In de muziekwereld is de Canadese band Maul Tide een van de weinige bands die nog steeds zijn eigen pad volgt in een muzieklandschap waar algoritmes in toenemende mate het genre dicteren. Op hun nieuwste album ‘Visual Plea’ nemen Jake Cummings en Adam McDonald, het duo achter Maul Tide, hun luisteraars mee op een muzikale achtbaan door verschillende genres, waarbij het album vaak meer als een statement tegen muzikale eenvormigheid leest dan gewoon als een album.
Vanaf de eerste noten van ‘Proximity Yurz’ weet je zeker: dit is geen standaard album. De track opent met een extreme stereo-ervaring en een vlot gitaarspel, trekt je vervolgens in een muzikale puzzel, waar Adam McDonald’s drums zowel structuur als chaos bieden. Jake Cummings’ gitaar golft van liefdevolle fluisteringen naar ongekende agressie, en zet de toon voor wat komen gaat. Zoals op ‘Mmmmmantis’, misschien een iets toegankelijker startpunt voor de luisteraar. Een funky ondertoon laat horen hoe muzikaal briljant de band veel standaard popelementen achter zich laat ten gunste van pure experimenten waar Primus en Zappa jaloers op zouden kunnen zijn. In ‘Leaking’ lijkt Maul Tide het experiment enigszins los te laten. Een onwerkelijke timing die geen melodie opoffert, brengt de luisteraar meer richting de prog van Alan Parsons, hoewel het duo het aandurft om na een kort moment van herkenning direct richting Scandinavische rock te draaien.
Met ‘Subnet Fisheries’ bereikt Maul Tide een hoogtepunt van post-rock sfeer en math-rock precisie. Deze spanning tussen schoonheid en technische superioriteit kenmerkt in grote lijnen de aantrekkingskracht van de band, vaak heel duidelijk in het prachtig geconstrueerde ‘Cure Cut’, dat heen en weer danst tussen uiterste kalmte en hardste catharsis. Een moment van rust halverwege het album. Het midden van het album gaat rustig voorbij met ‘Tyranny Sorry Rex’, een track met hypnotiserende repetitieve gitaarlijnen die ergens verstopt zitten waar je ze niet meteen zou verwachten. En dat alles in een korset van strakke rockstructuren. Op zo’n moment begrijp je waarom de term ‘Subterranean Lizard Jazz’ die de band op zijn mouw gespeld heeft, plotseling scherp en bijna vanzelfsprekend past.
‘Peepin’ On That 2037 Bowlcut Attitude’ (ja, dat is echt de titel) is misschien de meest verrassende track op het album – een bijna zeven minuten durende chaotische verkenning van repetitieve gitaarloops. Toch is er geen ontkomen aan – langzaam maar zeker culmineert alles in het sublieme. Wie blijft luisteren wint, terwijl anderen ongetwijfeld zullen denken: luister ik nog steeds naar dezelfde track? Ja dus. Maar ook ‘Pyramid Addicts’ verwart je; misschien wel de meest gefocuste en explosieve track van het album. Op en neer, van links naar rechts. Uitdagend. Het album sluit uiteindelijk af met ‘Bascada’, wat de meest gestructureerde track van het geheel blijkt te zijn. Onvoorspelbaar eigenzinnig, technisch en strak: Maul Tide is niet te pakken in vaste kaders.
Uiteindelijk kan er slechts één klein nadeel worden gevonden: Het album is niet gemakkelijk te begrijpen door de gemiddelde luisteraar. Op bepaalde momenten zou je kunnen zeggen dat ze te wild willen gaan, omwille van hun bereidheid om te proberen hun muzikale experimenten zonder beperkingen uit te voeren.
‘Visual Plea’ is voorbehouden aan degenen die ermee kunnen omgaan niet onmiddellijk bevredigd te worden. In tijden waarin iedereen weet hoe je een playlist moet samenstellen en muziek ons vaak wordt voorgekauwd, komt Maul Tide met iets dat het recht opeist om in al zijn eigenzinnigheid te worden ervaren. Wie het begrijpt, krijgt een van de meest verheffende en oprechte releases van begin 2025 te horen. Wie het niet begrijpt heeft het recht om iets anders te zoeken, maar mist dan iets heel moois. (8/10) (Independent)