Hoe gaat Dream Theater klinken nu verloren zoon Mike Portnoy na een afwezigheid van 13 jaar terugkeert op het oude nest? Portnoy verliet de band in september 2010 nadat hij aan had gegeven om een rustpauze te willen hebben met Dream Theater. De andere bandleden wilden echter doorpakken en in goed overleg werd Portnoy (succesvol) vervangen door Mike Mangini.
Voor zijn vertrek was Portnoy als één van de grondleggers van de band een invloedrijke kracht. Veel van de teksten waren van zijn hand en alhoewel hij van het begin af aan betrokken is geweest bij dit album blijft zijn tekstuele bijdrage beperkt tot de derde single ‘Midnight Messiah’. ‘Parasomnia’ is een verzamelnaam voor slaapgerelateerde stoornissen. Alle nummers hebben als thema dat ze gaan over slaapgerichte aandoeningen. Desondanks is ‘Parasomnia’ geen conceptalbum. Ieder nummer vertelt een eigen verhaal.
Nu dan over op de muziek. Dream Theater klinkt een stuk steviger dan we de laatste jaren van ze gewend zijn geweest. Het beste nummer van het album ‘A Broken Man’ is hier het mooiste voorbeeld van. Mike Portnoy gaat helemaal los op dit nummer en ook John Petrucci doet zich gelden met loodzwaar riffwerk. In dit nummer staat de muzikale krachtpatserij wel in dienst van het liedje. Helaas gebeurt dit veel te weinig op de rest van het album. Dat James LaBrie de zwakste schakel is van de band is ook onderhand wel algemeen bekend. Op dit album blijft hij binnen zijn comfortabele bereik en klinkt hij in ieder geval op dit album vrij acceptabel. Hoe hij het live er van af gaat brengen is natuurlijk een ander verhaal.
Dream Theater pleegt plagiaat, niet bij andere bands maar bij zichzelf. Voorbeelden te over.
We beginnen maar meteen met het instrumentale openingsnummer ‘In The Arms Of Morpheus’ dat als twee druppels water lijkt op ‘Scene One : Regression’ wat op ‘Metropolis, Pt.2. : Scenes From A Memory’ staat, inclusief de tikkende wekker. ‘Train Of Thought’ horen we onder andere terug op het nummer ‘Midnight Messiah’. Het al eerder genoemde nummer ‘A Broken Man’ had niet misstaan op ‘Six Degrees Of Inner Turbulence’. Ook ‘Awake’ komt voorbij in de vorm van het nummer ‘Dead Asleep’. De verplichte semi-ballad en episch werkstuk van minimaal een kwartier ontbreken niet op ‘Parasomnia’.
Na het korte gesproken intermezzo ‘Are We Dreaming?’ Krijgen we ‘Bend The Clock’ als ballad en afsluiter ‘The Shadow Man Incident’ als episch werkstuk. Dit laatste nummer illustreert perfect waar bij mij de schoen wringt. 20 minuten lang muzikale krachtpatserij, waar ik in principe niets op tegen heb als het in dienst van het liedje gebeurt. Helaas is dit niet het geval. Alles is los zand en het hele nummer vormt een verre van coherent geheel. De euforie die 99% van de Dream Theater-fans hebben deel ik dan ook niet. Voor Dream Theater-liefhebbers die niet lijden aan tunnelvisie of behoefte hebben aan enigszinse vernieuwingsdrang is ‘Parasomnia’ toch een lichte teleurstelling. De harde eindconclusie is dat dit 16e studioalbum weliswaar het beste is wat de band sinds jaren heeft uitgebracht maar de terugkeer van Mike Portnoy heeft het heilige vuur niet kunnen ontbranden. Wat mij betreft had hij beter bij The Winery Dogs of Sons Of Apollo kunnen blijven, bands die interessantere muziek maken dan Dream Theater anno 2025. (6/10) (Inside Out Music)