die Exterior Palnet behandelen zijn esoterie, mystiek en science fiction en zijn al net zo complex als de muziek die Exterior Palnet maakt. Houd je van bands als Krallice, Deathspell Omega en Dødheimsgard kun je dit album met een gerust hart aanschaffen. Ook fans van Voivod kunnen met dit album vermoedelijk wel uit de voeten. De muziek op ‘Haragma ll’ kan omschreven worden als Voivod met blastbeats. ‘Haragma ll’ is te verkrijgen op Bandcamp. Ik hoop dat deze band getekend wordt door een platenmaatschappij. Ze verdienen het. (Ad Keepers) (8/10) (Eigen productie)
Lola Kirke -Trailblazer
Lola Kirke’s nieuwe album ‘Trailblazer’ biedt een toegankelijke verzameling van tien pop-country nummers die aangenaam in het gehoor liggen zonder al te veel verrassingen. De actrice-muzikant, bekend van ‘Mistress America’ en ‘Mozart in the Jungle’, zet haar muzikale erfgoed voort met een plaat die comfortabel balanceert tussen genres. De titelsong neigt meer naar pop, terwijl andere tracks juist een sterkere country-invloed laten horen. Kirke’s warme, rokerige stem vormt een constante factor doorheen het album, maar mist soms de onderscheidende kracht om echt indruk te maken. ‘Trailblazer’ presenteert zich als een commercieel product dat nergens echt uitblinkt, maar ook nergens tekortschiet. Het is precies wat je zou verwachten na haar eerdere releases ‘Heart Head West’ en ‘Lady for Sale’ – vakkundig geproduceerd, maar zonder grote artistieke risico’s. Uiteindelijk is dit een album dat je niet snel zal irriteren, maar dat je ook niet speciaal zal opzetten. Een aangename achtergrondplaat voor fans van lichte country-pop die weinig vraagt van de luisteraar. (Jan Vranken) (6/10) (Lola Kirke/One Riot Records)
Imperial Triumphant – Goldstar
De experimentele blackened jazz-metal band Imperial Triumphant uit New York brengt met ‘Goldstar’ opnieuw een baanbrekend album uit. De negen tracks zijn stuk voor stuk intensieve luisteravonturen die grenzen blijven verleggen. Opener ‘Eye of Mars’ confronteert je direct met de compromisloze aanpak van het trio rond frontman Zachary Ilya Ezrin. Maar achter de muur van dissonantie en technische complexiteit schuilt een verrassend gevoel voor humor. De geestige woordspelingen in nummers als ‘Gommorah Nouveaux’ verraden dat deze heren zichzelf niet al te serieus nemen. Wat deze plaat bijzonder maakt is de manier waarop ze plotseling jazzy baslijnen of zwevende gitaarpartijen tussen de extreme passages weven. Het album is daardoor niet louter een beproeving voor je gehoor. De samenwerking met Slayer-drummer Dave Lombardo op ‘Pleasuredome’ resulteert in een trage, beklemmende nachtmerrie die langzaam op stoom komt. Imperial Triumphant heeft een volstrekt eigen genre uitgevonden – een unieke mix van avant-garde jazz, klassieke elementen en extreme metal. ‘Goldstar’ is beslist een album voor auditieve masochisten, maar wel eentje die laat zien waarom deze band zo’n bijzondere positie in het metallandschap inneemt. (Anton Dupont) (7/10) (Century Media Records)
