Door de vensters van zijn Londense studio glijdt het voorjaarslicht naar binnen terwijl Bryan Ferry bedachtzaam praat over nieuwe horizonten. Na een carrière die zich uitstrekt over meer dan vijf decennia, staat de 79-jarige muzikant op een interessant kruispunt. Niet rustend op zijn welverdiende lauweren, maar juist een onverwachte zijweg inslaand die hem heeft geleid naar een fascinerende samenwerking met de performance-kunstenaar en dichteres Amelia Barratt.
In twee afzonderlijke gesprekken via videocall vertellen beiden over hun aanstaande album ‘Loose Talk’, dat op 28 maart uitkomt. Hun verhalen vullen elkaar aan als puzzelstukken in een muzikale roadtrip, die samen het volledige beeld vormen van een bijzondere samenwerking.
De Onvermoeibare Artiest
“Nee, absoluut niet”, antwoordt Ferry vastberaden wanneer hem wordt gevraagd of hij zichzelf als gepensioneerd beschouwt. “Ik werk elke dag. Ik hou van in de studio zijn. Dit is de studio hier”, gebaart hij naar zijn omgeving. “Beneden is het opnamegedeelte. Ik was vanochtend nog bezig.”
Het is een zeldzame inkijk in de intimiteit van Ferry’s creatieve proces. De man die ooit het gezicht was van de glamoureuze art-rock groep Roxy Music, en wiens solocarrière hem heeft gevestigd als één van de meest verfijnde stemmen in de populaire muziek, spreekt met het enthousiasme van iemand die nog steeds nieuwsgierig is naar waar de muziek hem zal brengen.
“Het voelt als een frisse wending voor mij, een nieuw begin”, vertelt Ferry over ‘Loose Talk’. “Het is heel plezierig geweest. Ik werk nu een paar jaar samen met Amelia, de schrijfster, en het heeft me veel vrijheid gegeven om muziek te creëren die ik mooi vind, met deze geweldige teksten. Ik hoop dat mensen het zullen waarderen. We zullen zien.”
“Het voelt als een frisse wending voor mij, een nieuw begin. Ik werk nu een paar jaar samen met Amelia, en het heeft me veel vrijheid gegeven om muziek te creëren die ik mooi vind, met deze geweldige teksten.” – Bryan Ferry
Hoe Het Begon
Zoals bij vele creatieve partnerschappen, begon ook deze samenwerking als een experiment. Barratt, vanuit haar huis in Glasgow, legt uit hoe het project geleidelijk vorm kreeg: “In het begin ging het langzaam, omdat we het aan het uitproberen waren. Ik stuurde een paar teksten die ik had opgenomen, omdat Brian had voorgesteld om er muziek bij te maken. We keken wat er zou gebeuren. En toen begon het momentum te krijgen toen we beseften: we moeten dit doen.”
Het bleek een organisch proces te zijn. Ferry had eerder al samengewerkt met Barratt aan de audioboekversie van haar project ‘Real Life’, een verzameling van haar werk die een paar jaar geleden uitkwam. En ze schreef de tekst voor ‘Star’, een nummer dat verscheen op de boxset van Ferry’s retrospectieve. Maar ‘Loose Talk’ vertegenwoordigt een diepere duik in hun gezamenlijke creatieve mogelijkheden.
Wat opvalt in hun individuele beschrijvingen van het werkproces, is hoe weinig gestructureerd of vooraf bepaald het was. Er was geen conceptueel kader dat de teksten omsloot, legt Barratt uit: “Ik denk niet aan concepten wanneer ik begin te schrijven. Ik verzamel observaties en zinnen en dingen uit de wereld om me heen die dan misschien mijn verbeelding aanwakkeren om een verhaal te beginnen.”
De Emotionele Laag
Luisterend naar ‘Loose Talk’ valt de sfeer van melancholie op die als een sluier over de muziek hangt. Het is een kwaliteit die Ferry altijd heeft aangesproken. “Er is een gevoel van melancholie, denk ik”, bevestigt hij. “Dat vind ik in het algemeen mooi in muziek. De meeste muziek die mij raakt, is in die trant. Ik veronderstel dat toen ik een jaar of tien was en naar blues platen luisterde… ik weet niet, ik werd daardoor gegrepen.”
Hij herinnert zich de muziek die hem vormde: “Ik luisterde naar Leadbelly, Big Bill Broonzy. Er was die ‘Trad Boom’ en skifflegroepen uit de wereld van de traditionele jazz, de New Orleans spelers. Ze deden een soort Amerikaanse bluessongs, die mensen introduceerden tot de originele artiesten in Amerika zoals Leadbelly. Hij was een grote naam. Ik vond dat hij een prachtige stem had vol gevoel en verlangen. Ik hou van droevige liedjes, dus deze muziek heeft misschien een vleugje daarvan.”
Voor Barratt is de sfeer van haar teksten een natuurlijk gevolg van haar schrijfproces: “Ik probeer iets te maken dat een vrij intense atmosfeer heeft. Dat is gewoon hoe ik schrijf. Ik probeer iets heel uitgepuurd en precies te maken. En ik wist dat die stemming misschien ergens anders naartoe zou worden gebracht, of misschien zou worden geïntensiveerd, door de muziek.”
“Ik probeer iets heel uitgepuurd en precies te maken. Ik wist dat die stemming misschien ergens anders naartoe zou worden gebracht, of misschien zou worden geïntensiveerd door de muziek.” – Amelia Barratt
De Franse Connectie
Een onverwachte vergelijking met de Franse slam-scene brengt een verrassende wending in het gesprek. Ferry toont oprechte nieuwsgierigheid wanneer hem wordt gevraagd of hij bekend is met slammuziek uit Frankrijk. “Nee, wat is dat?”, vraagt hij, terwijl hij dichter naar de camera schuift. Dit moment van culturele uitwisseling werpt een fascinerend licht op hoe zelfs een muzikale wereldreiziger als Ferry nog steeds nieuwe territoria kan ontdekken. Wanneer hem wordt uitgelegd dat slam, afkomstig uit de wereld van poëzie-slams, zich in Frankrijk heeft ontwikkeld tot een volwaardig muzikaal genre waar gesproken woord en elektronische muziek samenkomen, reageert Ferry met interesse. “Heel interessant”, antwoordt hij, “want ik heb nooit van het woord gehoord of de muziek gehoord, maar in Frankrijk krijgen we al een zeer goede, sterke reactie (op het album, red.). Ze lijken deze plaat echt te waarderen.”
De onverwachte link met de Franse muziekcultuur opent een nieuwe dimensie in het gesprek, waarbij Ferry reflecteert op de rijke traditie van Franse chanson. “Interessant. Ze zijn er als het ware door opgevoed”, merkt hij op. “Maar natuurlijk hebben ze de traditie van het Franse chanson, weet je, en mensen als Jacques Brel. Het is zeer woordrijk.” Wanneer hem schertsend wordt herinnerd dat Brel eigenlijk uit België kwam, lacht Ferry: “Ik weet dat hij uit België komt, maar hij was erg populair in Frankrijk. Het is een soort, weet je, het is een erg Frans iets, deze woordrijke muziek.” Dit openbarende moment benadrukt de multiculturele essentie van muziek – hoe verschillende tradities onbewust met elkaar kunnen resoneren over grenzen heen.
Gescheiden Maar Verbonden
Wat fascinerend is aan hun werkrelatie is de separate maar complementaire aard ervan. In tegenstelling tot de romantische voorstelling van kunstenaars die samen in een kamer ideeën uitwisselen, werkt dit duo hoofdzakelijk op afstand en individueel.
“Individueel, zo werk ik graag”, bevestigt Ferry. Een werkwijze die hij al eerder heeft omarmd: “Het is al een hele tijd zo voor mij. Ik denk dat het begon rond de tijd van ‘Boys and Girls’, begin jaren ’80.” Hij beschrijft zijn proces: “Meestal ontstaat het muzikale deel bij mij aan de piano. Meestal thuis, gewoon dingen uitproberen. Dan neem ik het mee naar de studio. Sommige stukken zijn van lang geleden, dingen waar ik nooit een bestemming voor heb gevonden. Maar ik dacht, er zit iets in dit stuk. Ik breng ze naar de studio, dan doe ik meer toetsen en dingen, en we maken er met verschillende muzikanten het album van.”
Barratt’s bijdrage begint met haar teksten, die ze thuis in Glasgow opneemt. “Ik schrijf de teksten zodat ze compleet zijn. Dan neem ik mijn stem op in Glasgow. Wat ik doe is dat ik Brian en James (de producer, red.) misschien vier takes stuur. Ik kan er 15 doen, maar ik stuur hun de versies waarvan ik denk dat ze echt zoals het moet zijn. Dan is het aan hen.”
Deze afstandelijke manier van werken zou een koele, afstandelijke klank kunnen creëren, maar Ferry benadrukt dat het basisgevoel het belangrijkste element is in muziek. “Je moet dat basisgevoel hebben, dat is het belangrijkste aspect van muziek. Het moet een soort energiebron hebben, een soort zielvolle kwaliteit. Anders is het meestal niet veel waard.”
Fictie met een Kern van Waarheid
Ondanks het feit dat Barratt’s teksten fictie zijn, hebben ze een observerende kwaliteit die soms het gevoel geeft van waargebeurde ervaringen. “Het is niet echt uit het echte leven, weet je”, corrigeert Barratt wanneer haar wordt gevraagd naar ‘The Florist’, een track die zo visueel gedetailleerd is dat je de schrijfster bijna kunt zien staan kijken naar het onderwerp. “De dingen die in het verhaal worden beschreven, zijn niet echt gebeurd. Het is fictie, natuurlijk, maar de manier waarop ik schrijf, verzamelt zeker stukjes uit hoe we allemaal leven.”
Over haar schrijfproces zegt ze: “Het is niet dat dingen ooit zomaar worden genomen, maar het is als een collage. Ik schrijf veel notities, en dan maak ik mijn eigen zinnen en bewerk ik dingen. Ik weet altijd wanneer ik de eerste regel van iets heb, omdat het iets is dat, weet je, misschien klinkt het vrij alledaags, maar op de een of andere manier is het een haakje ervoor.”
“Het is als een collage. Ik schrijf veel notities, en dan maak ik mijn eigen zinnen en bewerk ik dingen. Ik weet altijd wanneer ik de eerste regel van iets heb.” – Amelia Barratt
Twee Stemmen, Eén Verhaal
Wat ‘Loose Talk’ onderscheidt van Ferry’s eerdere werk is niet alleen de bron van de teksten, maar ook de manier waarop ze worden gepresenteerd. Barratt’s stem, koel en ingehouden, creëert een fascinerende juxtapositie met Ferry’s muzikale landschappen.
“Haar manier van spreken is heel cool en beheerst”, merkt Ferry op. “En soms werkt het geweldig met de woorden. Bijna als een…”, “…luisterboek,”, “Bijna, ja,” bevestigt hij. Barratt’s stem fungeert als een anker in deze liedjes, een constante te midden van de vaak etherische en atmosferische muzikale arrangementen. Het is alsof je naar een verhaal zonder muziek zou kunnen luisteren, maar de muziek voegt er extra lagen aan toe. “Dat klopt”, antwoordt Ferry op deze observatie. “En hopelijk versterkt het de tekst en versterkt het sommige stemmingen, en soms gaat het er tegenin op een schurende manier, wat ook goed kan zijn.”
Vernieuwing en Publiek
Gezien Ferry’s indrukwekkende catalogus en trouwe fanbase, rijst de vraag hoe dit nieuwe, meer experimentele werk zal landden bij zijn traditionele publiek. “Natuurlijk zullen er mensen zijn die hier niet in geïnteresseerd zijn”, erkent Barratt realistisch, “maar ik hoop dat er mensen zullen zijn die er iets voor zichzelf in zien. Je weet wel, het is niet hetzelfde. Het is anders.”
Anders is het zeker, maar toch herkenbaar als een Bryan Ferry productie. Zijn kenmerkende muzikale handtekening is duidelijk aanwezig, zelfs in deze nieuwe context. En er is meer in aantocht – beide artiesten bevestigen dat ze al bezig zijn met een tweede album, dat waarschijnlijk begin 2026 zal verschijnen. “We hebben momentum en veel dingen in petto”, deelt Barratt mee. “Dus ja, waarom niet doorgaan? Het geeft ons ook de kans om misschien het nummer ‘Star’ uit te brengen als onderdeel van die plaat.”
Een Nieuwe Live-Ervaring?
Op de vraag of deze intieme, tekstgerichte muziek ooit live zal worden uitgevoerd, is Ferry voorzichtig maar open: “We zullen zien hoe het gaat. Op het moment ben ik, zoals ik zei, bezig met het tweede album. We hebben dit gedaan. We hebben een mix van dit album, ‘Loose Talk’, gemaakt met Bob Clearmount in Adobe Atmos surround. Op de releasedag, ik denk dat het eind volgende week is, doen ze een soort van playback ervan. In het donker, bij het ICA, het Institute of Contemporary Art in Londen. Dus dat zou goed zijn om te zien hoe mensen erop reageren.”
Er wordt gefantaseerd over hoe dit zou kunnen evolueren tot een unieke live-ervaring: een tournee in het donker, zonder lichtshow, met enkel een groot zwart gordijn. “Een zwart gordijn”, vult Ferry lachend aan wanneer dit wordt gesuggereerd. “Ja, haal de lampen eruit”, lacht hij bij het beeld van mensen die achterover liggen in comfortabele stoelen met oogmaskers op. Barratt bevestigt dat dit een vaak gestelde vraag is: “Dat is de vraag die iedereen stelt. Ik denk dat we zullen afwachten. Ik denk dat dit een echt goede live-show zou kunnen zijn. Maar op dit moment, ja, zijn we gewoon gefocust op album twee en schrijven en kijken wat er gebeurt met deze plaat.”
Nieuwe Wegen, Nieuwe Horizonten
De oprechte passie die beide artiesten nog steeds hebben voor het creatieve proces is opvallend. Ferry, bijna 80, spreekt nog steeds met de gretigheid van een jonge muzikant over nieuwe muzikale horizonten. Barratt brengt een frisse energie en een nieuw perspectief in een samenwerking die beide partijen lijkt te verrijken.
Wanneer Barratt wordt verteld hoe verrassend goed het album is, en dat er aanvankelijk scepsis was (“Ik dacht, oh, ze proberen op de slam-trein te springen”), reageert ze begripvol: “Oké. Maar toen hoorde je het en… wat fijn dat je waardeert hoe mijn stem erin zit en hoe die resoneert met de muziek. Het is bijna alsof je niet kunt stoppen met luisteren.” Een compliment laat haar glimlachen, “Dank je wel.”
In een tijd waarin veel artiesten van Ferry’s generatie teruggrijpen naar beproefde formules of simpelweg op hun lauweren rusten, is het verfrissend om zo’n gevestigde muzikant een nieuwe weg te zien inslaan. ‘Loose Talk’ vertegenwoordigt niet alleen een nieuwe richting voor Ferry, maar misschien ook een nieuw hoofdstuk in spoken word muziek – één waarin de literaire kwaliteit van de woorden en de rijkdom van de muzikale arrangementen elkaar perfect aanvullen.
Terwijl het voorjaarslicht door het raam van zijn studio valt, lijkt Bryan Ferry niet naar het verleden te kijken, maar vooruit, naar nieuwe creatieve horizonten die nog wachten om verkend te worden. Ergens langs die onbekende weg ligt een brug tussen zijn muzikale erfenis en een nieuwe generatie luisteraars, en het lijkt erop dat hij, samen met Amelia Barratt, precies de juiste reisgenoot heeft gevonden om die reis te maken.