Zanger Ronnie Romero staat bekend om zijn grote bereik en zijn veelzijdigheid. Hij liet zich onder andere beïnvloeden door David Coverdale, Steve Perry en Ronnie James Dio. Hij was frontman van Rainbow, waarna hij samenwerkte met grote muzikanten waaronder Michael Schenker Group, Vandenberg e.v.a. Met Lords Of Black heeft hij 5 studioalbums opgenomen, momenteel is hij frontman van Elegant Weapons. De ‘Too Many Lies, Too Many Masters’ tour van Ronnie eindigde woensdag 19 maart in De Bosuil in Weert.
Absolva
De Engelse band Absolva was de support act. De lichten in de zaal doofden, op het podium was het nog vrij donker. Frontman/gitarist Christopher Appleton, gitarist Luke Appleton en bassist Karl Schramm stonden met hun rug naar het publiek. Bij het spelen van de eerste noot van ‘Code red’ draaiden ze zich om. Christopher maakte meteen oogcontact met het publiek en riep: “We are Absolva!!”. Hij had veel gelaatsexpressie en energie. Dat gold ook voor de andere bandleden. Ze speelden wireless, ze konden moeiteloos heen en weer lopen.
Luke en Christopher wisselden de solo’s af. De backing vocals werden verdeeld tussen Luke en de headbangende Karl. De drumkit van Martin Mcnee was vrij eenvoudig, maar er kwam goed en genoeg geluid uit. Christopher wist het publiek enthousiaster te krijgen. Hij vertelde voor aanvang van ‘Refuse to die’ dat hij als hij thuis was, ons nog steeds wilde horen. Men joelde.. waarop hij zei: “Gisteren waren we in Duitsland.. met dit volume winnen de Duitsers. Laten jullie de Duitsers winnen, of kunnen jullie harder?” En of het publiek harder kon joelen! Voor vele was het een eerste kennismaking met Absolva, maar dit is een band om te onthouden.
Ronnie Romero
Na een korte pauze was het tijd voor Ronnie Romero. Ze begonnen met ‘Stand Up and Shout’. Ronnie maakte al zingend oogcontact met de fans die vooraan stonden. Hij zong wireless, was expressief in zijn manier van zingen en performen. Ook op deze laatste dag van de tour had hij nog energie genoeg. Dat gold ook voor gitarist Jose Rubio Jiménez en bassist Miguel Martín Fernandez, ook zij speelden wireless. Natuurlijk speelden ze verschillende nummers van het album ‘Too Many Lies, Too Many Masters’, waaronder ‘I’ve Been Losing You’. Het rustige intro op de toetsen werd gespeeld door Francisco Gabriel Gil Torres. In de forte (=luid) gespeelde stukken, was het geluid van de toetsen te zacht ten op van de overige muziek. De fans zongen spontaan mee met het refrein.
Ronnie zong vaak met de ogen dicht, tijdens de instrumentale delen stond hij verder naar achter op het podium. Maar hij bleef bewegen, je zag dat hij de muziek voelde. Bovendien gaf hij hiermee alle ruimte aan de mooie solo’s van José. Veel bassisten hebben een rustige manier van performen, maar Miguel Martín speelde en bewoog fanatiek. Ook drummer Andy C. had veel energie. Francisco was rustiger, maar toch zag je de passie waarmee hij speelde.
Rainbow
Nummers van Rainbow mochten niet ontbreken. Ze speelden bijvoorbeeld ‘Stargazer’, waarin José prachtig gitaarspel liet horen, hij genoot er zelf ook van. Op het laatst zong Ronnie even helemaal solo.
Als grapje begon José het intro van ‘Burning Heart’ (van Vandenberg) te spelen. Ronnie zong de eerste regels, het publiek zong mee. Het concert ging weer verder zoals het bedoeld was. Even later ging het gas erop voor ‘Kill the King’ (Rainbow).
Ook ‘Rainbow in the Dark’ werd zeer goed gespeeld en gezongen. Het drumwerk was overal strak, maar kwam vooral hier goed tot zijn recht. Er was leuke interactie met het publiek. Ronnie vroeg hulp om vijf maal “dark” te zingen. Eerst zong hij solo, waarbij hij een mooie lange ruwe uithaal liet horen. In plaats van dat men “dark” zong, werd Ronnie beloond met applaus. Dus deed hij het nog een keer over. Het applaus was nu nog luider, toch werd “dark” op “commando” van Ronnie gezongen.
Deep Purple
Na ‘Vengeance’ verliet de band het podium. Er werd volop “Ronnie, Ronnie” geroepen. Hij verscheen alleen op het podium. Hij stelde de bandleden voor, waarop ze één voor één verschenen. De toegift bestond uit Deep Purple nummers. ‘The Battle Rages On’ werd gevold door ‘Child in Time’. Het intro op de toetsen werd natuurlijk meteen herkend en met applaus begroet. Francisco werd mooi in het licht gezet. Het vleugje rook gaf nog net wat extra’s. Het publiek zong respectvol mee met de eerste zinnen, dit was echt een kippenvel-moment. Ronnie zong de eerste hoge noten nog vrij goed. De allerhoogste noten klonken niet zoals het hoorde, maar hij zong ze wel met bezieling. Het instrumentale stuk was geweldig, het publiek was enthousiast, de rust werd goed gespeeld. De overgang naar het minimalistische deel verliep ook goed, Andy drumde passend zacht. Weer had Ronnie duidelijk moeite met de allerhoogste noten. Maar dat was het vergeven, want de rest was erg goed. Tot slot volgde het up-tempo ‘Burn’. Met dit laatste nummer sloot Ronnie Romero de tour goed en energiek af.