Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Jess Yaffa – Thoughts That Keep Me Up At Night
Sinds 2018 timmert Jess Yaffa al aan de weg met singles en EP’s. Nu komt dan eindelijk het debuutalbum van de in New York woonachtige zangeres. Een album dat pure energie en kwetsbaarheid omarmt, verpakt in een diepe productie. Op ‘Thoughts That Keep Me Up At Night’ transformeert de 23-jarige singer-songwriter persoonlijke ervaringen in meeslepende pop-rock anthems. Met de steun van Grammy-winnaar Scott Jacoby creëert Yaffa een geluid dat zowel rebels als diep introspectief is. Het album onthult Yaffa’s authenticiteit door haar hands-on benadering: ze schrijft niet alleen haar eigen muziek, maar bewaakt ook volledig haar artistieke visie. Openingstrack ‘Too Soon’ komt sterk binnen met direct muzikale overtuiging, mede door de drums. Op ‘Suburban Dystopia’, dat hier en daar doet denken aan Joss Stone, tot ‘Will I See You Again’ verkent Yaffa de uitdagingen van jong zijn met een oprechtheid die herkenbaar is voor een generatie die zoekt naar zelfidentiteit. Tracks als ‘In The Key of Chaos’ en het stevigere ‘Just for One Night’ tonen haar dynamische vocale bereik en vermogen om complexe emoties te vangen in aanstekelijke melodieën. Haar muziek balanceert perfect tussen kwetsbaarheid en rebellie, wat resulteert in een debuut dat meer is dan zomaar een verzameling nummers. Yaffa heeft een heerlijk, soms rebelse, soms lieflijke, stem, die in de pop-rock scene niet bang is om diep te graven en eerlijk te zijn. Een belofte lost zich in. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Pleasant Ridge Records)
Emma Rawicz en Gwilym Simcock – Big Visit
Inspiratie is een ongrijpbaar fenomeen. Gezegend de artiest die het in golven door het hoofd voelt rollen, maar vaker moet aan zekere randvoorwaarden zijn voldaan om tot nieuw werk te komen. Dan moet het hoofd leeg, losgerukt van de hectiek en het moeten van alledag. De Londense saxofonist Emma Rawicz en pianist Gwilym Simcock vonden de rust en ruimte in West-Sussex, ver weg van de big band en orkesten waarmee de twee doorgaans werken en waarvoor ze wereldwijd hogelijk worden gewaardeerd. Maar het werd tijd voor iets anders. Zoals veel schrijvers, dichters en componisten al mochten ervaren, werkte de stilte van de countryside louterend. Het resultaat is dit ‘Big Visit’ met zes composities die weliswaar klein van opzet zijn voor alleen saxofoon en piano, maar groots in de ongedwongen sfeer die de stukken oproepen; vrije jazzcomposities waarin de noten over en door elkaar wentelen en buitelen als kinderen die nog zonder enig last of zorg elkaar uitdagen en een nieuw spel als een groot avontuur aangaan. De opening ‘His Great Adventure’ is raak gekozen en leidt de luisteraar verder een wereld in vol herinneringen die Rawicz en Simcock op muziek hebben gezet, gekenmerkt door bijna frivool spel. De twee musici spelen eigenlijk niet. Rawicz en Simcock dansen, waarbij de twee musici elkaar perfect aanvoelen, tot in de kleinste details. Want dat valt op: de aandacht voor zelfs de kleinste nootjes: alles wordt met evenveel zorg gebracht, nergens leidt de frivoliteit tot slordigheden. De kunst is dan om het geheel zo natuurlijk, bijna gemakkelijk mogelijk te laten klinken. Daarin slaagt het duo met verve. Hoogtepunten zijn ‘The Drumbledrone’ (zoals de hommel wordt genoemd in het zuidwesten van Engeland, Devon) en ‘The Shape of a New Sun’, verwijzend naar een nieuwe, hoopvolle tijd en impliciet naar de onbevangenheid die alleen kinderen nog lijken te ervaren. Wij horen de onbevangenheid. We horen de vrijheid. Laten we dansen. (Jeroen Mulder) (8/10) (ACT Music)
Shawn Pittman – My Journey
De in Oklahoma in 1974 geboren Shawn Pittman is een muzikant die men inmiddels gepokt en gemazeld mag noemen. Zijn muzikale carrière bracht hem over de hele wereld. Hij heeft samengewerkt met artiesten als Double Trouble, Susan Tedeschi, Sam Myers, Anson Funderburgh, Mike Morgan en vele anderen. Pittman geldt als een van de belangrijkste vertegenwoordigers van de moderne Texasblues. Zijn eerste soloalbum verscheen in 1998, en onlangs is zijn vijftiende verschenen, getiteld ‘My Journey’. Op het album staan elf nummers, waarvan er negen door Pittman zelf zijn geschreven. Hij krijgt ondersteuning van Erkan Özdemir (bas) en diens zoon Levent Özdemir (drums). The Texas Horns (Mark ‘Kaz’ Kazanoff en John Mills) verzorgen het betere blaaswerk. Simon Oslender horen we op Hammond en Roel Spanjers doet op drie nummers mee op piano en accordeon. Het album begint vlot met ‘Until The Time Is Right’, gevolgd door de boogie ‘Damage Is Done’. Het is zeer gevarieerd en biedt afwisselend vlotte, swingende nummers, boogie, ballads en slowblues. Van begin tot eind blijft het spannend. Ieder nummer is prima opgebouwd en goed uitgevoerd. Er staan geen zwakke nummers tussen. Toch noem ik er nog een paar die een extra vermelding verdienen: behalve het al genoemde openingsnummer ‘Until The Time Is Right’ ook het swingende ‘Blame It On Me’, het van Little Milton bekende ‘That’s What Love Will Make You Do’ en het titelnummer ‘My Journey’. Laatstgenoemde is een mooie muzikale weergave van de reis die Pittman in de loop der jaren heeft gemaakt. Het is een uitstekend album geworden—goed geschreven, prima uitgevoerd. Een sterk staaltje moderne blues, en daarom zeker een aanrader. (Eric Campfens) (9/10) (Must Have Records / Continental Record Services)
Girlpuppy – Sweetness
Becca Harvey’s tweede album als Girlpuppy belooft veel maar levert weinig. ‘Sweetness’ presenteert zich als een persoonlijke, tekstueel rijke plaat, maar verdrinkt in een eentonige wall of sound die al na drie nummers gaat vervelen. Harvey’s stem, hoewel technisch competent, mist karakter en blijft hangen in dezelfde emotionele registers. De shoegaze-achtige productiestijl lijkt meer een goedkope truc om gebrek aan muzikale ideeën te maskeren dan een bewuste artistieke keuze. De aanwezigheid van leden van Beach Fossils en Horse Jumper of Love kan deze plaat niet redden van de uitverkoop-productiestijl die elke potentiële nuance platwalst. Liedjes als ‘I Just Do!’ en ‘Windows’ proberen indruk te maken met referenties naar Fleetwood Mac, maar komen nooit verder dan oppervlakkige nostalgie. Harvey’s poging tot een persoonlijk verwerkingsalbum is uiteindelijk net zo generiek als de titelsong suggereert: zoet, maar zonder smaak, een suikerspin van geluid die meteen verdwijnt zodra je erin bijt. Een vervelender album is dit jaar moeilijk te vinden. (Jan Vranken) (4/10) (Captured tracks)
Emily Saunders – Moon Shifts Oceans
Zangeres en componist Emily Saunders heeft eigenlijk maar één doel: muziek maken die voor vrolijkheid zorgt, zo liet ze optekenen in een interview met het Engelse Jazz Journal. Dat is een loffelijk streven dat voortvloeit uit een moeizame jeugd waarin Saunders als tiener zelfs een tijdje het ouderlijk huis ontvluchtte. Zoals vaker, leidt een getroebleerde jeugd tot creatieve hoogstandjes, waarvan dit album getuigenis geeft. ‘Moon Shifts Oceans’ is een jazzplaat, al gebruikt Saunders de jazz vooral als een muzikaal huis waar alles en iedereen welkom is, zolang het maar verrijkt. Dat doet ze slim met invloeden uit drum ‘n bass, funk (’Sideways’) en zelfs reggae (het basloopje onder ‘Rugged Waves’). Daarbij heeft de Londense ook echt iets te vertellen, zoals in ‘Blue Skies Forever’ dat oproept tot eenheid omdat we in de kern allemaal gelijk zijn. In ‘Mashup’ klinkt een scherpe veroordeling van de tweedeling die wordt veroorzaakt door het feit dat een handvol rijken het lot van velen, doorgaans minderbedeelden bepaalt. In het eerdergenoemde interview stelt Saunders dat ze hiervoor Zappa als inspiratie had. Da’s een grote naam die maar weinig durven uit te spreken en nog minder artiesten durven zichzelf te vergelijken met de man die synoniem stond voor muzikale innovatie. Maar eerlijk is eerlijk: het is in dit geval niet ernstig misplaatst: de ‘hooks’ in de afwijkende maatsoort hadden inderdaad zomaar op een Zappa-plaat kunnen staan. Een andere overeenkomst is dat Saunders, net als de grote besnorde meester, controle houdt over het gehele creatieve proces; van het schrijven tot aan de eindproductie die ze ook zelf doet, elke laag minutieus boetserend op een volgende laag. En daar gaat het mis: het is bij vlagen echt te gekunsteld en zou je wensen dat met name de reverb- en echo-mogelijkheden in Pro Tools wat beperkter waren. Doseren is ook een kunst. Eentje die Zappa wel beheerste. (Jeroen Mulder) (7/10) (The Mix Sounds)
