De Limburgse muzikant en producer Jan Vranken volgt met zijn tweede album ‘Échos Minimalistes’ zijn zoektocht een bijzondere muzikale rust te creëren. Waar zijn debuut ‘Resonances Minimalistes’ nog zoekend was, voelt dit tweede album als een componist die zijn stem heeft gevonden.
Openingstrack ‘Norge’ neemt je op minimalistische wijze mee in zijn wereld. De noten druppelen als grote regendruppels, creëren patronen die langzaam in elkaar overvloeien. Je merkt hoe je ademhaling vertraagt als meditatieve klanken. ‘Norge’ wordt gevolgd door ‘Selvransakelse’, dat de muziek op speelse wijze verrijkend door de speakers laat komen. De melodie ontwikkelt zich zo natuurlijk dat je het gevoel krijgt dat het stuk zichzelf schrijft. Vranken’s pianospel is hier op zijn meest intiemste; alsof hij in je huiskamer zit te spelen, alleen voor jou.
‘Delusions’ lijkt hier en daar een inspiratie te hebben gevonden in Ludovico Einaudi’s ‘Fly’ en de hommage aan de Japanse componist Ryuichi Sakamoto in het gelijknamige stuk is ontroerend en respectvol, alleen te kort. Je hoort de invloed, maar Vranken maakt er iets eigens van, als een muzikale brief aan een dierbare vriend.
In ‘Isotherm’ hoor je de eerste zonnestralen door de ochtendmist breken. De minimale elektronica die hier en daar opduikt, voegt een extra dimensie toe zonder opdringerig te worden. Het versterkt alleen maar de sereniteit. ‘Grocken 2’is een duidelijk, wat zwaarder, vervolg op ‘Grocken’s Law’ van zijn debuut ‘Resulances Minimalistes’, maar waar ‘Bamboo part 2’ op terug slaat is helaas niet terug te halen.
‘Échos Minimalistes’ is muziek die je moet ervaren, liefst alleen en ongestoord. Een album dat vraagt om een comfortabele stoel, een kop thee en tijd om te landen. En een coltrui. Na enkele luisterbeurten ontdek je nog steeds nieuwe details, kleine muzikale gebaren die je eerst niet opvielen. Vranken heeft met ‘Échos Minimalistes’ niet zomaar een verzameling pianostukken gemaakt, maar een muzikale meditatie die uitnodigt om even stil te staan in onze hectische wereld. Op zijn tweede album ‘Echos Minimalistes’ creëert de Nederlandse componist een verstilde wereld van minimalistische pianocomposities. Niet heel complex, en daardoor dus ook vrij toegankelijk voor wie Philip Glass net iets te experimenteel is. Knap. (8/10) (Mango Melody Media)