Precies 23 maanden na haar vorige optreden in Eindhoven keerde Barbara Pravi terug naar het Muziekgebouw. De Franse chanteuse bewees opnieuw dat ze geen imposante lijst hits of Grammy Awards nodig heeft om een zaal voor zich te winnen – haar authenticiteit en warme persoonlijkheid waren meer dan genoeg. Waar Pravi echter enkele jaren geleden nog gezien werd als nieuwe Edith Piaf, leek ze die erfenis inmiddels volledig van zich afgeschud te hebben.
Een hartelijk weerzien
Al bij de opening met ‘Voilà’ werd duidelijk dat Pravi er zin in had. A Capella kwam ze in het donker al zingende op, waarna ze na een “Goedenavond” haar doorbraak single vervolgde, begeleid door enkel haar toetsenist. Ondanks een wijdse bandopstelling vervolgde ze als duo, intiem en klein. Na enkele nummers verwelkomde ze het publiek met een aanstekelijke lach en herinnerde ze zich haar vorige bezoek aan Eindhoven. “Goedenavond Eindhoven, ik ben blij hier te zijn”, in het Nederlands, maar vervolgde in het Engels. “Bijna twee jaar geleden stond ik hier ook, en ik nodig je uit bij mij thuis,” vertelde ze in charmant Frans-Engels. Deze toon van intimiteit en openheid zou de hele avond aanhouden. Haar lange zwarte jas ging uit, de rest van de band werd opgeleid en Pravi vervolgde in een stijlvol zwarte jurk.
Franse charme
Tussen de nummers door nam Pravi ruimschoots de tijd om haar publiek deelgenoot te maken van de verhalen achter haar muziek. Bij ‘Antoine’ moest ze zelf lachen om de ironie van het schrijven van een liefdeslied over een ex, wat het publiek nog dichter bij haar persoonlijke belevingswereld bracht. Die verhalen gingen echter helaas steeds vaker in het Frans, en waar ze inmiddels beter Nederlands ertussen de nummers door sprak dan twee jaar geleden, leek ze het Engels vaak te hebben ingewisseld voor het voor haar makkelijkere moedertaal.
Muzikale diepgang
Het was heerlijk om te zien en te horen hoe Pravi moeiteloos schakelde tussen diepe emoties in haar muziek en luchtige conversaties met het publiek. Het werd echter wat serieuzer voor het krachtige ‘Marianne’, een nummer voor alle vrouwen, met een invloed uit het Midden Oosten. Het werd een diepere geheel, waarvoor ze ook vooraf overschakelde naar het Frans, om de juiste woorden te kunnen vinden zichzelf beter uit te drukken.
Franse les
‘Exister’ bleek een Franstalige poging om punk in haar muziek te brengen en Pravi klonk ruiger en agressiever dan ooit. Dat bleef, en de Piaf in Pravi maakte plaats voor een eigentijdse Nina Hagen. En zo zag het er ook uit, want voor het nummer kleedde ze zichzelf in een oversized zwart pak samengebonden met te losse riem, zonder shirt, de tepels nog net afgeplakt. Tegendraadser zagen we Barbara Pravi nog niet eerder. ‘Fantasme moi’ was daar tegenovergesteld opeens een rustige ballad en de stijlvolle rode jurk stond haar ook veel beter, hoewel ze door het doorschijnende karakter van de jurk toch wilde aangeven het brave, lieve, zo ongeveer van zich af wilde werpen. Dat wildere wierp ook op andere manier haar vruchten af want bij aanvang van ‘Les ruines’ moest ze een tweede maal instarten, aangezien ze zich verslikte. Misschien iets te wild?
Verrassend
‘Bravo’, haar nieuwste single, werd ingeleid door haar verhaal over het schrijfproces. Ze beschreef hoe ze het nummer schreef als een soort zelfgesprek tijdens een moeilijke periode, maar hoe het uitgroeide tot een anthem van zelfacceptatie. En zo leek ze zichzelf ook op te werpen. Het publiek reageerde met een staande ovatie, waarop Pravi zichtbaar ontroerd reageerde. Het laatste nummer van de officiele setlist werd ‘Si ce monde est fou’, waarbij Pravi een persoonlijke noot toevoegde over de staat van de wereld en haar hoop voor de toekomst. Na een welverdiend applaus kwam het slotakkoord ‘La Pieva (Chez moi)’, dat werd ingeleid met een ontroerende uitleg over haar Servische roots en wat ’thuis’ voor haar betekent. Ze trok tijdens het nummer door de zaal en gunde zo eenieder een moment vlakbij de Franse ster.
Barbara Pravi had inderdaad niet veel nodig om te overtuigen. Geen spektakel, geen special effects, zelfs haar Eurovisie-hit ‘Voilà’ was niet het centrale moment van de avond. In plaats daarvan bood ze iets veel waardevollers: pure authenticiteit, oprechte verhalen en een stem die recht naar het hart gaat. In een tijd van overgeproduceerde shows en perfecte Instagram-momenten was dit een verademing – een avond waar muziek, verhalen en persoonlijk contact samen kwamen in een perfect geheel. Maar de Pravi van enkele jaren geleden? Die had stilletjes aan plaats gemaakt voor een nieuwe Pravi, die als rockster door het leven gaat. Of dat een verbetering is moet de tijd uitwijzen.