Iedere week komen er tientallen nieuwe albums binnen op de redactie van Maxazine. Veel te veel om ze allemaal te beluisteren, laat staan te recenseren. Iedere dag één recensie zorgt ervoor dat er te veel albums blijven liggen. En dat is zonde. Daarom plaatsen we vandaag een overzicht van albums die op de redactie binnenkomen in korte recensies.
Kaiser – 2nd Sound
De Finse band Kaiser is ontstaan tijdens een jamsessie van drummer RiQ en gitarist/vocalist Otu. Dat ging volgens de twee zo goed dat ze daar wat meer mee wilden gaan doen. Dat heeft dus geresulteerd in de band Kaiser die onlangs hun tweede langspeelplaat uitbracht, ‘2nd Sound’. Met een debuut dat ‘1st Sound’ heet, kunnen we al een gokje wagen hoe een derde album zou gaan heten. Afijn, het gaat immers om de muziek. We hebben het hier over een flinke portie stonerrock. Otu gooit er weer dikke riffs tegenaan en ook het solowerk gaat hem goed af. Zijn kwaliteit op de snaren brengt dit album naar een hoger niveau. ‘Meteorhead’ is daar een uitstekend voorbeeld van. Veel ruimte voor instrumentaal geweld. Afsluiter en langste track van de plaat ‘Aftershock’ doet qua riff denken aan Black Sabbath. Zeker het middenstuk van het nummer zijn pure doom riffs, waarna het nummer intensiever wordt met drums, bas en gitaar solo. Liefhebbers van fuzz en stoner kunnen met een gerust hart dit album eens opzetten. (Rik Moors) (8/10) (Majestic Mountain Records)
Jasen Weaver – The Move
Hoe klinkt heimwee? In 2019 verruilde bassist Jasen Weaver New Orleans voor Europa, een stap met grote impact waarin hij een nieuwe cultuur moest leren omarmen. Tegelijkertijd bleef Weaver altijd verlangen naar The Big Easy, de bakermat van de moderne jazz, waar het lome leven overdag naadloos overgaat in de nachtelijke bop rondom Pauger Street. Toch verliet Weaver zijn geboortegrond om in Brussel een betere bassist te worden, met de kanttekening dat Weaver al geen onbekende was. Hij speelde onder meer met de Black Art Jazz Collective en Dee Dee Bridgewater. Deze ervaring maakt van Weaver een van de meer veelzijdige bassisten in het genre en derhalve werd het tijd voor solowerk. ‘The Move’ is zijn eerste solo-EP en is met vijf tracks eigenlijk te kort. Veel te kort, want dit klinkt allemaal uitstekend, mede door een keur aan gastmuzikanten, allen afkomstig uit New Orleans. De reis begint in het opgewekte ‘Pauger Street Parade’ dat vooral podium biedt aan de blazers – Steve Lands op trompet, Rex Gregory op alt- en sopraansaxofoon en Derek Douget op tenorsaxofoon – die beurtelings de sfeer van The City of Yes vertolken. Na dit ongebreidelde feestgedruis volgt echter onherroepelijk de heimwee die leidt tot de allesomvattende slotvraag ‘Do You Know What It Means To Miss New Orleans?’, een melancholiek stuk voor alleen trompet en natuurlijk de contrabas. Heimwee kan heel mooi zijn. (Jeroen Mulder) (8/10) (Eigen beheer)
Tyler Traps – Play This At Night
Met zijn nieuwe EP ‘Play This At Night’ keert de Amerikaanse rapper Tyler Traps terug na een pauze sinds zijn 2019-release ‘Sentimientos’. Deze vijfdelige EP markeert niet alleen zijn comeback, maar laat ook horen hoe zijn stijl is geëvolueerd tijdens zijn afwezigheid. Openingstrack ‘COLLIDE’ zet direct de toon met een mysterieuze sfeer, terwijl ‘USED TO BE’ dieper ingaat op vervlogen relaties met een melancholische ondertoon. Op ‘DECEMBER’ verwerkt hij het verlies van vrienden in een bijzonder persoonlijke vertelling die onder de huid kruipt. Het hoogtepunt is mijns inziens ‘SONDER’, waarin Tyler’s vermogen om verschillende genres naadloos te verweven volledig tot uiting komt. De EP sluit af met ‘ENEMY’, een kritische blik op de uitdagingen van sociale media en authenticiteit. Na zijn stilte bewijst Tyler Traps met ‘Play This At Night’ en diverse recente singles dat hij sterker terugkomt dan ooit. Nu het lukt om persoonlijke strubbelingen om te zetten in meeslepende hiphop, is duidelijk dat deze EP slechts het begin is van een nieuwe fase die zijn carrière zeker een boost gaat geven. (Norman van den Wildenberg) (7/10) (Dark Castle Records)
Sasami – Blood On The Silver Screen
Met haar derde album ‘Blood On The Silver Screen’ bewijst SASAMI dat ze een muzikale kameleon is die zich net zo gemakkelijk beweegt in pop als in haar eerdere shoegaze en metal experimenten. Na het gewelddadige ‘Squeeze’ uit 2022, kiest Ashworth nu voor een meer toegankelijke richting, zonder haar eigenheid te verliezen. Samen met producers Jenn Decilveo en Rostam heeft ze een plaat gemaakt die popconventies zowel omarmt als ondermijnt. De productie is glanzend en gepolijst, maar onder die laag schuilt Ashworths karakteristieke scherpte. Ze onderzoekt thema’s als seks, macht en lichamelijkheid op een manier die commercieel verteerbaar blijft maar nooit oppervlakkig wordt. Als multi-instrumentalist bewijst ze haar vakmanschap door diverse klankkleuren samen te brengen in een coherent geheel. De singles, waaronder het contrastrijke ‘Honeycrash’, laten horen hoe ze moeiteloos schakelt tussen zwaardere elementen en popmelodiën. ‘Blood On The Silver Screen’ is een adequaat popalbum dat een dikke voldoende scoort, maar het is juist in de kleine ondermijnende details waar SASAMI’s rebellie tegen de popformule zichtbaar wordt. Een verdienstelijke evolutie van een artiest die consequent weigert zich vast te pinnen op één genre. (Jan Vranken) (7/10) (Domino Recording)
TobyMac – Heaven On My Mind
In de hedendaagse popmuziek vormt TobyMac’s nieuwste creatie ‘Heaven On My Mind’ een oase waar spiritualiteit en aanstekelijke ritmes samenvloeien in een kristalheldere klankwereld. Terwijl we doorgaans weinig aandacht besteden aan releases uit de christelijke pophoek, dwingt dit tiende album van de Grammy-winnaar ons tot een heroverweging van de eigen vooringenomenheid. De evangelische boodschappen in McKeehan’s lyriek resoneren met dezelfde levensvreugde die we kennen van Michael Franti & Spearhead – positieve mantras verpakt in muzikale omhelzingen die genre-grenzen moeiteloos overschrijden. Zonder voorkennis zou je de spirituele ondertoon kunnen missen, zo organisch verweven zijn de boodschappen in de muziek. ‘Lord It Feels Good’ ontpopt zich als een eersteklas zomerhit, badend in zonlicht en gedragen door een productie waarin blazers en bas een donkere, rijke fundering leggen waarop de andere elementen kunnen dansen. De track ademt dezelfde onweerstaanbare positieve energie die Franti’s beste werk kenmerkt, maar met McKeehan’s eigen authentieke handtekening. Op de wat zwaardere rap-georiënteerde momenten zoals ‘Can’t Stop Me’ verschuift de atmosfeer weliswaar, maar de overkoepelende coherentie blijft intact. Waar veel cross-over artiesten struikelen in hun poging om verschillende stijlen te omarmen, navigeert TobyMac moeiteloos tussen urban beats, pop-melodieën en soulvolle arrangementen. ‘Heaven On My Mind’ is in essentie een uitmuntend popalbum geworden dat toevallig christelijk is, in plaats van een christelijk album dat probeert toegankelijk te zijn. Het is de perfecte soundtrack voor lenteachtige dagen waarop we allemaal hunkeren naar wat licht en positiviteit – een muzikale bevestiging dat geloof, in welke vorm dan ook, evenveel over levensvreugde als over contemplatie kan gaan. (Jan Vranken) (8/10) (Capitol CMG)
