De meeste rock/metal liefhebbers zijn geen fan van Helmut Lotti. Laat staat dat ze een concert van hem zouden willen bezoeken… totdat hij kwam met ‘Helmut Lotti goes metal’. Ineens stond hij op festivals, vorig jaar stond hij onder andere op Bospop. Op de eerste vrijdag na carnaval stond deze veelzijdige zanger met zijn ‘Heart rock show’ in De Bosuil in Weert.
‘Dream on’, met zijn rustige intro, was het openingsnummer. Helmut zong duidelijk, maar hij had vooral moeite de hogere tonen, lang niet alles was zuiver. De laatste vocale uithaal was wel goed. Helmut zong het intro van ‘Poison’ met een schorre stem. Zowel qua zang en performance was het een heel eigen versie. Maar goed ook, want hoe is Alice Cooper te evenaren? De gitaristen Bram Van Den Berghe en Tim Toegaert hadden hier de backing vocals.
Heartrock
Veel nummers hadden een heel herkenbaar intro, zoals ‘Smoke on the water’. Het aandeel op de toetsen van Pedro Gordts was erg goed, dat gold ook voor het drumspel van Filip Van Laer. Een aantal nummers komen van het album ‘Helmut Lottie goes metal’. Maar ‘Cold as Ice’ komt van zijn nieuwe album ‘Heart rock’. Het intro van ‘Bed of Roses’ zong Helmut als grapje overdreven schor. In de gevoelig gezongen delen liet hij een goede beleving zien. Het gitaarspel van Bram leverde een tussentijds applaus op. Helmut maakte oogcontact met het publiek, je zag dat hij plezier had. Hij had geen ‘echte’ rock performance. De ene keer was het licht theatraal, een andere keer bijna clownesk. Energiek was het zeker: springen, heupwiegen, hij deed het allemaal. Zelfs na het springen in een instrumentaal stuk, kon hij meteen daarna weer zingen. Adem en conditie genoeg, toch was niet alles helemaal zuiver gezongen. De sfeer in De Bosuil leed er totaal niet onder. Het publiek zong veel nummers spontaan mee, de bandleden genoten duidelijk.
‘The Darkness’ schreef Helmut zelf. Met mimiek van gezicht en handen gaf hij de tekst extra beleving. Het licht sloot overal aan bij de muziek, op het einde was het even helemaal donker in de zaal. Zowel de gitaristen als bassist Herwig Scheck speelden wireless. Herwig bewoog mee in het ritme van de muziek, ook hij speelde goed! ’Love is a Battlefield’ werd getransformeerd in een hele eigen versie. Vooral het intro was veel lager gezongen, bovendien was tempo langzamer. Het was even wennen, toch was het een mooie versie.
Nothing else matters
‘That’s Alright’ van Elvis werd gespeeld in de stijl van Motörhead, het tempo in zang en muziek lag dus flink hoog, het publiek genoot. Dat gold ook voor ‘Tiritomba’. Men zong en klapte mee.
Helmut vroeg om de telefoons er bij te pakken voor ‘Nothing else matters’. Zittend op de monitor bracht Helmut zijn tekst overtuigend. Men zong respectvol mee met deze ballad. Het applaus was dik verdiend. Meteen hierna werd ‘Call me’ gespeeld. De setlist was dus niet alleen gevarieerd, maar ook de volgorde was goed gekozen. Het aandeel op de toetsen van Pedro in ‘I was made for loving you’ was goed.
Voor aanvang van ‘Que je t’aime’ verliet Helmut het podium. Herwig, Tim en Bram stonden zij aan zij te spelen. Onder applaus verscheen Helmut weer op het podium, hij had zijn blouse met rushes verruild voor een custom made (metal) t-shirt. Hij zong dit nummer van Johnny Hallyday met bezieling. Tim en Bram zaten naast elkaar op hun knieën te spelen, ook bij hun was de emotie voelbaar. De opbouw naar meer volume verliep perfect.
Er volgde nog een aantal meezingers, zoals ‘Zombie’ en ‘Born to be wild’. Men genoot niet alleen van de zang van Helmut, maar ook zeker van de band. De sfeer in de zaal werd steeds uitbundiger. Tijdens ‘Paradise City’ gebruikte Helmut zijn microfoon als attribuut in zijn performance. Hij danste en sprong, en had toch genoeg adem om te zingen, met zijn conditie is niks mis.
Na afloop van dit nummer bleven de bandleden op het podium, maar Helmut liep weg. Het publiek wilde meer, en scandeerde ‘Helmut…Helmut’. De toegift was ‘Highway to hell’. Bram “liep” net als Angus McKinnon Young een paar keer heen en weer. Tijdens de refreinen hield Helmut de microfoon boven de hoofden van het publiek dat meebrulde. Helmut sloot af met een aantal mooie, hoge tonen. Zonder pauze hadden Helmut en band ruim 1,5 uur gespeeld. Foutloos of niet.. Helmut is een entertainer, en het publiek had genoten van deze goed opgezette show.