Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Sylvie Courvoisier – Bone Bells
‘Bone Bells’ is de derde plaat die voortkomt uit de samenwerking tussen de Zwitserse pianist Sylvie Courvoisier en de Amerikaanse gitarist Mary Halvorson. Voor wie ‘Crop Circles’ uit 2017 en ‘Searching For The Disappeared Hour’ kent, zal dit nieuwe album geen verrassingen opleveren: composities en stijl zijn onmiskenbaar voor dit duo. Courvoisier en Halvorson onderscheiden zich in improvisaties, maar de stukken op ‘Bone Bells’ zijn toch ook complete, duidelijk ingekaderde composities. Dankzij het donkere ‘Bone Bells’ waarmee de plaat opent, ontstaat het vermoeden dat dit een somberman’s plaat wordt, maar na de opening wordt het allemaal wat lichter. In ‘Esmeralda’, waarvoor Courvoisier zich liet inspireren door een beeld van de Nederlandse kunstenaar Cornelis Zitman, horen we het improvisatietalent van Halvorson die met een onconventionele speelstijl de meest wonderlijke geluiden uit haar gitaar haalt, onder meer door na de aanslag aan de stemmechanieken te draaien en zodoende de toonhoogte van de snaren beïnvloedt. Tracks als ‘Beclouded’ en de afsluiter ‘Cristellina E Lontano’ – met verschillende maatsoorten voor piano en gitaar die in elkaar vloeien – zijn geen gemakkelijke stukken. ‘Beclouded’ begint met een klassiek, bijna bop-achtig jazzpatroon, maar ontwikkelt zich gedurende het stuk tot een complex duel tussen piano en gitaar. Courvoisier en Halvorson gaan wat dat betreft tot het randje waarop jazz nog als gecomponeerd gestructureerd klinkt en waar het overgaat in eclectische improvisatie, waarbij elk instrument buiten de gebaande paden mag treden. Het levert gewaagde experimenten op die niet allemaal even goed geslaagd zijn. (Jeroen Mulder) (7/10) (Pyroclastic Records)
Kerberos – Apostle To The Malevolent
De Zwitserse band Kerberos mengt complexe orkestrale arrangementen met death en prog metal. Daarnaast zijn de vocalen ook zeer divers: klassieke (koor)zang en grunts worden afgewisseld/gemengd. De nummers van de EP ’Apostle To The Malevolent’ zijn geïnspireerd op barok. De teksten gaan bijvoorbeeld over geestelijke gezondheid en trauma’s. Daarnaast wordt het kapitalisme bekritiseerd. Het instrumentale ‘Praeludium In H Moll’ is klassiek. De metal komt erbij in ‘Near-Violence Experience’. De combinatie/afwisseling van diepe, lage grunts met de klassiek geschoolde stemmen is bijzonder. Vocale delen worden afgewisseld met instrumentale delen. Steeds is er die mix van metal en klassiek zowel in zang als in muziek, de gitaarsolo is gaaf. Ook in de nummers die volgen komt er veel op je af. De gevarieerde zang gaat soms tegen elkaar in, dat maakt de verstaanbaarheid wat uitdagender. Er zijn diverse variaties in zang en muziek. Niet alleen in tempo, maar ook in stijlen: Metal, klassiek en soms een vleugje “pop”. Het kalme stuk van de titeltrack is onverwacht. ‘Apostle To The Malevolent’ is een complex, en soms “hectisch” album met een mooi vol geluid. (Esther Kessel-Tamerus) (8/10) (Eigen Beheer)
Sachal Vasandani – Best Life Now
‘Best Life Now’onthult de gerenommeerde Amerikaanse jazz-zanger Sachal Vasandani als een muzikant die de veelzijdige landschappen van de liefde door een prisma van jazz, soul en R&B aan ons laat zien. Met drumvirtuoos Nate Smith niet alleen achter de drumkit, maar voor het eerst als producer, ontstaat een klankpalet dat mooi authentiek klinkt en overtuigd. De samenwerking tussen Vasandani en Smith creëert een alchemie waarin kwetsbaarheid gedrenkt wordt in zwoele grooves. Vasandani’s stem, met een duidelijke vermogen tot improvisatie, navigeert door licht clichématige verhalen van hartstocht en hartzeer, nachtelijke omhelzingen en onbeantwoorde liefde. Gastbijdragen van Gretchen Parlato en Shayna Steele, naast Dayna Stephens’ sax, verrijken de muzikale textuur. Nummers als ‘Tyrannosaur’ en ‘Right On Time’ hebben een toegankelijkheid die de grens tussen jazz en pop vervaagt, zonder artistieke integriteit te verliezen. Het album manifesteert Vasandani’s vermogen om persoonlijke ervaringen universeel te maken – zijn liefdeskwellingen worden een soundtrack voor onze eigen romantische avonturen. Een meeslepende 8/10 voor dit muzikale liefdesritueel. Een plaat voor mensen waarbij de liefde soms pijn doet.(Jan Vranken) (8/10) (Patron Saint International)
Stéphane Belmondo & Thierry Maillard – QR Code 2
In het spanningsveld tussen elektronica en akoestische warmte ontvouwt zich ‘QR Code 2’, een werk waarin trompettist/DJ Stéphane Belmondo en toetsenist Thierry Maillard een klankpalet scheppen dat zich onttrekt aan conventionele categorisering. De spuuglelijke hoes – een grafische dissonant – vormt ironisch genoeg de poort naar een wereld van muzkale warmte. Het album opent met ‘Hegaldia’, een eerbetoon aan de recent overleden gitarist Sylvain Luc, waarin melancholie en contemplatie verweven worden in een delicate muzikale dialoog. Wat volgt is een odyssee waarin veertien keyboards en effectpedalen de trompet, bugel en zelfs schelpen transformeren tot een cinematografische soundtrack. Bijzonder is hoe het duo moeiteloos beweegt tussen verstilde momenten (‘The Sound Of The Forest’) en energieke exploraties die knipogen naar hun rock-invloeden, met echo’s van hun eerdere werk rond Supertramp en Grateful Dead. Dit is geen muziek die vraagt om publieke goedkeuring, maar eerder een intieme conversatie tussen twee muzikanten die in volledige vrijheid creëren. De pastiche van synthesizers en koperblazers resulteert in een charmante, soms wat navelstaarderige reis die misschien niet voor iedereen toegankelijk is, maar des te meer beloont wie bereid is zich over te geven aan deze unieke klankwereld. Een warm, idiosyncratisch album dat beter klinkt dan het eruitziet. (Anton Dupont) (7/10) (Ilona Records)
Steve Postell – Walking Through These Blues
Steve Postell’s nieuwe album ‘Walking Through These Blues’ is een indrukwekkende verzameling songs die zijn veelzijdige muzikale reis weerspiegelt. Van conservatorium tot Broadway en filmmuziek heeft Postell een uniek pad bewandeld. Zijn warme stem, die soms aan Tom Petty doet denken, draagt teksten vol wijsheid en kwetsbaarheid. Zijn gitaarspel is zowel subtiel als krachtig, en creëert een emotionele diepgang die met elke luisterbeurt rijker wordt. Als lid van The Immediate Family, de supergroep van beroemde sessiemuzikanten, heeft Postell toegang tot uitzonderlijk talent. Bandgenoten Lee Sklar (bass) en Danny Kortchmar (gitaar) zorgen voor een solide fundament, terwijl de Lennon broers (die van Venice) prachtige achtergrondvocalen toevoegen. Ook legendes als Steve Ferrone en Iain Matthews’ etherische harmonieën verrijken meerdere nummers. Hoewel David Crosby niet in de credits staat, is zijn invloed voelbaar — Postell repeteerde met hem voor een tour kort voor Crosby’s overlijden. ‘Walking Through These Blues’ bewijst dat blues in Postell’s handen geen relikwie uit het verleden is, maar een levende traditie. Hij speelt geen blues, hij ís de blues. Een heel mooi album. (Jan Vranken) (8/10) (Quarto Valley Records)
