In het dertigste jaar van hun bestaan keert de Schotse post-rock formatie Mogwai terug met ‘The Bad Fire’, een album dat zijn titel ontleent aan Glaswegiaans dialect voor ‘hel’. Deze benaming blijkt geen toeval – tijdens de opnames worstelde multi-instrumentalist Barry Burns met de levensbedreigende ziekte van zijn jonge dochter. Wat volgt is een collectie die je zou kunnen omschrijven als ‘PTTR’ (Post-Trauma Therapy Rock) – een genre-overstijgende reis door duisternis naar licht.
De keuze voor producer John Congleton blijkt een meesterzet. Waar hun vorige producer Dave Fridmann steeds verder afdreef van het post-rock geluid, bewijst Congleton hier dat hij de essentie van Mogwai perfect aanvoelt. Hij borduurt voort op het fundament van het bijna perfecte ‘As the Love Continues’, maar voegt zijn eigen handtekening toe zonder de band richting de gladgestreken producties van hedendaagse indie-rock te duwen. De rauwe energie die hij eerder al wist te vangen bij bands als Explosions in the Sky en Sigur Rós vindt hier een nieuwe vorm in Mogwai’s karakteristieke geluidspalet.
Het album opent met ‘God Gets You Back’, een nummer dat start als een fluistering maar uitgroeit tot een orkaan van geluid. Het is een perfecte opmaat voor wat komen gaat – een album dat constant balanceert tussen intimiteit en overdonderend geweld. De band beweegt zich door deze contrasten met een elegantie die alleen komt met dertig jaar ervaring.
Het hoogtepunt van het album is ongetwijfeld ‘Pale Vegan Hip Pain’, een nummer dat alleen al met zijn titel de tongue-in-cheek houding van de band perfect vangt. Maar achter die titel schuilt een compositie die trilt als een jong blaadje in een gure wind – breekbaar, introspectief en onbeschrijflijk mooi in zijn kwetsbaarheid. Het is precies dit soort momenten waarop de helende kracht van muziek tastbaar wordt.
Naarmate het album vordert, toont de band een verrassende toegankelijkheid. Nummers als ‘Hammer Room’ en ’18 Volcanoes’ bewijzen dat Mogwai, wellicht milder geworden door de jaren, ook radiowaardig materiaal kan produceren zonder hun eigenheid te verliezen. Een ontwikkeling die hun aanwezigheid op de festivalpodia deze zomer ongetwijfeld zal versterken. Vooral ‘Hammer Room’ verrast met zijn bijna vrolijke piano-arrangementen, een zeldzaam moment van onversneden optimisme in het Mogwai-universum.
De zeven minuten durende odyssee ‘If You Find This World Bad, You Should See Some of the Others’ vormt het emotionele hart van het album. Het is een nummer dat de essentie van post-rock heruitvindt voor een nieuwe generatie luisteraars, compleet met de voor Mogwai zo kenmerkende opbouw van ingetogen begin naar overdonderend slot.
‘The Bad Fire’ is een album dat de band vooral vooruit duwt. Waar sommige veteranen vast blijven houden aan beproefde formules, durft Mogwai te experimenteren binnen de grenzen van hun kenmerkende geluid. Voor de toegewijde luisteraar ontvouwt zich een nieuwe weg, geplaveid met vertrouwde elementen maar leidend naar onbekende horizonten.
Dit elfde album van Mogwai nodigt uit tot herhaaldelijk luisteren, maar nog meer tot het ervaren van deze nummers in een live setting. De dynamiek en gelaagdheid van tracks als ‘God Gets You Back’ en ‘Lion Rumpus’ beloven live uit te groeien tot denderende geluidsmuren die je ter plekke door elkaar zullen schudden. Het is een testament aan een band die, zelfs na drie decennia, weigert stil te staan – en daarmee bewijst dat post-rock nog steeds kan verrassen, helen en verbinden. (8/10) (Rock Action Records)