Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Alexis French – Classical Soul, Vol. 1
Neoklassiek met als verborgen ingredient soul vraagt om een muzikale alchemist. Deze verzameling van 18 composities onthult een pianist wiens technische verfijning en emotionele diepgang een zeldzame symbiose vormen. French’s aanslag is een studie in beheerste expressie – ingehouden waar nodig, maar altijd met een onderstroom van spanning die de muziek laat ademen. Deze spanning, juist in de stiltes en pauzes, creëert ruimtes waarin de luisteraar kan verdwalen in contemplatie. De productie verdient bijzondere aandacht – kristalhelder en ruimtelijk, waarbij elke noot als een druppel in een vijver van stilte valt. Men hoort niet alleen de piano, maar ook de kamer waarin zij tot leven komt. Hoewel ‘Classical Soul’ zich in neoklassiek territorium bevindt, pulseert er een onmiskenbare ziel door deze composities. French, met zijn achtergrond in zowel klassieke conservatoria als kerkelijke improvisatie, weeft culturele draden samen tot een tapijt van klank dat tegelijk vertrouwd en vernieuwend aanvoelt. Voor liefhebbers van emotioneel geladen pianomuziek die technische brilliantie met soulvolle expressie verenigt, is dit album een openbaring – een klankbrug tussen werelden die zelden zo overtuigend verbonden worden. (Jan Vranken) (8/10) (Sony Classical)
Gabi Hartmann -La Femme Aux Yeux De Sel
Gabi Hartmann laat zich niet in één muzikaal hokje stoppen. Op haar tweede album ‘La Femme Aux Yeux De Sel’ mengt ze moeiteloos pop, folk, jazz en soul tot een persoonlijke sound die direct herkenbaar is. Het album opent met een poëtisch verhaal over Salinda, een vrouw met ogen van zout die smelt bij elke traan. Dit personage weerspiegelt Hartmanns eigen zoektocht naar identiteit en haar kijk op de wereld om haar heen. Haar debuut uit 2023 was al een groot succes in Frankrijk, waar het de bestverkopende plaat in de categorie Jazz/World werd met meer dan twintig miljoen streams. Met dit nieuwe werk bouwt ze daarop voort, maar verkent ze ook nieuwe terreinen. Hartmann werkt samen met bekende namen als Oan Kim, Jesse Harris en de Syrische muzikante Naïssam Jalal. Een hoogtepunt is het nummer ‘Mélancolie’, met prachtige strijkarrangementen van de Braziliaanse componist Maycon Ananias. Haar zachte, melancholische stem vertelt verhalen in verschillende talen, waarbij ze zowel blijdschap als verdriet, angst en schoonheid weet te vangen in haar muziek. Een veelzijdig album dat een nieuwe kant van Hartmann laat zien. Zeer de moeite waard. (Elodie Renard) (8/10) (Sony Music)
Stray Kids – Mixtape Dominate
Na het succesvolle album ‘Hop’ komt Stray Kids nu met ‘Mixtape Dominate’, een korte maar krachtige EP van vijf nummers. Deze Zuid-Koreaanse boyband, bekend om hun mix van stevige elektronische beats en raptechniek, levert hiermee een tussendoortje dat verrassend veel impact heeft. De productie is indrukwekkend verzorgd – elk nummer klinkt groot en vol energie. ‘Burnin’ Tyres’ springt eruit als het hoogtepunt, waar de groep rockelementen mengt met opzwepende dance. Het resultaat is zowel catchy als verfrissend binnen het K-pop landschap. Stray Kids onderscheidt zich van andere Koreaanse boybands door hun ruwere randjes en minder gepolijste benadering. De acht leden (waaronder de Koreaans-Australiërs Bang Chan en Felix) brengen invloeden van Drake en Big Bang samen tot hun eigen herkenbare geluid. Deze EP is misschien kort, maar toont dat Stray Kids niet stilstaat en blijft experimenteren met hun sound. Voor fans is het een lekkere snack in afwachting van hun volgende volwaardige album. (Felix Young) (7/10) (JYP entertainment)
Spiritworld – Helldorado
Met ‘Helldorado’ sleurt Spiritworld je mee in een duistere woesternwereld waar de brandende woestijnzon geen genade kent. Dit derde album van de met strass bezette metaloutfit uit Las Vegas is een meedogenloze rit door een apocalyptisch America – ruige muziek, waar Slayer-achtige riffs versmelten met de onverzettelijke energie van hardcore punk. Vanaf de honky-tonk openingsklanken van ‘Abilene Grime’ tot de demonische intensiteit van ‘No Vacancy In Heaven’ stampt frontman Stu Folsom, en zijn in Stetsons gehulde metalgezellen, je schedel in met tomahawk-riffs die zowel bruut als verrassend melodieus zijn. De band neemt zichzelf niet al te serieus – hun rhinestone-versierde outfits contrasteren hilarisch met hun nekbrekende brutaliteit – maar de muzikale executie is dodelijk precies. ‘Oblivion’, met gastbijdragen van leden van Black Braid en Rise Against, is een hoogtepunt dat je hersenen doet koken als een ei op het hete woestijnzand. Deze energieke cocktail van metalcore, outlaw country en spaghetti western-invloeden zorgt voor een unieke luisterervaring die je als een vlammende whisky door je keel brandt. Bereid je voor op een hellerit door het Wilde Westen waar zelfs de duivel bang voor zou zijn – ‘Helldorado’ is een bloeddorstige, Mojave-geboren metal-triomf. Heerlijk! (Jan Vranken) (8/10) (Century Media Records)
Ghost Mountain – October Country
De verlaten bossen op de rand van de trap-scene hebben weer een bewoner. Ghost Mountain keert terug uit zijn zelfgekozen ballingschap met ‘October Country’ en sleurt ons mee in een wereld waar donkere beats en mistige synths de dienst uitmaken. Die sombere ondertoon druipt als ochtendnevel van iedere track. ‘Kismet’ en ‘By The Flame’ zijn zeldzame lichtpuntjes, waar zijn ijle stem als een spookverschijning boven de productie zweeft. Hier hoor je het beste van wat hij en zijn oude kompaan Sematary in huis hebben – een chemie die zich laat voelen in elke krakende beat. De hereniging met het Haunted Mound-collectief geeft het album een emotionele lading die onder de oppervlakte broeit. Het is geen makkelijke kost; de constante duisternis vraagt om een specifieke stemming die niet iedereen zal kunnen (of willen) opbrengen. Met een sound die ergens tussen spookhuisbeats en doorleefde emo-rap hangt, verdient ‘October Country’ een stevige 7/10. Een album voor de nachtelijke uren, wanneer je bereid bent je over te geven aan Ghost Mountain’s schimmige universum. De vraag blijft alleen: heb je daar wel altijd zin in?(Elodie Renard) (7/10) (Haunted Moud)
