TivoliVredenburg in Utrecht stroomde afgelopen weekend weer vol met nieuwsgierige muziekliefhebbers voor het uitverkochte Transition. De programmeurs hadden weer flink hun best gedaan de bezoekers een fijne onversneden mix van cutting edge jazz en experiment voor te schotelen. Een confrontatie met vooral veel niet alledaagse duo’s en acts die de rauwe randen van het genre opzochten en naar hartenlust improviseerden. Een festival waar het publiek werd uitgedaagd om te luisteren.
Al vroeg in de middag was het een drukte van jewelste rondom het open stage beneden in het gebouw. De mannen van het rebelse Antares Flare beten de spits af en dat deden ze met verve. De blazers speelden strak en de groep schuwde er niet voor om te experimenteren. Sowieso bleef het publiek gedurende het hele festival lekker staan kijken bij dit podium. Het was een mooie pitstop tijdens het wandelen van en naar de grote zaal en de rest van de podia die hoger gelegen waren in het pand. Men luisterde bijvoorbeeld aandachtig naar het nieuwe werk van het album ‘Incontri’ van de Italiaanse pianiste en zangeres Federica Lorusso of zweefde, met het vrolijke en perfecte meerstemmige Braziliaanse gezang van de dames van Cantorias in de oren, de roltrap op naar boven.
In de grote zaal werd reeds vroeg gepiekt door twee waanzinnig goed spelende duo’s. Drummer Jeff Ballard en gitarist Lionel Loueke namen de toeschouwers mee op een heerlijke Afrikaans aanvoelende jazztrip. Dat gevoel werd nog eens versterkt door de subtiele ritmische zangpartijen van Loueke. De wereldberoemde en met Grammy’s overladen Cubaanse pianist Gonzalo Rubalca gaf samen met de Braziliaanse mandolinist een geweldig concert. Soms leek het bijna op klassiek, maar de fantastische Latin-jazzmix van deze twee giganten verveelde geen moment. Het publiek zat op het puntje van hun stoelen. Daarentegen viel het optreden van de Amerikaanse trompettist Marquis Hill ronduit tegen. Zijn band Composers Collective staat als een huis. Daarop viel niets af te dingen, maar Hill zelf liet te weinig horen van zijn normaal gesproken sublieme trompetspel en verzandde in gepiel op keys en andere elektronische fratsen. Het was een beetje hetzelfde euvel waar zijn collega-trompettist Terence Blanchard, vorig jaar op Transition, mee te kampen had: een nieuwe weg willen inslaan, maar zelf niet helemaal weten welke dat moet zijn. Dat was een beetje jammer. Multitalent Emma-Jean Thackray kwam helaas ook niet goed uit de verf in de grote zaal. De sympathieke artiest uit Zuid-Londen stond keihard te werken om het publiek mee te krijgen, maar gedurende het concert werd de zaal steeds leger. Achteraf gezien was ze waarschijnlijk beter tot haar recht gekomen in de clubsfeer van de Pandora zaal. Daarentegen stonden haar stadsgenoten van Kokoroko van het begin tot het einde te shinen en deinde het publiek mee op de zwoele jazzy Afrobeat van het gezelschap.
Deze editie waren er wederom diverse pareltjes te zien. Was dat vorig jaar bijvoorbeeld nog saxofinste Emma Rawicz, dit jaar ging de eer naar de Italiaanse bassiste Rosa Brunello, die een heel spannend optreden neerzette in Cloud Nine. Brunello en haar kwartet grooveden er lustig op los. Net zo makkelijk speelde ze op contrabas als op de elektrische versie. Het ging van lekker uptempo naar weer spannende lome beats. Ook vocalist Michael Mayo gaf een zeer aangenaam optreden. Zichtbaar ontspannen zong hij zijn nummers en pakte de afgeladen Pandora zaal helemaal in. Een andere opvallende verschijning was de Britse pianist Sultan Stevenson. Gehuld in een uitbundig gekleurde outfit inclusief dito bucket hat, gaf hij een meeslepend concert waarin hij aan de ene kant sterk leunde op traditie, maar aan de andere kant ontzettend actuele en frisse composities speelde. Ondertussen schudde in de Hertz het Marc Ribot Quartet de zaal even flink wakker met een dosis punk jazz en dat was ontzettend lekker na het wel erg rustige Nordic jazz optreden van Tord Gustavson. Bandlid Ava Mendoza liet zich van haar beste kant zien. Of ze zo was weggeplukt bij de cultband Sonic Youth.
Er waren natuurlijk ook vele Nederlandse artiesten te zien. Zo gaven onder andere het geweldige Kika Sprangers Large Ensemble, het Brainteaser Orchestra, Tin Men And The Telephone en het niet kapot te krijgen duo Han Bennink en Hans Dulfer acte de présence. Transition 2025 was in alle opzichten een zeer interessant festival waar voor de komende jaren nog voldoende groei en uitdaging in zit.
Foto’s: © Eric van Nieuwland / Maxazine