Inmiddels is Johannes Sigmond, bekend als Blaudzun, bijna twintig jaar onder deze naam actief, en sinds het album ‘Heavy Flowers’ uit 2012 met groot succes. Afgelopen najaar bracht hij zijn meest recente album ‘Latter Days’ uit, waarop hij vooral voortborduurt op zijn stijl die balanceert tussen singer-songwriter en indierock. Zijn huidige clubtour staat dan ook vooral in het teken van dit album, waarmee hij deze avond de Ronda-zaal van TivoliVredenburg in Utrecht aandeed met een zeskoppige band.
Vooraf werd het publiek ‘opgewarmd’ door singer-songwriter Leah Rye. Ze vertelde het publiek dat ze door Blaudzun waren gevraagd om het publiek op te warmen. Nu is haar dromerige muziek niet bepaald van het kaliber stadionrock. Ze deed een poging samen met enkel een toetseniste en violiste door het publiek bij één nummer te vragen om het koortje te zingen. Het lukte wonderwel, maar helaas leed ze verder aan het lot van een support act; mensen die er doorheen aan het praten waren, omdat ze toch niet voor het voorprogramma kwamen. Wie weet maakt ze het ooit wel mee dat mensen voor haar als hoofdprogramma komen.
Het optreden was Blaudzun had dan weer een wat bevreemdend begin. Johannes kwam achter zijn drummer op. Met een bijna dance-achtige versie van ‘Wicked Ball’. Alsof hij zich waagde aan net zo’n experimentele tour als U2’s ‘Zoo TV’ tournee in 1993. Maar, toen de rest van zijn band op het podium kwam, Johannes zijn gitaar omdeed, en zijn meest recente single ‘Kayo’ inzette, voelde het weer vertrouwd als Blaudzun. Het duurde wel even, tot de radiohit ‘Elephants’ , totdat de vonk tussen band en publiek echt oversloeg. Hij was dan zelf ook wel showman genoeg om het publiek zoveel mogelijk koortjes mee te laten zingen en mee te laten klappen.
Een aantal keer leek hij zelfs even te transformeren. Van de grootste lichtshow die we op het podium voorgeschoteld kregen, schakelde hij halverwege het concert juist weer helemaal terug naar het kleinste uiterste, toen hij op het balkon in het publiek op ukelele ‘Wolf’s Behind The Glass’ onversterkt speelde. Daarna pakte hij weer met zijn band volledig uit bij ‘Faint Of Heart’. Ook transformeerde hij bij ‘Don’tfuckitup’ in een soort lifecoach. Waarbij hij de boodschap uitdroeg over al die mensen die tegen je zeggen dat je ‘het beste uit jezelf moet halen’, terwijl je jezelf ook gewoon goed genoeg mag vinden. Het was ook even tijdens het nummer alsof we bij een sessie van een lifecoach waren die vroeg om massaal af te reageren door middelvingers op te steken. Om daarna bij ‘Summer Song’ juist weer lieflijk te vragen of mensen hun smartphones wilden laten oplichten, zodat ‘de lichtman even een pauze kon nemen’. Hij bracht het wel met een flinke dosis humor,die bij een echte lifecoach vaak ontbreekt, omdat die zichzelf te serieus nemen.
De nadruk van de setlist mocht dan liggen op het meest recente album ‘Latter Days’, maar nog altijd was zijn meest succesvolle album ‘Promises Of No Man’s Land’ geliefd, ook bij dit optreden. Getuige bij hoe goed vlak voor de toegift ‘Too Many Hopes For July’ bleek te werken. Waarbij er bij de toegift dan weer wat gas werd teruggenomen met het in harmonie gezongen ‘Shades’, een volledig solo en akoestisch gespeeld ‘Hey Now’, om vervolgens weer alles te geven bij zijn grootste hit ‘Promises Of No Man’s Land’. Eerlijk was hij ook door te vertellen dat hij vanochtend nog last van zijn keel had, en afgelopen week nota bene in Utrecht de tourbus van de band was gestolen. Maar dat deze avond een pleister op de wonden was.
Eigenlijk is Blaudzun een genre op zich, en dat bewijst hij ook bij zijn concerten. Publieksparticipatie wordt nooit overdreven door de dosis humor die hij erbij gebruikt, en muzikaal weet hij met zijn band te schakelen van groots gebrachte rock naar hele kleine liedjes. Een betere lifecoach dan Blaudzun in concert kun je jezelf niet wensen.